De 30 weken hebben we bereikt en dus mochten we weer naar Venray. Inmiddels kijk ik met weemoed terug aan die keer dat de gynaecoloog sprak over een modelzwangerschap. Hoe kon ik ook denken dat in een zwangerschap in mijn lijf alles gaat zoals men dat verwacht.

Sinds een dag of drie loop ik al met behoorlijk wat harde buiken. Naja, harde buiken. Gevoeld naar hoe pijnlijk het is denk ik dat het ergens tussen de harde buiken en weeën in zit. Ik zal  het nog geen echte noemen, want ik weet natuurlijk dat me nog heel wat meer te wachten staat. Gezien de wetenschap dat ik toch vandaag naar de gynaecoloog moest, heb ik er maar even niks mee gedaan. Geprobeerd wat rustiger aan te doen. Niet meer te lopen of fietsen dan nodig.
Dr. Sollie begon vandaag met inwendig de boel maar eens nakijken. “Hmm.. n weke baarmoedermond. Hmmm..” Ergens in mijn hoofd klonk iets van herkenning, maar echt thuisbrengen kon ik het op dat moment niet. Verplaatsen naar een andere kamer om de baarmoedermond enzo op te meten. Daar stond ons de positieve verrassing te wachten dat mijn baarmoederhals langer was geworden! Vorige keer 2,8 cm en nu 4! Ik ben er blij mee, verklaar me voor gek! Geen ontsluiting, ook daar ben ik blij mee. De weke baarmoedermond daarentegen. Daar ben ik niet zo blij mee.  De gynaecoloog maakte zich niet direct ernstige zorgen, omdat de baarmoederhals nog netjes is en er geen ontsluiting is, maar wat mijn lijf nu aan het doen is kon hij niet zeggen. Over een week wil hij me al terug zien i.p.v. over 3 weken. Bloeddruk was trouwens prima in orde. Voor mijn eigen gevoel wat hoger dan anders, maar hun zijn tevreden.

Terwijl ik buiten zat te wachten tot Erik met de auto me op zou pikken,  zodat ik niet naar de parkeerplaats hoefde te waggelen, ben ik even internet op gedoken. Hoe zát dat ook alweer met die weke baarmoedermond? Hmz.. Oke.. Samantha gaat rustiger aandoen. Alles wat ik vind, geeft aan dat een weke baarmoedermond stap 1 is voor het verstrijken van de baarmoedermond, het ontstaan van de ontsluiting en alles wat daar bij hoort. Ik weet dat het zo ver nog niet is, maar het heeft me wel even teruggefloten. Zolang de gynaecoloog zich niet te veel zorgen maakt, doe ik dat ook niet. En Erik ook niet. Over een weekje zien we weer verder. Het komt vast goed! Ik ben nog steeds heel erg positief ingesteld. Kleintje beweegt nog steeds volop, doet alles wat het moet doen. En gezien de termijn van de zwangerschap,  zou uk, zij het met de nodige extra zorg, gewoon een supergoede kans hebben. Maar zo ver komt het niet. Sammy gaat rustiger aan doen en alles kump goe! Ugh! 😉