Categorie: Nyntha

Na de roerige afgelopen dagen, mochten we vandaag weer naar de gynaecoloog. Wederom een andere dan normaal, maar ach. Ze hebben allemaal hetzelfde geleerd, toch?

Wachtkamer in en wachten. Samen met Erik de informatietvberichten goed doorgekeken. Je weet maar nooit of je er iets van leert. 20 Minuten wachten en we mochten naar binnen. Ik kreeg de onvermijdelijke vraag hoe het met me ging. Tja, het kon beter… Eigenlijk wist deze gynaecoloog ook geen oorzaak te noemen dus besloot hij tot het nemen van wat kweekjes en het voorschrijven van een antibioticakuur in de hoop dat er een ontsteking zit ergens in mijn buik die hiermee bestreden kan worden en waardoor dan de klachten afnemen. Ik vind het een mooie poging en hoop dat het inderdaad de oplossing brengt.

Een inwendige echo bracht in ieder geval de geruststellende conclusie dat mn baarmoederhals in ieder geval stabiel is gebleven. Hij is niet korter geworden en daar ben ik al erg blij om. Daarmee is de beginnende ontsluiting ook even stop komen te liggen.
Maandag mag ik weet terug naar de gynaecoloog. Zowel voor uitslagen als voor wederom n onderzoek. Het houdt ons bezig en uk hopelijk veilig binnen. We wachten af…

In het vervolg op mijn vorige blogje, kon het haast  niet uitblijven of er zou nog een bezoekje aan het Ziekenhuis in Venlo op het programma staan. Et voila! Gisteren was het zover! Mijn buik werd  er alleen maar beurser en pijnlijker op, maar Xanne moest eerst even afzwemmen voor haar C-diploma. Daarna was het dan toch wijs om contact op te nemen met de verloskamers in Venlo. Die wilden me wel eventjes zien. Dan regelen we dus ‘even’ een oppas en gingen we richting Venlo.

In Venlo besloten ze alles na te kijken. Urine werd gecontroleerd, er werd een CTG gemaakt, onderzoekje of er geen vruchtwater lekt, inwendig onderzoek, inwendige echo, uitwendige echo, bloeddruk. Zoals ze zelf zeiden daar: “We halen je even door de molen…”
En dan wachten. Urine was goed. MOOI! CTG was oke. PRIMA! Inwendige echo, baarmoederhals was nog maar 2,3 cm.. Daar waar we zo ontzettend blij waren met  die 4,5cm donderdag. SHIT! Inwendig onderzoek? Beginnende ontsluiting, ter grootte van een pink. K*T (Ja, mooie woordkeuze he!) Dát was nu even net niet de bedoeling! Met deze uitslagen op zak werd er besloten dat ik een nachtje moest blijven. Zo konden ze me in de gaten houden, wisten ze zeker dat ik rust zou houden en kon ik aan de CTG gelegd worden indien nodig.

De nacht was waardeloos, pijnlijk en vervelend, maar hoe vervelend het ook was,  de baarmoedermond bleef gelijk. Daar waren ze (en ik) toch wel erg blij mee. Ik mocht naar huis, maar het advies voor thuis is: Rust, rust, rust, rust en rust. Ik mag naar de wc lopen, naar de douche  en naar mijn bed, maar de rest mag ik niks.. En ik baal. Ik snap het, en ik houd me er aan, maar ik baal. Dit ken ik van bij Ymke en ik vind het niet leuk. Het is het waard voor uk,  dat weet ik. Ik klaag  niet, ik doe rustig aan. Maar toch baal ik. Morgen ga ik informeren bij het Groene Kruis of ik een rolstoel kan lenen. Zo kan ik tenminste nog af en toe naar buiten.
En voor de komende tijd hoop ik vooral dat Uk besluit dat het nog veel te gezellig is bij Mama. Ik ben nu 30 weken en 4 dagen en mijn streven is toch echt wel minimaal 36 weken! Duimen jullie met me mee?

