Maand: mei 2013

Vandaag was de grote dag! Hoopten we.. De dag dat we eindelijk een datum zouden krijgen. Vol goede moed (en een buik vol baby) gingen we vandaag weer op weg naar Maastricht. Omdat het vorige keer toch wel een blunder eerste klas was, besloten we ons te melden zodra we aankwamen, ruim een uur te vroeg, en bleek dat we gewoon op tijd waren. Dit maal hadden we het tijdstip wel gewoon goed onthouden! We zijn nog niet helemaal aan het dementeren! Er is nog hoop!

Om de wachttijd iets te verlichten een kop koffie gaan drinken in het restaurant. Rond kwart voor 12 richting de afdeling en toen was het tijd om te wachten. En te wachten… En te wachten… En.. Nee ik zal jullie niet vervelen met net zolang wachten als wij, maar om half 1 waren we aan de beurt. Binnengeroepen door een Arts (in opleiding naar achteraf bleek) bijgestaan door een co-assistent. Plaatsnemen op een stoel. Naja, Erik dan, want ik zat natuurlijk al.
Dossier bekeken wat vanuit Roermond was verstuurd. Dossier vanuit Venray was er nog niet. (Naar later bleek, heeft Venray het vandaag pas verzonden. Zegt men.) Even kort doorgesproken met welke termijn ik bij Xanne en Ymke was bevallen. Ze vond het een goed idee om me de komende weken elke week te laten controleren, maar dat mocht dan de ene week in Venray en de andere week in het Azm… Euhm.. Wacht, iets gaat hier fout. Ons is beloofd door de gynaecoloog die we de afgelopen keren telkens zagen, dat ik niet met weeën naar Maastricht hoefde te reizen, maar dat ik rond de 37,38 of 39 weken in het AZM ingeleid zou worden. Dit was prettiger voor alle partijen! Ow… Nou dan was het beter als we volgende week terugkwamen en dat we dat dan bespraken met een echte gynaecoloog. Er werd nog wat besproken en ineens besefte ik me wat ze zei. “Een echte gynaecoloog.” Een echte? Wat is zij dan? Wat doe ik hier? Waarom zit ik dan nu niet bij een echte gynaecoloog! Ik ben ook echt zwanger hoor! Maarja, adrem als ik ben, hield ik natuurlijk mn snuffert..

Al met al. De benodigde onderzoeken werden uitgevoerd. Mijn bloeddruk was dit keer 140/77. Prima in hun ogen. Voor mijn doen toch wel aan de hoge kant. Ik heb altijd (gedurende al mn zwangerschappen) rond de 105-110/60 gezeten. Het verklaard wel mn hoofdpijn en misselijkheid. Maar er is niks aan de hand. Voor hun geen zorgen en dus ook geen zorgen voor ons kleintje. Er werd naar haar hartje geluisterd. Ze is een heel eind naar beneden gezakt, maar ligt nog niet vast in mijn bekken. Buik is prima op groei. Baarmoedermond werd nog gemeten. Deze is stabiel gebleven. 2,3 cm. Eigenlijk alles prima dus! Een geruststellende gedachte, maar…. Waarom heb ik dan zo verrekte veel pijn in mn buik dag in, dag uit. Elke nacht. Maar ons kleintje doet het goed, dat telt! Toch?

Na afscheid genomen te hebben van deze namaakgynaecoloog (of zoiets) mochten we een afspraak maken bij de gynaecoloog die ons dus al meerdere keren heeft gezien. 10 Juni mogen we weer terug naar Maastricht en dan wil ik niet weg voor ik een datum heb! Denk ik… Zeg ik nu heel dapper…

Ik ben blij dat alles goed is met ons kleintje. Ik wil ook absoluut niet ondankbaar overkomen als ik zeg dat ik er klaar mee ben. Ik weet dat er Mama’s zijn die mochten willen dat ze deze termijn gehaald hadden of die er reikhalzend naar uitkijken. Maar deze Mama begint langzaam op te raken. Ik loop nu ruim 5 weken 24 uur per dag met pijn. Zit alweer een paar weken in die stomme rolstoel. Ben veroordeeld tot de bank en tot het uit handen geven van de kleinste dingen. En ik ben maar gewoon zwanger! Ik voel me schuldig dat ik zo weinig mag, voel me schuldig dat ik er klaar mee ben. Maar ben zo dankbaar dat ik de 35 weken heb gehaald! Nu nog ff doorbijten! (Niet letterlijk hoor!!)

