prinses Nyntha I

Ik heb even een sentimentele bui en bij Nyntha kan dat over dingen gaan als haar gewicht.

Gisteren zette ik haar op de weegschaal en die gaf een exact gewicht van 14 kilo aan! En terwijl ik naar die 14.0 sta te staren, stapt Nyntha in haar blote billen alweer van de weegschaal af en rent de gang op naar haar kamertje. “Mijn kleren zijn vies hè Mama!”
Ik sta met een brok in mijn keel. 14 kilo. Mijn kleine meisje, je doet t gewoon! Je groeit eindelijk echt zonder (noemenswaardige) aanvullingen op je voedingen! Waar je in januari nog steeds op die vervloekte (sorry) 12 kilo (en zelfs eronder) zat, heb je nu een gewicht bereikt dat mij nu gewoon tot tranen roert.
Verklaar me maar voor gek. Maar meisje, meisje wat heb jij hier hard voor geknokt!

En we zien het ook aan Nyntha. En natuurlijk is die weegschaal maar een stom getal. Maar voor ons wel een stom getal wat de bevestiging dat ze het echt ontzettend goed doet! De drinkvoeding staat eigenlijk in de koelkast als opvulling. Zo heel af en toe geven we het haar nog eens. Misschien eens per week? Waar dat voorheen 3 x per dag was. Nyntha doet het nu echt ZELF. Brood, fruit, vlees. Noem het en ik denk dat ik wel kan zeggen dat ze het eet. En ze proeft ook vrijwel alles.

Over iets meer dan een maand wordt Nyntha 3. Drie jaar. En wat is het heerlijk om nu eindelijk echt te genieten van een meisje wat zo geniet! En niet meer te hoeven zorgen!
14 Kilo… Wauw…

Ik vind zo’n blogje nog steeds wel wat tricky, want als ik eerder een blog schreef over hoe het met Nyntha ging, dan leek het wel of ik het op ons afriep. Maar ze doet het nu ZO goed! Dat ik dat toch ook wel eens moet schrijven, toch?

Inmiddels april. Al een hele tijd geen arts hoeven te bezoeken voor Nyntha. Ze doet het werkelijk fenomenaal! Eten gaat meer dan geweldig. Vrijwel elke dag dat Erik en ik tegen elkaar zeggen dat het ons zo verbaasd. Een jaar geleden had ze de sonde nog. Was gewoon mee eten aan tafel nog ondenkbaar.

Ik ben ook wel een beetje van de symboliek en voor degene die mn blogje over de Nyntha-appel hebben gelezen, is dit misschien bekend. Anders ff die blog lezen ;-).
De eerste 2 jaar dat Nyntha rondhobbelde, leek de appelboom echt niet veel te doen. Niet dat hij afstierf of zo, maar er kwamen geen nieuwe takken aan en er zat maar weinig vooruitgang aan.
Nu hebben we de Nyntha-appel verplaatst en sinds een paar maanden gaat Nyntha zo keihard vooruit en het is net of de boom meedoet. Nieuwe takken, nieuwe blaadjes. Ik vind het een heel bijzonder, symbolisch iets. ♡

Drie jaar geleden liep ik nog met een klein wondertje in mn buik. Een klein meisje wat wij al de naam Nyntha hadden gegeven, maar voor de buitenwereld was ze nog een groot geheim. (“Het zal wel Zoë worden of iets met een Q!”)
Tegelijkertijd was Erik, samen met zijn vader, volop bezig met onze tuin bezig en in onze tuin stond een boompje waarvan Erik en ik niet wisten wat het was. Aangezien ernaast een grote pruimenboom stond hadden we wel een vermoeden dat het een fruitboom was, maar welk soort fruit?
Erik en ik zeiden toen tegen elkaar: “Als het een appelboom is, noemen we het de ‘Nyntha-appel’!”

Toen er een aantal weken later blaadjes aankwamen en Gerard, Eriks vader, bij ons was liep hij de tuin in en zonder twijfel zei hij: “Hè! Een appelboom!” Erik en ik keken elkaar toen met een veelzeggende blik aan. “ONZE NYNTHA-APPEL!”

Momenteel zijn we weer bezig met de tuin. Er komt een duivenhok te staan en dat hok komt net te staan op de plek van het boompje. Radicaal gaan we om met bomen, planten en struiken, maar met dat ene boompje, Nyntha’s boompje, daar gaan we toch net wat voorzichtiger mee om.