Woensdag overigens weer terug naar de gynaecoloog. Weer eens verder kijken.

De 30 weken hebben we bereikt en dus mochten we weer naar Venray. Inmiddels kijk ik met weemoed terug aan die keer dat de gynaecoloog sprak over een modelzwangerschap. Hoe kon ik ook denken dat in een zwangerschap in mijn lijf alles gaat zoals men dat verwacht.

Sinds een dag of drie loop ik al met behoorlijk wat harde buiken. Naja, harde buiken. Gevoeld naar hoe pijnlijk het is denk ik dat het ergens tussen de harde buiken en weeën in zit. Ik zal  het nog geen echte noemen, want ik weet natuurlijk dat me nog heel wat meer te wachten staat. Gezien de wetenschap dat ik toch vandaag naar de gynaecoloog moest, heb ik er maar even niks mee gedaan. Geprobeerd wat rustiger aan te doen. Niet meer te lopen of fietsen dan nodig.
Dr. Sollie begon vandaag met inwendig de boel maar eens nakijken. “Hmm.. n weke baarmoedermond. Hmmm..” Ergens in mijn hoofd klonk iets van herkenning, maar echt thuisbrengen kon ik het op dat moment niet. Verplaatsen naar een andere kamer om de baarmoedermond enzo op te meten. Daar stond ons de positieve verrassing te wachten dat mijn baarmoederhals langer was geworden! Vorige keer 2,8 cm en nu 4! Ik ben er blij mee, verklaar me voor gek! Geen ontsluiting, ook daar ben ik blij mee. De weke baarmoedermond daarentegen. Daar ben ik niet zo blij mee.  De gynaecoloog maakte zich niet direct ernstige zorgen, omdat de baarmoederhals nog netjes is en er geen ontsluiting is, maar wat mijn lijf nu aan het doen is kon hij niet zeggen. Over een week wil hij me al terug zien i.p.v. over 3 weken. Bloeddruk was trouwens prima in orde. Voor mijn eigen gevoel wat hoger dan anders, maar hun zijn tevreden.

Terwijl ik buiten zat te wachten tot Erik met de auto me op zou pikken,  zodat ik niet naar de parkeerplaats hoefde te waggelen, ben ik even internet op gedoken. Hoe zát dat ook alweer met die weke baarmoedermond? Hmz.. Oke.. Samantha gaat rustiger aandoen. Alles wat ik vind, geeft aan dat een weke baarmoedermond stap 1 is voor het verstrijken van de baarmoedermond, het ontstaan van de ontsluiting en alles wat daar bij hoort. Ik weet dat het zo ver nog niet is, maar het heeft me wel even teruggefloten. Zolang de gynaecoloog zich niet te veel zorgen maakt, doe ik dat ook niet. En Erik ook niet. Over een weekje zien we weer verder. Het komt vast goed! Ik ben nog steeds heel erg positief ingesteld. Kleintje beweegt nog steeds volop, doet alles wat het moet doen. En gezien de termijn van de zwangerschap,  zou uk, zij het met de nodige extra zorg, gewoon een supergoede kans hebben. Maar zo ver komt het niet. Sammy gaat rustiger aan doen en alles kump goe! Ugh! 😉

Vandaag mochten we ons weer laten zien in Maastricht. Weer eens kijken hoe het met onze uk ervoor staat en eigenlijk toch wel hopen dat we wat duidelijkheid zouden krijgen.

Dames naar school gebracht. The usual. Nog even kletsen op het schoolplein en daarna richting Maastricht. Het was druk op de weg deze keer dus ondanks dat we ruim op tijd vertrokken waren,  was het krapjes aan toen we eenmaal in Maastricht waren. Ik ben rustig aan naar binnen gelopen en Erik heeft de auto geparkeerd. Gemeld binnen en weer opgemaakt voor een hele lange zit. Uhm, verhip! Die zit was dit keer helemaal niet zo lang! We werden binnen geroepen en zagen 2 bekende gezichten. Inmiddels zijn wel meer artsen bekend daar in Maastricht en wij zijn daar ook al geen vreemden meer met onze #bendevan4.