Zaterdagochtend. In Casa1plus1is6 is iedereen nog in diepe rust. Best iets unieks aangezien Larissa normaliter om zes uur al aan t spoken is.  Ik lig al weer een tijdje wakker. Dat gebeurd me tegenwoordig elke nacht. Niet dat ik dat niet gewend ben hoor. Ik slaap al maaaaaaanden slecht, maar dit is toch anders.

Ik word wakker, rol op mn zij, duw mezelf omhoog en waggel richting badkamer. Doe mn ding, waggel terug naar de slaapkamer en rol terug in bed. Ik draai een minuut of tien en uiteindelijk vind ik n houding waarin ik wel weer kan slapen. Dit ritueel herhaalt zich tussen de 5 a 10 x per nacht.
Afgelopen nacht liep ik voorbij de kamer van Ymke (en dus ook ons meisje). Deur op n kiertje en even naar binnengekeken. Mijn mooi meisje Ymke in diepe rust, samen met Wauwke. En even verder staat dan het bedje van ons kleintje.
Alsof ze het merkte, kreeg ik n paar zachte trapjes in mn buik. Alsof ze zeggen wilde: “Nog ff Mama! Nog ff en dan lig ik in dat bedje!” En ik kijk er echt naar uit. Naar het moment dat ik haar aan mag kijken, aan mag raken. Het moment dat ze voor iedereen tastbaar is en niet meer alleen voor mij. Aan de andere kant, dat exclusieve zal ik enorm gaan missen. Dan moet ik haar delen.
Maar wat zal dat kleine meisje overladen worden met liefde. Van Mama, Papa, haar vier grote trotse zussen. Opa’s, Oma’s en ga maar door.

Voor nu geniet ik van mn kleine meisje in de kamer hiernaast en mn nog kleinere meisje in mn buik. Ymke is nog ff mn kleintje en dan wordt ook Ymke grote zus.

Ik kijk de tijd vooruit…

Dames naar school en op weg naar Maastricht. We hadden om 11 uur een afspraak, dus we hadden alle tijd! Even na tienen kwamen we aan in Maastricht, rolstoel uitgeladen en gezocht naar het restaurant. Ja, in Maastricht verplaatsen ze gewoon het complete restaurant zonder dat je het in de gaten hebt.
Afgeweken van ons standaard Mestreechs ontbijtje en beide voor een gezond broodje gegaan. Kopje koffie erbij en rustig de tijd afgewacht tot 20 voor 11. Dienblad opgeruimd, sanitaire stop gemaakt en richting de afdeling.

Daar aangekomen me netjes gemeld. “U had een afspraak om 10 uur Mevrouw!” Nee toch? Verbaasd keek ik naar Erik, beide volledig overtuigd van de afspraak om 11 uur. Erik zijn telefoon erbij gepakt en.. SHIT! We hadden inderdaad om 10 uur een afspraak en niet om 11 uur! Damn! We hebben onze oprechte excuses aangeboden en hopen hopen dat ze ons toch wilden helpen. Gelukkig mochten we in de wachtkamer plaatsnemen en konden we even wachten. Nog geen 10 minuutjes hoefden we te wachten en toen werden we naar binnengeroepen. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een geweldige service was van het AZM!

