prinses Nyntha I

Vandaag stond een controle bij de KNO op de planning. Zelden zo goed getimed als die van vandaag. Al 3 nachten op rij een krijsende Nyntha snachts en al 5 dagen op rij bloedneuzen te pas en te onpas. Die bloedneuzen waren voor Erik en mij al een punt om goed te bespreken, want de antibioticazalf is niet aan te slepen.

Onderzoek was na nog geen 3 tellen al duidelijk. Een hele zware oorontsteking. Maarja… Neusspray om de druk van t oor af te halen mag niet, omdat dit bloedneuzen veroorzaakt. En ze krijgt ze al vanzelf.

Resultaat en besluit: We gaan voor een ingreep waarbij ze enerzijds opnieuw buisjes krijgt. (Daarmee vangen we ook het voortdurende wisselende gehoor op) En tijdens deze ingreep gaan ze ook de kwetsbare adertjes dichtbranden om de aanhoudende bloedneuzen te stoppen.

Ze wordt er met spoed ingezet dus binnen n aantal weken is ze weer aan de beurt.

Na dit bericht gingen we weer door naar het Ronald Mc Donald Huis. Daar hadden we nog een laatste stukje af te handelen van de Veiling. Het sponsortegeltje mocht nog opgehangen worden en die eer was aan Nyntha!

Knikkers. We kennen ze allemaal. Als kind hebben we er allemaal mee gespeeld. Urenlang op het speelplein of buiten. Maar ook binnen, gewoon op de vloer. Mijn ouders hadden vloerbedekking, maar wij? Wij hebben een tegelvloer.

En over de knikker en de tegelvloer gaat deze anekdote.

Nyntha was met knikkers aan het spelen. Op tafel. En keer op keer hoorden we het verschrikkelijke geluid van die glazen knikkers die stuiterden op onze tegelvloer. Waarschuwing gegeven dat ze ze nu echt beter in de gaten moest houden. Toen gezegd dat de knikkers bij de volgende stuiter de kast op gingen.

En zo gebeurde. 2 Knikkers tegelijk. De een stuiterde naar links. De andere naar rechts. Nyntha stond erbij en keek ernaar. Papa stond op, raapte de knikkers op, deed alles in het doosje en zette het doosje weg.

Nyntha werd boos! Ze zette het op een gillen en met duidelijke taal zei ze tegen Papa en mij: “Nou, dan kom ik wel bij jullie zitten!”

Ons kon je bijelkaar vegen. Nyntha niet veel later ook. Haar boosheid was snel vergeten. En de knikkers ook. Die mogen mee naar buiten de volgende keer ;-).

Zo af en toe word je als Mama een beetje week. Waarom? Nouja, jullie kennen allemaal vast wel de herinneringen op Facebook. En die brengen mij in deze periode van het jaar elke dag weer terug naar periodes van ziek zijn, ziekenhuizen, ingrepen en met de herinnering van vandaag weet ik ook dat we heel dicht voor de grote opname staan in December 2015. De opname waarmee de lange periode sondevoeding begon.

Terwijl ik dit stomme stukje typ, rollen de tranen over mijn wangen… Mijn hemel wat heeft dat kleine meisje eigenlijk al veel achter de rug! En als ik dan elke keer weer lees hoe positief we er vooraf ingingen en hoe hard de domper was, omdat het weer keihard tegenviel. Omdat er weer complicaties optraden.

Omdat ze een simpele verkoudheid niet aankon en uitdroogde keer op keer.

En dan kijk ik nu naar die heerlijke dwarse kleuter nu. Net een fikse verkoudheid achter de rug. Een verkoudheid die wederom resulteerde in 4 dagen en nachten braken. Maar ze is er weer! Nieren moeten nog even goed hun draai vinden en weer goede plasjes maken, maar ze is er weer. Even dwars als altijd. Boos omdat ze haar laarzen niet verkeerd om aan mag. Boos omdat ze het pas 5 uur is en ik t eigenlijk te vroeg vind voor bed. Boos omdat ze geen boterham met snijworst wilt terwijl ze een boterham met snijworst vroeg. Maar mijn hemel, wat houden we van dat meisje!