Buik ontbloten, ijskoude gel op mijn buik. (Nooit geweten dat gel die net uit de kast komt, nog kouder is dan die er normaliter staat!) Apparaat aan en het hele rondje qua meten werd weer gestart. Qua grootte was de echoscopiste dik tevreden. Alles zag er prima uit. Uk zit rond een gemiddelde van 1250 gram momenteel. Alles netjes op ‘schema’. 
Dan het gene waar we voor kwamen. Het vocht in de borstholte. Gekeken, gemeten, gezien. Het zit er nog. Qua vermoeden denkt de gynaecoloog nog steeds aan hetzelfde als de afgelopen keren; de lymfeklieren die het vocht veroorzaken. Doordat kleintje goed groeit, lijkt het minder op te vallen. Dat is positief! Dat was ook waar de gynaecoloog op hoopte.

We zijn nu wel weer wat wijzer. Over 5 weken moeten we weer naar Maastricht. Dan gaan ze nogmaals kijken hoe het er voor staat. Daarna gaan ze ons in een multidisciplinair overleg bespreken en dan krijgen we uitsluitsel over waar we mogen gaan bevallen. We hebben in ieder geval duidelijk dat, als het Maastricht wordt, het een gewone (ingeleide) bevalling wordt. Er wordt een duidelijk plan opgesteld over hoe te handelen wanneer eventuele pijnstilling niet zou werken wanneer het toch tot een keizersnede zal komen.
Het was een ochtend met antwoorden, vragen en iets meer duidelijkheid.

Er is heftig geprobeerd om uk op de foto te krijgen, maar er werden angstvallig 2 armen voor het gezichtje gehouden. Het leek wel of uk wilde zeggen: “Ich hub koppien! Laot mich mit rus!”

“Ik krijg er hoofdpijn van!”

Als er een kindje komt, is het meestal ook zo dat er een babykamer ingericht moet worden. In ons geval is dat natuurlijk niet anders, alleen is het bij ons zo dat de kleine Uk de kamer gaat delen met Ymke. Voor Ymke betekent dat dat ze een stukje van haar kamertje moet opofferen. Nadat Erik en ik menige keer op de kamer van Ymke hebben staan debatteren, discussiëren, twijfelen en puzzelen, waren we er 2 weken geleden dan eindelijk uit hoe we het wilden gaan doen. Zorgen dat wij ruimte hadden om met de kleine bezig te zijn, maar ook zeker zorgen dat Ymke ruimte overhield zodat ze wel nog lekker kon spelen op haar kamer. Best een uitdaging, aangezien haar kamertje geen erg grote kamer is, maar we zijn eruit!
Vorige week Ymke verteld dat haar bed verplaatst zou worden, waar het bedje van de baby kwam te staan en dat we binnenkort gingen doen. Vanochtend Ymke bij me geroepen, haar verteld dat Erik vandaag echt aan haar kamertje ging beginnen en dat vanavond haar bedje op een andere plek in de kamer zou staan. Overleg gepleegd over wat er met haar K3-poster moest gebeuren, wat er met haar Hello Kitty poster ging gebeuren en toen konden Erik en ik aan de slag.

Stapje voor stapje, meubelstukje voor meubelstukje werd er verplaatst. Alles wat van zijn plek afging bracht een stoffige vloer in beeld, dus werd het stofzuigen. Gelukkig kan ik dat heel goed op mijn kont zittend.

Het resultaat is geweldig. Hoewel het nog niet helemaal af is, is het wel echt een mooi stukje van de kamer geworden. Ymke heeft nu ook eindelijk haar schilderijtjes hangen en zo is de kamer toch voor een groot deel klaar. En ik ben blij.

Dat de kamer nu klaar is,  maakt het allemaal nog echter. Niet dat het nog te ontkennen viel, maar nu staat er echt een bedje. Erik en ik stonden ook even aan het bedje en zeiden tegen elkaar dat alleen die kleine Uk nog ontbrak. Ons kleine wondertje!