Buik bloot gemaakt, koude gel op de buik en we mochten weer kijken. Hoofdje ligt inderdaad lekker ver naar beneden. Joh! Hoofdje opgemeten, armpjes, benen, buikje, organen. Alles werd weer nagekeken. En er werd gezocht naar het vochtrandje. Tja, het zit er nog steeds. Een meting was al lastig, maar het wordt er niet makkelijker op naarmate ons kleintje steeds groter wordt. Ergens tussen de 3 en 5 mm is het randje nog steeds. En nog steeds van armpje tot armpje. En nog steeds denkt de gynaecoloog dat het door de lymfen wordt veroorzaakt. Het blijft gegis, want ze hebben werkelijk geen idee.
We kregen van de gynaecoloog de uitleg dat ze ons nogmaals gingen bespreken in het multidisciplinair overleg. De wijze waarop hij ons vertelde wat de gang van zaken zou gaan zijn, gaf ons sterk het idee dat het toch Maastricht ging worden. Toen werd aan ons gevraagd wat wij wilden. Tja, het blijft lastig. Venlo is praktisch gezien veel makkelijker. Maar anderzijds… Wat nu als ze wordt geboren en er blijkt toch iets te zijn waar ze last van heeft door die vochtrand? Dan moeten we alsnog met spoed naar Maastricht. Dan zijn wij liever gelijk op de plek waar we zeker van weten dat ze alles kunnen voor ons meisje. De gynaecoloog nam afscheid met de woorden dat hij ons zou bellen over 2 weken. Na dit afscheid nog even staan praten met de echoscopiste en toen werd ons door haar duidelijk gemaakt, dat ook wij een grote inspraak hadden. Onze wens voor ons kleintje telde ook mee. Hierop reageerde Erik met: “Plan dan maar een afspraak in hier in Maastricht!” En zo gezegd, zo gedaan. Ze ging even voor ons overleggen met de gynaecoloog en de knoop was doorgehakt. We gaan bevallen in Maastricht. Gepland. Op 29 mei is mijn eerste zwangerschapscontrole in Maastricht. En dan gaan we zeer waarschijnlijk de datum prikken voor de bevalling. Het zal nu allemaal niet meer zo heel erg lang gaan duren.
Eindelijk duidelijkheid over het waar. Ik was er echt aan toe. Het einde is in zicht en het moment dat we ons kleintje kunnen knuffelen komt steeds dichterbij!

Volgende foto wil ik jullie niet onthouden trouwens. Onze kleine bolletoet!

Weken geleden vertelden we de dametjes dat we een babytje kregen. Weken hebben de meiden gezeurd, gevraagd en alles op alles gezet om te achterhalen of het een broertje of een zusje werd. Weken lang hebben we de meiden verteld dat het een baby werd! De laatste weken zaten Erik en ik in dilemma, vertellen we het ze wel of vertellen we het ze niet. Hoewel het erg leuk was om het ze niet te vertellen en het geweldig was wat ze allemaal in de strijd gooiden om te achterhalen of het een meisje of een jongetje was, besloten Erik en ik dat we het ze toch gingen vertellen. Vooral omdat het voor ons vooral een stuk makkelijker maakte, gezien het feit dat we toch nog heel wat spulletjes moeten kopen. Dus vandaag was de grote dag..

We zitten met de meiden een tafel en net als elke avond, is het onderwerp al snel op de baby gericht. Erik en ik kijken elkaar aan en Erik besluit aan de meiden nog maar eens te vragen wat ze nu eigenlijk het liefste willen. De meningen zijn verdeelt. Ymke wilt een zusje, Larissa wilt een broertje. Eleni die maakt het ECHT niet uit en Xanne.. Tja ook die wil een broertje. Erik en ik schieten in de lach. Tja, de helft is blij, de andere helft niet.
Om de spanning nog wat vooruit te laten lopen, vragen we aan de meiden wat we moeten doen als het nu niet is wat ze graag willen. Ook daarin zijn de meningen verdeeld. Ymke en Eleni vinden dat we nog maar een babytje moeten maken. Larissa legt zich erbij neer en Xanne spant de kroon. Als het niet is wat Xanne wilt, moeten we de baby heel slecht verzorgen en heel gemeen doen tegen de baby, want dan loopt de baby vanzelf wel weg. Oeps! Daar zijn we maar even op ingesprongen dat we DAT zeker niet gaan doen! Wat een fantasie..

Tijdens het eten, maken onze meiden er een sport van om van het ene onderwerp naar het andere te switchen. Zo hebben we het over de baby en zo gaat het over school, Spongebob, buitenspelen en zo gaat het weer over de baby. Erik besluit het niet klakkeloos te vertellen, maar vraagt eerst nogmaals of ze het ook echt allemaal willen weten. Dan pakt hij een blaadje en schrijft op het blaadje wat het is. Eerst mag Ymke lezen wat er op staat. Omdat ze er niet helemaal wijs uit werd, heb ik het verduidelijkt met een klein poppetje. Daarna mocht Xanne kijken. Eleni was next en als laatste Larissa.
Tja en nu willen jullie het natuurlijk ook wel weten? Anders zat je nu al niet meer te lezen.