Gisteren hadden Erik en ik het nog over de arts van genetica bij een van de vele echo’s in het AZM die die vervloekte woorden uitsprak: “We hebben nog maar 3 weken om de zwangerschap te beëindigen.” We begrijpen die woorden nog niet. Ze wisten niet wat er met ons meisje was en zij noemden dit?! Als we dan naar Nyntha kijken nu dan zijn we zo dankbaar dat we op onszelf hebben vertrouwd en niet hebben geluisterd naar die man.

Nouja.. het is duidelijk. Deze maand doet iets met me. Het doet me beseffen hoe dankbaar ik ben dat ons meisje nu zo gezond is! Dat ze er is! Dat ze zo sterk is! Zo lekker dwars! Ons toppertje!

Juni 2014 was de allereerste keer dat we de deur van het Ronald McDonaldhuis in Maastricht binnenstapten. Nyntha’s allereerste operatie. Een warm welkom door de vrijwilligster en onze kamer werd ons toegewezen. Ik herinner me nog dat ik toen vooral alleen wilde zijn. Op onze kamer. In de vroege ochtenduren dronk ik een snelle kop koffie om vervolgens naar Nyntha te gaan op 2 minuten loopafstand.

Er volgden nog 4 opnames in het AZM en elke keer hadden we het geluk dat er ruimte was in het RMcD. De opname met Kerst 2014 heeft misschien nog wel de meeste indruk gemaakt. Je kindje ligt in het Ziekenhuis in een periode waarin je thuis wilt zijn! Thuis bij de andere kinderen. Maar in het Huis werd alles op alles gezet om voor alle gezinnen een Thuis te creëren.

Januari 2016 was de allerlaatste keer dat we er verbleven. Volledig onverwacht na een spoedrit naar de Eerste Hulp. En daar zit je dan ineens weer. Erik thuis bij de andere meiden, ik alleen op die grote stille kamer terwijl Nyntha in het AZM ligt. Wachtend, geen oog dicht doen. En toch wel kunnen rusten.

Toen we begin dit jaar de vraag kregen of wij misschien een “Goed doel” wisten voor de opbrengst van een duivenveiling hoefden wij dan ook geen seconde na te denken! RONALD MC DONALD HUIS MAASTRICHT! Met hulp van de vele schenkers en kopers uit de duivenwereld hebben we een prachtig bedrag bijelkaar gebracht! €8328,-! En dat bedrag mochten we dinsdag gaan overhandigen, samen met onze Nyntha!

En dan sta je weer voor die deur. Je stapt over die drempel en haalt adem. De geur kruipt je neus binnen en je bent even weer terug in de tijd… Gelukkig is daar die kleine Nyntha die dan roept: “Mama! Kom, ik kan hier spelen!” En dan ben je weer terug in de tijd van nu.

Wat is het een bijzondere plek, een unieke plek. En wat zijn we dankbaar en blij dat we dit hebben mogen en kunnen doen!

Nyntha moest naar t toilet net nadat we een bezoek hadden gebracht aan de KNO-arts. (Alles prima in orde, over 3 maanden terug!)

Op zoek naar een toilet en Nyntha had een toilet gevonden. “Deze he Mama! Deze is voor dames!” En ze wijst met haar vinger naar het logo op de deur, waarop ik reageer met: ‘Nee Nyntha, dit is voor mannen met een superheldencape.’

Nyntha stopt met lopen. Kijkt me aan en zegt: “Oh.”

En Erik en ik? Wij kwamen niet meer bij!

Heb haar toch maar verteld dat Mama een grapje maakte en dat dames er ook mochten plassen ;-).

3 weken zijn we al onderweg en misschien klinkt het heel cliché, maar inmiddels is het net alsof de basisschool er voor Nyntha altijd bij heeft gehoord. Ik kan me haast niet meer voorstellen dat ze 3 weken geleden niet naar de basisschool ging!

