Auteur: Mama Sammy

Als er een kindje komt, is het meestal ook zo dat er een babykamer ingericht moet worden. In ons geval is dat natuurlijk niet anders, alleen is het bij ons zo dat de kleine Uk de kamer gaat delen met Ymke. Voor Ymke betekent dat dat ze een stukje van haar kamertje moet opofferen. Nadat Erik en ik menige keer op de kamer van Ymke hebben staan debatteren, discussiëren, twijfelen en puzzelen, waren we er 2 weken geleden dan eindelijk uit hoe we het wilden gaan doen. Zorgen dat wij ruimte hadden om met de kleine bezig te zijn, maar ook zeker zorgen dat Ymke ruimte overhield zodat ze wel nog lekker kon spelen op haar kamer. Best een uitdaging, aangezien haar kamertje geen erg grote kamer is, maar we zijn eruit!
Vorige week Ymke verteld dat haar bed verplaatst zou worden, waar het bedje van de baby kwam te staan en dat we binnenkort gingen doen. Vanochtend Ymke bij me geroepen, haar verteld dat Erik vandaag echt aan haar kamertje ging beginnen en dat vanavond haar bedje op een andere plek in de kamer zou staan. Overleg gepleegd over wat er met haar K3-poster moest gebeuren, wat er met haar Hello Kitty poster ging gebeuren en toen konden Erik en ik aan de slag.

Stapje voor stapje, meubelstukje voor meubelstukje werd er verplaatst. Alles wat van zijn plek afging bracht een stoffige vloer in beeld, dus werd het stofzuigen. Gelukkig kan ik dat heel goed op mijn kont zittend.

Het resultaat is geweldig. Hoewel het nog niet helemaal af is, is het wel echt een mooi stukje van de kamer geworden. Ymke heeft nu ook eindelijk haar schilderijtjes hangen en zo is de kamer toch voor een groot deel klaar. En ik ben blij.

Dat de kamer nu klaar is,  maakt het allemaal nog echter. Niet dat het nog te ontkennen viel, maar nu staat er echt een bedje. Erik en ik stonden ook even aan het bedje en zeiden tegen elkaar dat alleen die kleine Uk nog ontbrak. Ons kleine wondertje!

Nah, om het met jullie te delen, hieronder dan een kleine impressie aan de hand van wat foto’s.

Het bedje.. NU nog opgemaakt, zonder kleur. Tja.. geslacht moet nog ff een verrassing blijven. 😛

Commode, aankleedkussen en de eerste sokjes. Ymke’s schilderijtjes nog op de plank.

Overall-view gezien vanaf de deur. Incl stukje Ymke’s bedje

Wederom Overall-view

Het bedje van Ymke met  Koekiemonster, Ernie en het bedje van Uk

En nog een om het af te leren. <3  Donderdag mogen we weer naar de gynaecoloog. Eens kijken wat deze ons te vertellen heeft! Het zal niet veel spannends zijn, aangezien hij enkel kijkt naar hoe het met mij gaat en we volgende week weer naar Maastricht mogen om echt naar de kleine te kijken. 

Schreef ik gisteren nog heel dapper dat het weliswaar vervelend was dat ik niet kon slapen, maar die tijd gebruikte om te dagdromen. Vannacht was ik er wel even klaar mee. Ik ging om 9 uur naar bed, want na 2 nachten amper slapen was ik toch wel erg ontzettend heel erg verschrikkelijk moe. Lekker in bed gekropen en een boek erbij. Wachten tot Erik naar boven kwam, want slapen zonder Erik naast me is niet echt mijn sterkste kant ;-).
Erik volgde al snel dus in zijn armen genesteld en gewacht op de trein die me naar dromenland zou brengen.
Ah, daar was ie! Stomme trein! Na een ritje van tien minuten werd ik uit die trein gemieterd en kon ik weer verder wachten. Erik kwam ook al niet zo lekker in slaap dus dan lig je een beetje naar elkaar te zuchten. Je kunt niks voor elkaar doen als alleen maar wachten tot je in slaap valt.
Rond half één hoorde ik naast me eindelijk een rustig gesnurk. Erik sliep. Nu ik nog!