Het was weer zover. Ik mocht weer naar de gynaecoloog. Voor de verandering weer eens een andere en dit keer was het een vrouwelijke. Leuk vrouwtje moet ik zeggen. Waar de bezoekjes aan Venlo me inmiddels het gevoel gaven dat ik een of andere zeur was, heeft zij me dat gevoel toch mooi weer weggenomen. Ik voelde bij mij haar echt begrepen en serieus genomen.

We begonnen zoals altijd. Bloeddruk en het hele riedeltje. Bloeddruk was weer prima in orde. Even besproken hoe het de afgelopen week was gegaan. Dat ik contact moet opnemen op het moment dat ik Uk een paar uur niet heb voelen bewegen, omdat ook dat zomaar een teken kan zijn dat er iets aan het beginnen is in mijn buik. En toen mocht ik weer op die fijne tafel.. Zucht..

Buik meten. Ik moet zeggen dat ik dat voelen aan mijn buik gewoon NIET fijn vind. Mijn buik doet voortdurend pijn en dat geduw en gevoel is gewoon vervelend, maar goed. Het hoort erbij. Buik zat prima op groei. Fijn om te horen, daar ik toch echt maar een heel bescheiden buikje heb.
Daarna werd de baarmoedermond weer opgemeten. Gemeten tussen de 2,3 en 2,7. Stabiel gebleven dus! Pfieuw! Geloof me, dat is een geruststelling. Hoe onrustig mijn buik ook is, de harde buiken doen niks in vervelende mate met mijn baarmoedermond!
Er werd nog even een uitwendige echo gemaakt voor het vruchtwater. Ook dat was prima in orde. Hartje van Uk was ook prima te horen. En toen mocht ik me alweer aankleden.

Nog even mee naar de andere kamer voor de uitslagen van de onderzoeken van de vorige gynaecoloog. Er waren wel bacteriën gevonden, maar deze waren al bestreden met de antibiotica die ik heb gehad. Dat was dus ook in orde nu.

Donderdag mag ik weer naar Maastricht. Daar wordt dan weer een echo gemaakt. Zo op de echo net te zien was de vochtrand er wel nog, maar zij heeft natuurlijk geen idee hoe het hiervoor was, dus we wachten AZM maar ff af. Dan hoop ik duidelijkheid te krijgen over waar de bevalling gaat plaatsvinden.
Over 2 weken hoe ik pas weer terug naar het Ziekenhuis in Venray. Dat is wel fijn dat ik niet weer volgende week moet. En op 4 Juni ga ik mijn eigen gynaecoloog nog een keer zien. Mits ik niet in Maastricht moet bevallen, want anders neemt het AZM de zwangerschapscontrole over.
Hoe dan ook .Nog even volhouden. Woensdag ben ik 33 weken. Nog een week of 4 a 5 en dan is ons kleintje op de grote boze wereld en kunnen we Uk eindelijk echt knuffelen. Ik zet nog ff door, maar moet eerlijk zeggen dat ik het niet altijd even leuk vind. Ik zou het niet erg vinden om eens een dag gewoon geen pijn te hebben. Maar ik klaag niet! *kuch* Tis voor een goed doel. I know..

Op naar donderdag. Dus donderdag wordt een spannende dag!

Tis ongeveer 2 uur in de nacht. Ik word wakker van een vervelend gespannen gevoel in mn buik én ik moet plassen. Ik rol me op mn zij, bed uit en richting wc. Voor de verandering komt er eens een keer wat. Vrij uniek de afgelopen twee weken, want uk heeft besloten met hoofd lekker laag te liggen, op mn blaas en daarmee beneden ook de boel af te knellen. Terug mn bed ingekropen om te beseffen dat mn buik wel erg vervelend aanvoelt. Op mn zij gaan liggen en me zo klein mogelijk gemaakt en wachten tot het overgaat. En het ging over en kwam terug en ging weg en lwam terug en tussendoor mocht ik n paar minuutjes slapen. Tot even voor 5 uur. Vanaf vijf uur heb ik geen oog meer dicht gedaan. Liggen draaien, wachten tot mn buik weer rustig werd, draaien… Zucht.

