Zo af en toe word je als Mama een beetje week. Waarom? Nouja, jullie kennen allemaal vast wel de herinneringen op Facebook. En die brengen mij in deze periode van het jaar elke dag weer terug naar periodes van ziek zijn, ziekenhuizen, ingrepen en met de herinnering van vandaag weet ik ook dat we heel dicht voor de grote opname staan in December 2015. De opname waarmee de lange periode sondevoeding begon.
Terwijl ik dit stomme stukje typ, rollen de tranen over mijn wangen… Mijn hemel wat heeft dat kleine meisje eigenlijk al veel achter de rug! En als ik dan elke keer weer lees hoe positief we er vooraf ingingen en hoe hard de domper was, omdat het weer keihard tegenviel. Omdat er weer complicaties optraden.
Omdat ze een simpele verkoudheid niet aankon en uitdroogde keer op keer.
En dan kijk ik nu naar die heerlijke dwarse kleuter nu. Net een fikse verkoudheid achter de rug. Een verkoudheid die wederom resulteerde in 4 dagen en nachten braken. Maar ze is er weer! Nieren moeten nog even goed hun draai vinden en weer goede plasjes maken, maar ze is er weer. Even dwars als altijd. Boos omdat ze haar laarzen niet verkeerd om aan mag. Boos omdat ze het pas 5 uur is en ik t eigenlijk te vroeg vind voor bed. Boos omdat ze geen boterham met snijworst wilt terwijl ze een boterham met snijworst vroeg. Maar mijn hemel, wat houden we van dat meisje!
Gisteren hadden Erik en ik het nog over de arts van genetica bij een van de vele echo’s in het AZM die die vervloekte woorden uitsprak: “We hebben nog maar 3 weken om de zwangerschap te beëindigen.” We begrijpen die woorden nog niet. Ze wisten niet wat er met ons meisje was en zij noemden dit?! Als we dan naar Nyntha kijken nu dan zijn we zo dankbaar dat we op onszelf hebben vertrouwd en niet hebben geluisterd naar die man.
Nouja.. het is duidelijk. Deze maand doet iets met me. Het doet me beseffen hoe dankbaar ik ben dat ons meisje nu zo gezond is! Dat ze er is! Dat ze zo sterk is! Zo lekker dwars! Ons toppertje!