Inmiddels had mijn maag me laten weten dat er een brand geblust moest worden dus na water uiteindelijk toch maar de jacht geopend op de brandweermannetjes van Gaviscon. Flesje uitwringen, want het was bijna leeg en die brandweermannetjes moesten hun werk maar gaan doen! Beker warme melk erachteraan en weer naar boven. Rechterzij, linkerzij, rug, buik (*TRAP*) en weer naar mn zij. Overeind zitten maar weer. In mn buik zat een opblaasbare bal die zichzelf op leek te blazen en zorgde voor een harde buik. En dan weer leegliep. Zucht.

Oke, van alles geprobeerd, dan maar Candy Crush spelen. Gaat trouwens verdomde goed ’s nachts! :-p. Nah ook dat hielp niet eeuwig dus weer slapen… Onee, toch niet. Ah! Een boek! Lezen! Ik denk als ik het boek dadelijk pak, dat ik geen idee heb wat ik gelezen heb, maar ach. Uiteindelijk kwam om half vier die trein die me naar dromenland bracht. Om kwart voor 7 werd ik met een zachte klop en een “Mama!!” uit mn trein getrokken en mocht de dag beginnen. Mezelf uit bed gesleept. Kids klaar gemaakt voor school, daar afgeleverd en even het dorp in.

Nu inmiddels alweer lang en breed thuis. Ymke is spelen, Xanne naar een feestje, Larissa maakt huiswerk en Eleni heeft n vriendinnetje te spelen. Uk is volgens mij nog uitgeput van vannacht want in mijn buik is het rustig. Ik ga mijn boek erbij zoeken en nog even verder ontspannen. Genieten van Uk in mijn buik en vooral niet slapen anders kan ik het vanavond zeker vergeten! Maar het liefst… Zzzzzzzzzz

Nee niet uk! Maar wel Mama! Ik was even vergeten hoe dit nachten ook alweer waren als er een buik in de weg begon te zitten! En nu ben ik al een waardeloze slaper, maar de afgelopen nachten. Sodeju! Uk is een bezig bijtje. Er wordt getrapt, gewurmd, gefriemeld, gehikt. Mama geniet, misschien wel juist ’s nachts. Want ja, als ik dan toch wakker lig, is het toch wel fijn om een beetje gezelschap te hebben…

Alleen die harde buiken, die was ik even vergeten. Gisteren las ik terug in mijn dagboek van de zwangerschap van Xanne. Blijkbaar niks vreemds voor mijn lijf en hey! Ik mag niet klagen! Ik hoef nog maar een week of 13 a 15! Ik ben er bijna! En stiekem geniet ik er ook wel heel erg van! En weet ik dat ik dit straks nog heel erg ga missen.

Gelukkig verdwijnen die harde buiken in de loop van de ochtend. Even onder een warme douche staan en mijn buik ontspant zich weer. Dan kan de dag gewoon starten.

En ’s avonds? ’s Avonds ga ik, gewapend met mijn kussentje van de bank weer naar boven. Kruip in de armen van Erik en laat mn buik rusten op het kussentje. En in de armen van Erik ga ik naar dagdromenland. Ook al is het ’s nachts, het zijn dagdromen, want ik slaap niet. En dan droom ik van dat kleine mooie mensje. Dat kleine mooie mensje dat zo ontzettend gewenst is. Waar Erik en ik zo ontzettend hard naar uitkijken. Dat kleine mensje wat vol liefde op wordt genomen in ons gezinnetje en wat zal worden overladen met liefde. Droom ik van dat kleine mensje wat in de kinderwagen zal liggen, waar we mee gaan wandelen. Waar we mee gaan knuffelen. Waar we lekker mee in de zon gaan zitten terwijl de dames lekker aan het spelen zijn..
Zo zijn de nachten dat ik alsmaar lig te draaien ineens een stuk minder vervelend…

Vandaag hadden we de eer voor een 2e poging voor een 3d-echo. We hadden deze cadeau gekregen van Tanja dus we waren zeer benieuwd wat het ons ging brengen.