Nah, om het met jullie te delen, hieronder dan een kleine impressie aan de hand van wat foto’s.

Het bedje.. NU nog opgemaakt, zonder kleur. Tja.. geslacht moet nog ff een verrassing blijven. 😛

Commode, aankleedkussen en de eerste sokjes. Ymke’s schilderijtjes nog op de plank.

Overall-view gezien vanaf de deur. Incl stukje Ymke’s bedje

Wederom Overall-view

Het bedje van Ymke met  Koekiemonster, Ernie en het bedje van Uk

En nog een om het af te leren. <3  Donderdag mogen we weer naar de gynaecoloog. Eens kijken wat deze ons te vertellen heeft! Het zal niet veel spannends zijn, aangezien hij enkel kijkt naar hoe het met mij gaat en we volgende week weer naar Maastricht mogen om echt naar de kleine te kijken. 

Schreef ik gisteren nog heel dapper dat het weliswaar vervelend was dat ik niet kon slapen, maar die tijd gebruikte om te dagdromen. Vannacht was ik er wel even klaar mee. Ik ging om 9 uur naar bed, want na 2 nachten amper slapen was ik toch wel erg ontzettend heel erg verschrikkelijk moe. Lekker in bed gekropen en een boek erbij. Wachten tot Erik naar boven kwam, want slapen zonder Erik naast me is niet echt mijn sterkste kant ;-).
Erik volgde al snel dus in zijn armen genesteld en gewacht op de trein die me naar dromenland zou brengen.
Ah, daar was ie! Stomme trein! Na een ritje van tien minuten werd ik uit die trein gemieterd en kon ik weer verder wachten. Erik kwam ook al niet zo lekker in slaap dus dan lig je een beetje naar elkaar te zuchten. Je kunt niks voor elkaar doen als alleen maar wachten tot je in slaap valt.
Rond half één hoorde ik naast me eindelijk een rustig gesnurk. Erik sliep. Nu ik nog!

Inmiddels had mijn maag me laten weten dat er een brand geblust moest worden dus na water uiteindelijk toch maar de jacht geopend op de brandweermannetjes van Gaviscon. Flesje uitwringen, want het was bijna leeg en die brandweermannetjes moesten hun werk maar gaan doen! Beker warme melk erachteraan en weer naar boven. Rechterzij, linkerzij, rug, buik (*TRAP*) en weer naar mn zij. Overeind zitten maar weer. In mn buik zat een opblaasbare bal die zichzelf op leek te blazen en zorgde voor een harde buik. En dan weer leegliep. Zucht.

Oke, van alles geprobeerd, dan maar Candy Crush spelen. Gaat trouwens verdomde goed ’s nachts! :-p. Nah ook dat hielp niet eeuwig dus weer slapen… Onee, toch niet. Ah! Een boek! Lezen! Ik denk als ik het boek dadelijk pak, dat ik geen idee heb wat ik gelezen heb, maar ach. Uiteindelijk kwam om half vier die trein die me naar dromenland bracht. Om kwart voor 7 werd ik met een zachte klop en een “Mama!!” uit mn trein getrokken en mocht de dag beginnen. Mezelf uit bed gesleept. Kids klaar gemaakt voor school, daar afgeleverd en even het dorp in.