Ergena rond 10 voor 7 heb ik Erik wakker gemaakt. Misschien is een bezoekje aan Venlo geen slecht idee. Maarja, om 10 voor 11 stond er al een afspraak bij mn eigen gynaecoloog.  Eerst maar eens even een goede warme douche gepakt. Dat wil ook nog wel eens helpen om mn buik kalm te krijgen. Na het douchen eerst maar weer ff plat. Even afwachten, maar omstreeks half 8 toch maar gebeld. Voor de zekerheid was wachten tot 11 uur niet wijs en ze wilden me toch zien. Dus daar gingen we weer. Naar Venlo. Daar werd ik weer aan de CTG gelegd. Urine nagekeken, bloeddruk, inwendig onderzoek, echo’s. Conclusie? Alles is stabiel in mn buik. Baarmoedermond is nog 2,3 cm. Niet veel korter dan vorige keer. Mn harde buiken worden volgens de verloskundige veroorzaakt door uk die beweegt. Ontsluiting is gelijk aan vorige keer.
Ik ben blij dat alles stabiel is gebleven, maar heb een punt bereikt dat ik eigenlijk niet meer aan durf te geven dat ik erge last van mn buik heb. Ik weet wat ik voel en weet dat ik dat eigenlijk niet zou moeten voelen, maar zij kunnen niks constateren. Dus is het advies nog steeds rust. Verder niks. Maandag wederom terug naar (weer een andere) gynaecoloog.  Volgende week woensdag ook weer naar het AZM. Soms.. soms zou ik willen dat de gynaecologen gewoon allemaal hetzelfde zeiden en niet elke gynaecoloog iets anders over hetzelfde.
Voor nu, uk zit nog veilig bij Mama. Mama gaat verder met niks doen. As we speak zit ik in de tuin te proberen wat bruine benen te kweken. Ik hoop dat uk nog n paar weken blijft zitten, maar mag dat dan alsjeblieft met wat minder pijn? Ik word hier letterlijk zo moe van… Maar ik klaag niet, zeur hoogstens een beetje…
Op naar woensdag! 32 Weken!!

Mn buik ergert me… De bijwerkingen van de antibiotica zijn zeer ongewenst, maar des te meer aanwezig. De pijnlijke buiken komen en gaan. Ze belemmeren me om rustig te liggen, maar ik mag niet klagen. Uk zit nog veilig in mn buik! Maar ik vind t gewoon niet leuk. Ja, ik kan weer Venlo bellen om de boel na te laten kijken, maar waarom zou men nu wel iets zien? Dus blijf ik op de bank. Draai van de ene houding naar de andere. Houdt de tijd natuurlijk wel in de gaten en als t echt te gortig wordt trek ik echt wel aan de bel. Voor nu ga ik onderuit. Erik is met Larissa naar de winkel. Ymke leest n boekje, woordje voor woordje. En dat ga ik denk ik ook maar proberen. Kleine uk, blijf je nog ff binnenzitten? Dan zal ik minder mopperen. Alles voor jou kleintje . Maar nu moest ik ff klagen. Sorry!

Na de roerige afgelopen dagen, mochten we vandaag weer naar de gynaecoloog. Wederom een andere dan normaal, maar ach. Ze hebben allemaal hetzelfde geleerd, toch?

Wachtkamer in en wachten. Samen met Erik de informatietvberichten goed doorgekeken. Je weet maar nooit of je er iets van leert. 20 Minuten wachten en we mochten naar binnen. Ik kreeg de onvermijdelijke vraag hoe het met me ging. Tja, het kon beter… Eigenlijk wist deze gynaecoloog ook geen oorzaak te noemen dus besloot hij tot het nemen van wat kweekjes en het voorschrijven van een antibioticakuur in de hoop dat er een ontsteking zit ergens in mijn buik die hiermee bestreden kan worden en waardoor dan de klachten afnemen. Ik vind het een mooie poging en hoop dat het inderdaad de oplossing brengt.

Een inwendige echo bracht in ieder geval de geruststellende conclusie dat mn baarmoederhals in ieder geval stabiel is gebleven. Hij is niet korter geworden en daar ben ik al erg blij om. Daarmee is de beginnende ontsluiting ook even stop komen te liggen.
Maandag mag ik weet terug naar de gynaecoloog. Zowel voor uitslagen als voor wederom n onderzoek. Het houdt ons bezig en uk hopelijk veilig binnen. We wachten af…