Vorige week maandag  gingen we al vol goede moed. Eenmaal aangekomen bleek het mis te zijn gegaan met de afspraak, oftewel.. We zaten er voor niks.. Even een telefoontje gepleegd en we mochten dinsdag nog een keer een poging wagen! Nu ging het goed! Hoewel Uk in Maastricht altijd met een arm voor het gezichtje lag, waren we er van overtuigd dat het nu anders zou zijn.
In de veronderstelling dat het goed ging, nam ik plaats op de tafel. Die ijskoude gel werd op mijn buik gesmeerd, echo-apparaat erop en… we kregen een prachtige arm in beeld! Precies voor het snoetje!
Dát was niet de afspraak! Proberen, draaien, rammelen aan mijn buik, praten tegen uk. NIKS hielp. Uk vond het wel welletjes. Uk wilde NIET  op de foto!

24 weken en 6 dagen

25 weken en 5 dagen

Vandaag mochten we naar Maastricht. Het leek alsof de duvel ermee speelde, maar toen we vanochtend opstonden, sneeuwde het wederom als een gek en lag er al wederom een flink pak sneeuw. Even kort overleg  gepleegd en ondanks dat we pas om 11 uur aan de beurt waren, toch maar besloten al aan te rijden. Je weet nooit wat het weer en het verkeer onderweg doen.
Op een kort oponthoud thv Venlo en de gebruikelijke stremming voor Maastricht verliep het eigenlijk prima en om 10 uur waren we al in Maastricht. Een uur te vroeg.
Koffie! En aangezien we eigenlijk allebei wel een beetje trek hadden, ging Erik voor een broodje kroket en ik voor een broodje frikandel. De klok hebben we voor de vorm maar even genegeerd.

Rond 20 voor11 richting de Poli. Gemeld en aan het wachten geslagen. En hoe! Om tien voor 12 werden we dan EINDELIJK naar binnen geroepen. Ik moet eerlijk zeggen dat het wachten op het laatst niet meer zo vrolijk ging, tot we de zwangere vrouw, gigantisch in tranen naar buiten zagen komen. Dan is alles ineens heel relatief. Dan is die wachttijd extra van een uur ineens niet meer zo erg.
De echo begon weer zoals gewoonlijk, meten, kijken, zoeken. Ukkie proberen zo ver te krijgen dat er ook duidelijke beelden gemaakt konden worden. Wachten op de gynaecoloog die mee kwam kijken. En dat duurt… Omdat het wat langer duurde baarmoederhals maar weer opgemeten. Ik zit nog steeds aan de goede kant. 2.8 cm. Echt zorgen maken gaan ze zich pas vanaf 2.5 cm dus ik heb nog speling. 2 Weken geleden was het ook 2,8 cm dus dat ziet er in ieder geval hoopvol uit.