Als we ’s morgens opstaan, dan doen we ons dagelijkse ding en als de wekker gaat om te vertrekken, pakt ze haar fruit en sleurt ze me naar buiten. (Of een van haar zussen ?) En als op school de bel gaat, zit zij al in de klas, nog voordat ik me door al het kleutergeweld naar binnen heb gewurmd. “Nou, uhm.. Dag he Nyntha! Tot straks!”

Maar laten we eerlijk zijn.. Dit is wel veel fijner dan een kindje wat aan je been blijft hangen! Ik ben alleen erg benieuwd hoe de zomervakantie dadelijk gaat, want ze vindt het al niet leuk als t weekend is. ?

Kleine meisjes worden echt heel erg snel groot!

Zo heel af en toe wil men in Maastricht Nyntha nog eens zien en na de laatste “oor-periode” van Nyntha waarin ze ineens doof was aan 1 oor en die grote prop in haar oor had, was die dag er dus gisteren.

Normaliter stappen we in de auto en vertellen we Nyntha eigenlijk niks, maar omdat ze nu een dag school moest missen en we het de juf wel moesten meedelen, ging ook Nyntha voorbereid op pad. “Ik ga naar de dokter he Mama?”

We begonnen met de gehoortest. Fenomenaal hoe de audicien een dergelijke test afneemt bij zo’n jonge kinderen! Diep respect! Maar ze scoorde 100%! (Voor dit moment ook zeker binnen onze verwachtingen)

Toen door naar de kno-arts. Die controleerde haar neusje ivm de vele bloedneuzen. Beleid hiervan is niet verandert voorlopig. Oortjes gecheckt: ook top in orde. Over 3 maanden terug als Nyntha’s minder goede seizoen begint. Maar tot dan: Vooral zo doorgaan! Dokter trots. Wij trots! Nyntha moe. ?

Vandaag was het dan zover. Na heel veel kruisjes zetten, mocht ze vandaag naar de Grote school! Naar de school van Ymke! Op tijd opstaan, jurkje uitzoeken, Nyntha wilde een Elsa-vlecht dus dat moesten we incalculeren. Boterham eten. “Nu mag mijn nieuwe tas mee he? En mn gymschoenen en het fruitbakje!”

Dus terwijl Nyntha haar boterham at, maakte ik een Elsa-vlecht. Hakte ik een komkommer in stukjes en propte ik dat allemaal in de Kermit-tas  (waarvan ik al ontdekt heb dat die niet handig is). En toen mochten we, iets later dan de rest, naar school.

Vol vertrouwen stapten we naar binnen. Zochten een leeg haakje op de kapstok voor de jas en tas en Nyntha gluurde naar binnen. “Mama! Ik zie de kindjes al!” Kloppen op de deur vond ze echter te spannend, dus dat kloppen deed ik. Toen de juf de deur openmaakte, gaf ze juf Kitty netjes een handje en die antwoordde met: “Ik heb een flashback! Tis net Ymke!” Waarop Nyntha antwoordde: ‘ Ik zie Ymke niet. Waar is Ymke nou?’ De juf legde Nyntha uit dat dit de klas van Nyntha was en dat Ymke boven zat.

Een klasgenootje gaf Nyntha een handje en bracht Nyntha naar haar stoeltje. Waar haar naam al mooi opstond.

Tijdens het buitenspelen besloot ik om te gaan. Nyntha gaf me nog een dikke knuffel en zwaaide en zoefde toen weg op haar fiets. En dat was dat. Klaar. Nyntha is begonnen op de basisschool.

Kleine meisjes worden zo snel groot! Te snel als je het mij vraagt haha. Maar wat is het heerlijk om te zien dat ze zich zo heeft ontwikkelt ondanks alles wat achter haar ligt. Dat ze het zo fantastisch doet. Onze grote meid!

De laatste die deze stap maakt en wat ben ik trots op haar! En ook wel een beetje op onszelf. ;-).