Weken hikten we er tegenaan. En toch ging het eigenlijk ook hartstikke snel. Thuis lag er een heus boekwerk klaar waarin stond wat er op welke dag stond te gebeuren en moest gebeuren. Hoe ik anders orde in mijn hoofd moest houden en krijgen wist ik niet. Maar vandaag was er dan de dag. De dag van de opname van Nyntha.

Niet een dag waarop echt wat zou gaan gebeuren. Al was vandaag wel bepalend. Om half twee werden we verwacht en de verpleger Ronnie, de enige mannelijke verpleger op de afdeling, kwam ons halen. We gingen naar een onderzoekskamer en er werd door de vragenlijst heen gekeken. Nyntha werd gewogen, 9775 gram en gemeten, 76 cm. Na even de vragen van onze kant doorgenomen, werd ons medegedeeld dat we op de kamer van Nyntha moesten blijven (of in ieder geval 1 van ons twee) tot iedereen was geweest. En iedereen hield in: De kinderarts, de chirurg, het pedagogisch team en misschien de anesthesist/anesthesiooloog. En toen werden we naar de kamer van Nyntha (en nog drie andere kindjes) gebracht. *DRUK*.
En het wachten begon. En de tijd tikte voorbij. Nyntha was moe, maar er waren zoveel indrukken om haar heen, dat slaap pakken voor haar onmogelijk leek en door de verpleging werd er uitgekeken naar een rustiger kamertje voor Nyntha.

Na een anderhalf uur verscheen er een kinderarts. Nynke was haar naam. We mochten haar al gelijk, alleen al om haar naam haha. Zij ging een lichamelijk onderzoek doen bij Nyntha om te zien of er geen dingetjes aan het broeden waren bij Nyntha en om te zien of het lijfje van Nyntha sterk genoeg zou zijn voor een operatie. Na nog een hele waslijst aan vragen, gaf zij groen licht. One down, three to go! Nynke, de kinderarts, was helemaal verkocht van Nyntha’s naam! Toen ik haar vertelde hoe Nyntha’s naam opgebouwd was, was dat natuurlijk nóg groter! Hihi 😉 Na nog wat vragen gesteld te hebben, ging zij weer verder met haar ronde en met de belofte later nog terug te komen, wachtten wij op de rest.

Niet veel na de kinderarts verscheen het kleine meisje waarvan ik de naam niet meer weet van het pedagogisch team. Zij kwam ons uitleg geven over wat er morgen ging gebeuren. Tot waar we eventueel beiden mee mochten en tot welk punt ik mee mag met Nyntha. Hoe dit in zijn werk gaat en eventuele vragen die we hadden mochten we nog stellen. Aan haar hadden we eigenlijk geen vragen. We hadden eigenlijk alleen nog wat vragen voor de chirurg, maar ja. Daar moesten we  nog even op wachten.

De chirurg liet wat langer op zich wachten en dit keer troffen we de chirurg die wij al eerder zagen op de poli. Een hele aardige man die ons tot in de puntjes al had uitgelegd wat de operatie inhoudt. Hij vertelde ons vandaag ook dat ze Nyntha met z’n tweetjes gaan opereren. Ze hebben eigenlijk 3 handen nodig en een mens heeft er nu eenmaal slechts twee. En met z’n tweeën heb je er ineens 4! Da’s handig! Bij de chirurg konden we onze vragen neerleggen over het buikslapen, wat in principe geen probleem hoeft te zijn, want de 7 incisies die gemaakt worden (als alles volgens het boekje verloopt) zijn niet groter dan 7 mm per stuk. Hier zou ze niet al te veel last van moeten hebben als het goed is. Ook had ik nog vragen over wat voor soort hechtingen ze gebruikten. En nadat de chirurg ook onze vragen beantwoord had, kon ook hij verder met zijn rondje.

Ondertussen was het etenstijd en de anesthesist was er nog niet. Die liet wat langer op zich wachten. Wij hadden voor Nyntha aangegeven dat wij Nyntha’s eten thuis deden pureren. Ervan uitgaande dat ze in het Ziekenhuis niet werkten met potjes eten. Uiteindelijk kreeg ik een kommetje met gepureerd eten. Redelijk vloeibaar dus ik wilde wel een poging wagen. Na 2 hapjes, gaf Nyntha eigenlijk al aan dat ze er moeite mee had. De servetjes die ze omhad als slab, verwisselde ik al voor een theedoek. En ik ging nog even door met eten geven. En toen….. Kwam alles eruit. Inclusief de fles. Arm arm ding.. Maar hoe rot ik het voor Nyntha vond, het was wel weer even een teken dat het goed is wat er more=gen op het programma staat!
Nadat de verpleging gekomen was, bleek dat ze wel gewoon Olvarit in huis hadden! Potverdorie! Dus Nyntha een potje Olvarit gegeven en probleem opgelost.

Niet veel later kwam de anesthesist. Daar nog even mee gesproken. Laatste dingen besproken en toen hadden we 100% groen licht.
Morgenochtend om 10.10uur staat Nyntha op de planning. Ons kleine lieve meisje is lekker op tijd aan de beurt. Hopelijk verloopt alles volgens planning, netjes volgens het boekje en hebben we heel snel het vrolijke meisje wat ze de afgelopen dagen is.

Ikzelf heb vandaag een aantal keer de vraag gekregen hoe het met me gaat. Ik waardeer het dat mensen het aan me vragen, maar ik kan dat nu gewoon niet beantwoorden. Op dit moment weet ik niet hoe het met mij gaat en wil ik dat ook niet weten. Het enige wat nu telt is dat kleine meisje. Ik sta er voor haar. Ik slaap nu in het Ronald Mc Donald Huis zodat ik de rust krijg om fit te zijn voor Nyntha. En als alles achter de rug is, kan ik jullie wel weer vertellen hoe het met mij gaat. Nyntha is nu prioriteit nummer 1. Morgenochtend ben ik om  8 uur weer bij haar. Zodat ik er ben als ze wakker wordt. Dat ze een bekend gezicht ziet. Nu ligt ze lekker te knuffelen met Leeuw, Beer en Konijn.

En thuis.. Thuis zijn mijn andere schatjes. Erik, Xanne, Ymke, Larissa en Eleni. De dames vandaag in goede handen van Opa en Oma. (1000 maal dank!) Erik rijdt op en neer, heen en weer. (Goede test voor onze citroen :P)

We zullen doorgaan 😉 Ik ga zo maar eens mijn oogjes sluiten en de wereld eens aan de binnenkant van mijn ogen bekijken. Eens kijken hoe het daar is. Slaap lekker allemaal. En bedankt voor jullie medeleven en jullie sterktewensen!