De gynaecoloog was er. Echo-apparaat werd overgedragen en de gyn ging ook maar eens kijken. Vocht zit er nog steeds, ook bij de armpjes, maar het is niet echt erger geworden gelukkig. Wederom de geruststellende woorden dat het niet levensbedreigend is. Dat is toch erg prettig! Vermoeden blijft dat het van de lymfen komt. De aders die hier bijhoren lijken nog  niet volledig te zijn zoals ze moeten zijn. De kans is vrij groot dat dat gewoon vanzelf bijtrekt en het vocht  dus ook vanzelf weer verdwijnt. Over 4 weken wordt er in Maastricht wederom gekeken. Tot die tijd mag ik gewoon in Venray onder controle en zoals het er nu uitziet mag ik ook gewoon in Venlo bevallen. Mocht het nu toch veranderen bij de kleine, dan neemt het AZM het met 36 weken over en gaan ze inleiden ergens rond de 38e/39e week. Vooralsnog is daar geen sprake van, maar het is wel prettig om te weten wat er nu op de planning staat. Voorlopig mag ik dus gewoon in Venlo bevallen, bij mijn eigen gynaecoloog. Al heb ik die man in Maastricht geloof ik net zo vaak gezien als mijn eigen gynaecoloog.
Ik zit nu met een geruster gevoel op de stoel. Echte duidelijkheid hebben we  niet, maar wel meer duidelijkheid dan we hiervoor hadden. Ons kleintje is verder gezond, organen doen het perfect. Het groeit, weegt ongeveer 700 gram al. Bizar om daar zo aan te denken dat het al echt zo groot is! We gaan maar gewoon genieten van de zwangerschap en laten het maar allemaal op ons afkomen. Het is in ieder geval een schatje om te zien! Nu al! <3

Een mooi handje voor het gezichtje. (Neusje links, armpje rechts)

Een prachtig zijaanzicht

Vandaag een bezoekje aan onze eigen gynaecoloog. Kreeg bij de balie de vraag of alle gegevens nog hetzelfde waren. Zolang ben ik toch niet weggeweest? Nouja.. M’n laatste controle was met 12 weken in Venray. Dat was toen dr. Sollie nog sprak over een “Modelzwangerschap”.  Met Mama is in ieder geval alles nog steeds dik in orde. Mijn bloeddruk was 130/60. Buik voelde goed aan, hartslag van de kleine was prima. Daar doen we het voor.
En de rest? Tja, dat ligt nu bij het AZM.

De gynaecoloog vroeg nog waar ik nu moest bevallen, want voor hem was het ook allemaal onduidelijk. Als iemand die al die moeilijke woorden begrijpt, het al niet meer weet, hoe willen wij het nog snappen dan?! Al met al hopen wij en de gynaecoloog, donderdag wat duidelijkheid te krijgen. Én over wat er nu met ons kleintje is én of het een kindje wordt wat in Midden-Limburg wordt geboren of toch in het uiterste Zuiden van Limburg.
To be continued!

De 20 weken echo verliep prima. Uk deed het prima en doet dat nog steeds, maar tijdens de 20weken echo zagen de artsen wel iets wat ze niet kenden. Met een verwijzing naar het AZM in Maastricht gingen we ietwat geschrokken, 2 dagen later, in alle vroegte naar Maastricht. Weer een uitgebreide echo en ja.. Nog steeds  zagen ze iets wat ze niet thuis konden brengen. Het werd omschreven als een ‘vochtschilletje’ buiten de borstholte, maar wel in de borstkas onder de huid. We kregen de vraag of er toevallig kindjes in het gezin waren met een kuiltje in de borstkas. Ja, die hebben we wel.  Ymke! Dus we kregen het verzoek om de week erna weer terug te komen, nu mét  Ymke zodat ze dit konden vergelijken. We moesten ons geen zorgen maken, want het zat niet op een plek waar de orgaantjes in de verdrukking komen. Met een nieuwe afspraak op zak gingen we dus weer naar Venray terug.

De afspraak naderde, Ymke werd ziek en zonder Ymke, maar met foto van Ymke togen we weer naar Maastricht. Een andere gynaecoloog, andere echoscopistes en weer zagen ze het ‘vochtschilletje’ en weer wisten ze ons geen duidelijkheid te geven. En weer werd er duidelijk bij gezegd dat we ons GEEN zorgen moesten maken. Over 2 weken terug! Er werd nog gesproken dat wanneer er bij het multidisciplinair overleg misschien nog vragen waren, we gebeld zouden worden op maandag. Maar  wij maakten ons geen zorgen! Nouja, geen…in ieder geval geen grote zorgen.