Nu inmiddels alweer lang en breed thuis. Ymke is spelen, Xanne naar een feestje, Larissa maakt huiswerk en Eleni heeft n vriendinnetje te spelen. Uk is volgens mij nog uitgeput van vannacht want in mijn buik is het rustig. Ik ga mijn boek erbij zoeken en nog even verder ontspannen. Genieten van Uk in mijn buik en vooral niet slapen anders kan ik het vanavond zeker vergeten! Maar het liefst… Zzzzzzzzzz

Nee niet uk! Maar wel Mama! Ik was even vergeten hoe dit nachten ook alweer waren als er een buik in de weg begon te zitten! En nu ben ik al een waardeloze slaper, maar de afgelopen nachten. Sodeju! Uk is een bezig bijtje. Er wordt getrapt, gewurmd, gefriemeld, gehikt. Mama geniet, misschien wel juist ’s nachts. Want ja, als ik dan toch wakker lig, is het toch wel fijn om een beetje gezelschap te hebben…

Alleen die harde buiken, die was ik even vergeten. Gisteren las ik terug in mijn dagboek van de zwangerschap van Xanne. Blijkbaar niks vreemds voor mijn lijf en hey! Ik mag niet klagen! Ik hoef nog maar een week of 13 a 15! Ik ben er bijna! En stiekem geniet ik er ook wel heel erg van! En weet ik dat ik dit straks nog heel erg ga missen.

Gelukkig verdwijnen die harde buiken in de loop van de ochtend. Even onder een warme douche staan en mijn buik ontspant zich weer. Dan kan de dag gewoon starten.

En ’s avonds? ’s Avonds ga ik, gewapend met mijn kussentje van de bank weer naar boven. Kruip in de armen van Erik en laat mn buik rusten op het kussentje. En in de armen van Erik ga ik naar dagdromenland. Ook al is het ’s nachts, het zijn dagdromen, want ik slaap niet. En dan droom ik van dat kleine mooie mensje. Dat kleine mooie mensje dat zo ontzettend gewenst is. Waar Erik en ik zo ontzettend hard naar uitkijken. Dat kleine mensje wat vol liefde op wordt genomen in ons gezinnetje en wat zal worden overladen met liefde. Droom ik van dat kleine mensje wat in de kinderwagen zal liggen, waar we mee gaan wandelen. Waar we mee gaan knuffelen. Waar we lekker mee in de zon gaan zitten terwijl de dames lekker aan het spelen zijn..
Zo zijn de nachten dat ik alsmaar lig te draaien ineens een stuk minder vervelend…

Vandaag hadden we de eer voor een 2e poging voor een 3d-echo. We hadden deze cadeau gekregen van Tanja dus we waren zeer benieuwd wat het ons ging brengen.

Vorige week maandag  gingen we al vol goede moed. Eenmaal aangekomen bleek het mis te zijn gegaan met de afspraak, oftewel.. We zaten er voor niks.. Even een telefoontje gepleegd en we mochten dinsdag nog een keer een poging wagen! Nu ging het goed! Hoewel Uk in Maastricht altijd met een arm voor het gezichtje lag, waren we er van overtuigd dat het nu anders zou zijn.
In de veronderstelling dat het goed ging, nam ik plaats op de tafel. Die ijskoude gel werd op mijn buik gesmeerd, echo-apparaat erop en… we kregen een prachtige arm in beeld! Precies voor het snoetje!
Dát was niet de afspraak! Proberen, draaien, rammelen aan mijn buik, praten tegen uk. NIKS hielp. Uk vond het wel welletjes. Uk wilde NIET  op de foto!

24 weken en 6 dagen

25 weken en 5 dagen

Vandaag mochten we naar Maastricht. Het leek alsof de duvel ermee speelde, maar toen we vanochtend opstonden, sneeuwde het wederom als een gek en lag er al wederom een flink pak sneeuw. Even kort overleg  gepleegd en ondanks dat we pas om 11 uur aan de beurt waren, toch maar besloten al aan te rijden. Je weet nooit wat het weer en het verkeer onderweg doen.
Op een kort oponthoud thv Venlo en de gebruikelijke stremming voor Maastricht verliep het eigenlijk prima en om 10 uur waren we al in Maastricht. Een uur te vroeg.
Koffie! En aangezien we eigenlijk allebei wel een beetje trek hadden, ging Erik voor een broodje kroket en ik voor een broodje frikandel. De klok hebben we voor de vorm maar even genegeerd.

