En dan nu een wat uitgebreider verslag van de dag:

Bij terugkomst op de recovery, even na  half drie, troffen we in eerste instantie een slapend meisje aan. Maar als snel deed ze haar ogen open en zag ze Papa en Mama. Ik heb het idee dat ze zelf niet goed wist wat ze hier mee moest, want ze begon te huilen, jammerde om Mama en Papa, maar als we aan haar kwamen, duwde ze ons weg. Voor ons eigenlijk wel een teken dat eigenlijk gewoon verschrikkelijk veel pijn had. 

Gelukkig werden deze signalen na een paar minuten ook door de verpleging opgevangen. Verpleging kwam bij haar kijken, want door het huilen daalde haar zuurstofgehalte ook akelig laag. Na een kort overleg door verpleging met de artsen, werd besloten dat Nyntha morifine zou krijgen tegen de pijn. Ongelofelijk hoe snel dat werkt bij zo’n klein meisje. Binnen bijf minuten zag je de pijn zakken, haar vitale levenstekenen goed worden, haar kalmeren en ze ging heerlijk slapen. Voor ons een verademing om te zien, want dat maakte ons duidelijk dat ze dat moment in ieder geval GEEN pijn had! 

Toen brak wederom een tijd van lang wachten aan. De verpleging van de recovery zou het besluit nemen wanneer Nyntha naar de afdeling zou mogen. Maar wanneer namen ze dat besluit? De tijd tikte door en Nyntha sliep lekker door. Rond half vijf besloot Papa even buiten een sigaretje te gaan doen. Verpleging vond dat het tijd werd dat de afdeling gebeld werd, maar Nyntha leek dat anders te zien. Nyntha werd langzaam wakker, maar begon vanuit haar maag opeens te schokken. Alsof ze wilde braken, maar door de ingreep kan ze dit nu niet. Ik heb Nyntha hierop rechtovereind gezet en een bakje gepakt, voor het geval ze toch zou braken. Toen ging ook haar mondje meedoen en prompt draaiden haar ogen weg en ging haar hoofdje om. Weg was ze even. Voor een 15-tal seconden viel ze even flauw. BAH! wat een verschrikkelijk akelig moment! Gelukkig kwam op DAT moment én de verpleging van de afdeling én de verpleging van de recovery aan. In overleg besloten we dat we nog even gingen wachten. Gelukkig was het eenmalig en Nyntha kon gewoon een kwartiertje later alsnog naar de afdeling. Maar dat moment. Dat zal ik niet snel vergeten. Ze was echt een slappe lappenpop. 

Eenmaal op de afdeling, gingen ze de maagsonde opnieuw fixeren. Met wat leukoplast gewapend kwamen ze aan. Onze Nyntha kennende en de ervaring die wij al hebben met Nyntha en sondes uit het verleden, lieten wij ze de foto’s zien van de Ph-metrieonderzoeken die ze al gehad heeft en hoe deze gefixeerd zat. Welke wel bleven zitten en welke niet. “Nou, dat is wel erg rigoreus!” Maar goed, ons advies werd, met een beetje beleid, wel toegepast. Of het ook daadwerkelijk is blijven zitten zullen we dadelijk horen, maar gezien het feit dat Nyntha gisteren in een half uur al drie keer de sonde al tot 5 cm eruit had getrokken op de recovery, ben ik eigenlijk wel overtuigd dat ons besluit hierin goed is geweest. 

Toen de maagsonde eenmaal goed gefixeerd was, was Nyntha moe. Zij is lekker gaan slapen en wij zijn een hapje gaan eten. Daarna heeft ze nog even lekker bij mij op schoot gegeven. Erna heb ik nog even overleg gehad met de verpleging. Volgens protocol doen ze de maagsappen afzuigen elke 6 uur. Het is inmiddels duidelijke, dat om de 6 uur bij Nyntha niet voldoende is. Hiermee redden we het niet. Ze heeft constant de hik, ook door het huilen. Dus het afzuigen gebeurd bij haar gelukkig veel vaker. Qua voeding, voor zover je het voeding mag noemen, mag Nyntha alleen maar helder vloeibaar drinken. Erik en ik vinden dat haast ondenkbaar, maar het is echt zo. Helder vloeibaar is alleen dat drinken waar je doorheen kan kijken, dus water, ranja, bouillon, appelsap. En aan het einde van de 2 weken komt er melk (Gewoon koeienmelk) bij. En nee, hier kun je nit doorheen kijken, maar dit mag wel, want dit kunnen vrijwel alle kindjes (allergiekindjes daargelaten) goed verdragen na een dergelijke operatie. Straks gaan we wel even vragen hoe het zit met voedingsstoffen, want het klinkt zo vreemd in onze oren. Gelukkig hebben wij een flinke baby. Nyntha woog bij opname 9775 gram. Dus ze kan wel wat missen, maar toch!

Vanaf nu gaan we hopelijk de herstelperiode in. Hoe deze herstelperiode gaat verlopen, weten we niet. We gaan het, zoals de chirurg het al zei, dag voor dag bekijken. Elke dag hopen we iets vooruitgang te zien. Wanneer we naar huis mogen is ook de vraag. De chirurg zei: Zondag, maandag, dinsdag misschien? Eigenlijk heeft hij dus geen enkel idee. Ik wacht het af. Nyntha haar herstel staat op 1. De andere meisjes zijn onder de pannen tot maandag. Vanaf maandag neemt Erik het weer over. Dus het komt allemaal dik in orde. 

Vanaf vandaag hoop ik blogjes te kunnen schrijven die elke dag een positiever tintje krijgen, met elke dag een vrolijkere Nyntha. Blijf ons volgen!

*********************************************************************************

20:00: Nyntha relaxt lekker op Mama’s arm na een lekkere slok water. Meer mag ze niet. Haar bloeddruk is gemeten, temperatuur wordt zo gedaan. En nu geniet en ontspant ze. En eerlijk is eerlijk. Mama geniet ook. Normaal ligt ze zo rustig niet!

18:00: Nyntha is weer op de afdeling. Ze lijkt nog wat versuft, maar huilen eigenlijk amper. De maagsonde is wat steviger vastgemaakt. Ons dametje in goede doen trekt die er namelijk zo weer uit 😉

Papa en mama gaan maar eens wat eten 😉

Het goede nieuws is dat de operatie prima geslaagd is!

Om 14:35 zijn we gebeld dat we konden komen.

De chirurg is inmiddels ook geweest, en alles is soepel en zonder complicaties verlopen!
Nu ligt ze nog op de recovery, lekker te slapen. (15:50 uur).
Alles is dus prima!
Wij zijn opgelucht en blij dat het zo goed gegaan is!

Je kunt erin geloven of niet in geloven. Kwaad kan het niet. 

We hopen dat het Nyntha kracht geeft om alles goed te doorstaan en hier snel van te herstellen en dat het de artsen de rust en wijsheid geeft om alles goed te laten verlopen ‘volgens het boekje’.