Knikkers. We kennen ze allemaal. Als kind hebben we er allemaal mee gespeeld. Urenlang op het speelplein of buiten. Maar ook binnen, gewoon op de vloer. Mijn ouders hadden vloerbedekking, maar wij? Wij hebben een tegelvloer.

En over de knikker en de tegelvloer gaat deze anekdote.

Nyntha was met knikkers aan het spelen. Op tafel. En keer op keer hoorden we het verschrikkelijke geluid van die glazen knikkers die stuiterden op onze tegelvloer. Waarschuwing gegeven dat ze ze nu echt beter in de gaten moest houden. Toen gezegd dat de knikkers bij de volgende stuiter de kast op gingen.

En zo gebeurde. 2 Knikkers tegelijk. De een stuiterde naar links. De andere naar rechts. Nyntha stond erbij en keek ernaar. Papa stond op, raapte de knikkers op, deed alles in het doosje en zette het doosje weg.

Nyntha werd boos! Ze zette het op een gillen en met duidelijke taal zei ze tegen Papa en mij: “Nou, dan kom ik wel bij jullie zitten!”

Ons kon je bijelkaar vegen. Nyntha niet veel later ook. Haar boosheid was snel vergeten. En de knikkers ook. Die mogen mee naar buiten de volgende keer ;-).