Maandagavond om half acht ging de telefoon. Of we dan toch eerder terug wilden komen dan over 2 weken, want er wilden toch ook nog andere artsen kijken en een Dokter van de genetica. Zucht.. So far  ongerust! Wel zei de gynaecologe wederom dat er echt geen zorgen nodig waren, dus afgelopen donderdag mochten we weer. Weer naar ons kindje kijken.

De gynaecoloog die donderdag keek, zag wederom hetzelfde wat we nu al een paar keer gezien hebben en ook deze gynaecoloog heeft totaal geen enkel idee wat het nuis. Ja, waarschijnlijk vocht, maar nee het kan echt geen kwaad, want de orgaantjes zitten echt niet in  de verdrukking. Maarja, normaal zit daar geen vocht dus moeten we naar Maastricht terug blijven gaan. Er is bloedonderzoek gedaan, omdat het kan zijn dat ik een bacterie bij me draag die het vocht veroorzaakt. Er is kort gesproken over een vruchtwaterpunctie, maar daar ga ik niet aan beginnen. Het kindje is verder kerngezond, dan ga ik absoluut geen risico’s nemen. Ik ben nu 22 weken en 5 dagen zwanger, de overlevingskans is vrijwel nul. NO WAY! Maar dat was gelukkig ook geen noodzaak, omdat het nog steeds niks is waar ze zich echt grote zorgen om maken. Maar, omdat ze niet weten wat het is  en waar het vandaan komt, danwel door veroorzaakt wordt, blijven we onder controle. In ieder geval nog 2 a 3 keer tot aan de geboorte. De eerste keer daarvan is weer op de 14e. Laten we het positief zien, we mogen keer op keer een glimp opvangen van ons wondertje!
Ik durf te zeggen dat ik niet heel erg bezorgd ben, ik kan het niet helemaal loslaten, maar het is een heel bezig kindje, laat zich met regelmaat goed voelen, orgaantjes groeien prima, kleintje zelf groeit ook prima. Dus daar zitten geen zorgen. En ach, kuiltje in de borst, wat extra vocht.. Ik hou er niet minder om van mn kindje!
Dus voor nu gaan we lekker verder genieten! 12 Maart naar de gynaecoloog in Venray, 14 Maart naar de gynaecoloog in Maastricht en 18 maart met Tanja naar de 3d-echo hier in Venray!

Afgelopen woensdag stond de echo voor 20 weken gepland. We zijn dan 19 weken, maar ach, met carnaval is het ook niet handig zullen we zeggen.
De afspraak was om half 10 in Venlo, dus het plan was de Bendevan4 naar school, en dan op het gemak die kant op. Het is toch slechts een klein half uurtje rijden.
Die ochtend bleek dat plan niks te worden: er was een hele dikke laag sneeuw gevallen, en het sneeuwde nog!
Dus de dames zelf naar school met slee en al, en wij eerder op weg. Na 20 minuten het dorp eindelijk uit, en richting snelweg. Ook geen goed plan: Dat was één grote ijsbaan! Dan maar via de provinciale weg. Uiteindelijk slechts 10 minuten te laat. Dat viel nog mee!

Dan de echo. Jeetje wat zien ze tegenwoordig veel! Alle lichaamsdelen worden bekeken! Van binnen en van buiten in het kindje! Ik heb met verbazing zitten kijken!

Uiteindelijk was alles prima. Alles zit waar het hoort, en doet wat het moet doen! Heerlijk om te zien!

Het geslacht bleef een vermoeden. De kleine Dwersklippel lag met de bovenbeentjes over elkaar, en de navelstreng zat ertussen 🙂

We zijn op de helft nu, alles gaat zoals het hoort. Genieten de komende tijd dus!