Rond 20 voor11 richting de Poli. Gemeld en aan het wachten geslagen. En hoe! Om tien voor 12 werden we dan EINDELIJK naar binnen geroepen. Ik moet eerlijk zeggen dat het wachten op het laatst niet meer zo vrolijk ging, tot we de zwangere vrouw, gigantisch in tranen naar buiten zagen komen. Dan is alles ineens heel relatief. Dan is die wachttijd extra van een uur ineens niet meer zo erg.
De echo begon weer zoals gewoonlijk, meten, kijken, zoeken. Ukkie proberen zo ver te krijgen dat er ook duidelijke beelden gemaakt konden worden. Wachten op de gynaecoloog die mee kwam kijken. En dat duurt… Omdat het wat langer duurde baarmoederhals maar weer opgemeten. Ik zit nog steeds aan de goede kant. 2.8 cm. Echt zorgen maken gaan ze zich pas vanaf 2.5 cm dus ik heb nog speling. 2 Weken geleden was het ook 2,8 cm dus dat ziet er in ieder geval hoopvol uit.

De gynaecoloog was er. Echo-apparaat werd overgedragen en de gyn ging ook maar eens kijken. Vocht zit er nog steeds, ook bij de armpjes, maar het is niet echt erger geworden gelukkig. Wederom de geruststellende woorden dat het niet levensbedreigend is. Dat is toch erg prettig! Vermoeden blijft dat het van de lymfen komt. De aders die hier bijhoren lijken nog  niet volledig te zijn zoals ze moeten zijn. De kans is vrij groot dat dat gewoon vanzelf bijtrekt en het vocht  dus ook vanzelf weer verdwijnt. Over 4 weken wordt er in Maastricht wederom gekeken. Tot die tijd mag ik gewoon in Venray onder controle en zoals het er nu uitziet mag ik ook gewoon in Venlo bevallen. Mocht het nu toch veranderen bij de kleine, dan neemt het AZM het met 36 weken over en gaan ze inleiden ergens rond de 38e/39e week. Vooralsnog is daar geen sprake van, maar het is wel prettig om te weten wat er nu op de planning staat. Voorlopig mag ik dus gewoon in Venlo bevallen, bij mijn eigen gynaecoloog. Al heb ik die man in Maastricht geloof ik net zo vaak gezien als mijn eigen gynaecoloog.
Ik zit nu met een geruster gevoel op de stoel. Echte duidelijkheid hebben we  niet, maar wel meer duidelijkheid dan we hiervoor hadden. Ons kleintje is verder gezond, organen doen het perfect. Het groeit, weegt ongeveer 700 gram al. Bizar om daar zo aan te denken dat het al echt zo groot is! We gaan maar gewoon genieten van de zwangerschap en laten het maar allemaal op ons afkomen. Het is in ieder geval een schatje om te zien! Nu al! <3

Een mooi handje voor het gezichtje. (Neusje links, armpje rechts)

Een prachtig zijaanzicht

Vandaag een bezoekje aan onze eigen gynaecoloog. Kreeg bij de balie de vraag of alle gegevens nog hetzelfde waren. Zolang ben ik toch niet weggeweest? Nouja.. M’n laatste controle was met 12 weken in Venray. Dat was toen dr. Sollie nog sprak over een “Modelzwangerschap”.  Met Mama is in ieder geval alles nog steeds dik in orde. Mijn bloeddruk was 130/60. Buik voelde goed aan, hartslag van de kleine was prima. Daar doen we het voor.
En de rest? Tja, dat ligt nu bij het AZM.

De gynaecoloog vroeg nog waar ik nu moest bevallen, want voor hem was het ook allemaal onduidelijk. Als iemand die al die moeilijke woorden begrijpt, het al niet meer weet, hoe willen wij het nog snappen dan?! Al met al hopen wij en de gynaecoloog, donderdag wat duidelijkheid te krijgen. Én over wat er nu met ons kleintje is én of het een kindje wordt wat in Midden-Limburg wordt geboren of toch in het uiterste Zuiden van Limburg.
To be continued!