Inmiddels is er weer een weekje om. We zitten op de 17 weken en zo heel af en toe sta ik er niet eens meer bij stil dat ik zwanger ben. Heel af en toe, want echt ontkennen kan ik niet. Gewoon tegen het aanrecht staan is er niet meer bij. En nog tig voorbeelden.

Zo onwerkelijk als het het ene moment is, zo is er op dat ene moment ineens het besef van het wonder wat er in mijn buik groeit. Soms denk ik terug aan de tijd voordat ik het heuglijke nieuws kreeg dat ik zwanger was van Xanne. De spuiten elke maand, het slikken van de Clomid, het verplichte potje vullen. En dan natuurlijk exact op tijd in het Ziekenhuis aanwezig zijn, want je zult maar net die eisprong missen. 11 Keer heb ik dat doorstaan en toen ik eenmaal zwanger was, was er voor mij dan ook geen twijfel dat ik mee zou doen met Moeders voor Moeders. Iets wat ik bij Ymke ook heb gedaan en nu weer.
Bij Ymke liet de natuur me weten dat ik vooral niet aan de pil moest gaan. Ik hoor het me nog tegen mn ex zeggen: “Zodra ik ongesteld wordt, ga ik aan de pil. Ben er wel klaar mee!” En vervolgens word je 9 maanden niet ongesteld, want er groeit een kindje in je buik.

In september 2010, na de 2e keer het voorstadium baarmoederhalskanker, had ik me voorgenomen om, als ik nog 1 keer een slechte uitslag zou krijgen, ik de knoop zou doorhakken en zou kiezen voor mijn gezondheid. Kinderwens was voor mij niet meer belangrijk. Wat had ik aan ooit nog een kindje als ik vervolgens baarmoederhalskanker zou krijgen? Mijn besluit stond vast! En toen… leerde ik Erik kennen in April 2011. Slik.. daar kwam die kinderwens weer opzetten. Een man die zo graag nog een kindje wilde, jijzelf die eigenlijk diep van binnen ook nog niet klaar was voor dat definitieve.. We wagen het er maar op. Een risico, want hoelang kenden we elkaar nu werkelijk?!
En dan die dag na mijn 30e verjaardag. Ik zou telefoon krijgen van de uitslag van het Ziekenhuis. Een uitstrijkje weer. In de bus van Eindhoven naar Nuenen zat ik toen mijn telefoon ging. Ik hoor de arts nog zeggen dat het WEER niet goed was. Mijn wereld leek in te storten. Erik gebeld, die had dit niet verwacht. Mijn moeder gebeld en gehuild. Tranen met tuiten. Laten we zeggen dat het mijn week niet was. De ingreep stond weer voor de deur. En de vele vragen of het nog wel mogelijk was om ooit nog zwanger te raken. Eventuele extra risico’s. Het kon en mocht, maar ja.. er waren extra risico’s.

November 2012 was dan die dag die ik niet had verwacht ooit nog mee te maken. En nu probeer ik elke dag te genieten van dat wondertje in mijn buik. Erik geniet mee, zo lief om te zien hoe hij bezig is met de kleine in mijn buik. Hele gesprekken worden er gevoerd tussen vader en zoon/dochter. Ik vind dat iets heel bijzonders en wil dit gevoel zo lang mogelijk vasthouden en besef me dan ook eens te meer wat voor een geweldig bijzonder wonder dit is dat ik dit nog mee kan en mag meemaken.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik dit eenieder die de wens heeft om ooit zwanger te raken echt gun vanuit de grond van mijn hart. En geniet. Geniet van elke dag, elk moment dat dat kindje in je groeit!

Morgen 16 weken en het is inmiddels niet meer te ontkennen. Helaas (nog) geen echte ronde buik, maar het groeit. Het lijkt wel of mijn buik elke dag dikker wordt. Ik geniet er in ieder geval met volle teugen van. Van het groeien, van de kleine actieveling in mijn buik. Ik hoop dat het zo voorspoedig mag blijven gaan!! <3