Gisteren is ze met liefde omgeplant. Naar een mooi plekje in de zon waar ze mag blijven staan. En waar ze hopelijk kan gaan groeien. Net zoals Nyntha dat vanaf nu ook echt kan gaan doen. Onze Nyntha-appel! ♡

“Papa? Wat heb je nou met me gedaan?”
Aldus Nyntha, toen Papa de pyamabroek ‘Steve Urkel-style’ optrok.
Hilariteit alom… LOL

Gisteren ben ik samen met Nyntha het inschrijfformulier voor de basisschool gaan inleveren en daarmee was de inschrijving op de basisschool voor Nyntha een feit.
Voor de grote zus van Nyntha, Xanne, werd vandaag het aanmeldformulier voor het Voortgezet Onderwijs definitief gemaakt. Dus vandaag was het voor Mama even een momentje waarop het allemaal even ineens heel snel ging.

Toen we thuiskwamen van het oudergesprek van Xanne, stond ik met Erik in de keuken en Nyntha liep ook rond. Ik hurkte en Nyntha liep naar me toe. Ik pakte haar vast en gaf haar een knuffel en zei tegen haar: “Lieve Nyntha, wil je alsjeblieft stoppen met groeien? Je wordt zo snel groot?!”
Nyntha gaf me een knuffel terug en het enige wat ze zei was:

“Ach Mamaatje!”

*smelt*

Thuis van een ochtend op de peuterspeelzaal en dan moet er natuurlijk gegeten worden! Het bordje staat al klaar met een bekertje melk en vanmiddag zegt Nyntha dat ze naast mij op de bank wil zitten.
Met haar bordje kruipt ze naast me en ze begint vol overgave te smikkelen. “Boterham met vruchtenhagel hè Mama?!”
Korstje en alles gaat erin!

Ow meisje, meisje.. Je moet eens weten wat je Mama trots en gelukkig maakt om zo naast me te zitten smikkelen!

Maandag moesten we voor controle naar de KNO-arts in het AZM zijn.
Na de oorontsteking van vorige week gingen we er aan de ene kant positief heen en aan de andere kant waren we toch ook wel benieuwd. Zou de oorontsteking goed zijn. Hoe zouden de keel en neus hersteld zijn na de operatie.

Uiteraard waren we weer VEEL te vroeg in Maastricht, dus na het eten van een broodje gingen we richting de kno-afdeling.
Na niet al te lange wachttijd werden we binnen geroepen en Nyntha mocht dit keer helemaal alleen plaatsnemen in de grote kno-stoel!
De arts was een heel lieve vrouwelijke arts die het zo leuk en spontaan deed met Nyntha dat ze alle onderzoeken mocht doen bij Nyntha zonder dat ik ook maar 1 hand hoefde uit te steken.

Keel werd nagekeken, neusgaten allebei en zelfs voor de oortjes draaide ze haar hoofdje netjes naar links en rechts.

Het verdwenen buisje (wat ons al die tijd verteld is) was weliswaar uit haar trommelvlies, maar ligt wel nog bovenin haar gehoorgang. Aan de andere kant was haar oor nog wat vol met oorsmeer, maar zag het prima uit.
Keel en neus zagen er ook voortreffelijk uit.
Nyntha kreeg nog een ‘cadeautje’ en met een hand liepen we de kamer uit, langs de balie en voor het EERST sinds februari 2013 zonder een vervolgafspraak op welke afdeling dan ook!!!

*WHOOP!* Wij doen een voorzichtig dansje! En zijn meer dan trots op onze Nyntha!

Waar we in februari 2013 na de 20 – weken echo werden doorverwezen naar Maastricht en vanaf dat moment de zorgen en vragen begonnen, kunnen we nu hopelijk eindelijk zeggen: “Dag Maastricht, Dag artsen! Dag verpleging! En BEDANKT! Bedankt dat er naar ons geluisterd is. Bedankt dat er naar ons kind gekeken werd als een individu en niet als een kind uit het boek. Bedankt dat jullie haar hebben geholpen met alle

kwaaltjes, ingrepen, opnames. Dat jullie ons hebben bijgestaan in onzekere momenten. Dag en nacht. Bedankt!”

Waren we vorige week zo blij dat het zo goed ging, vandaag is Nyntha gestart met een antibioticakuur. Maar een heel groot positief ding is toch wel dat ze nog steeds drinkt!!!

Reden van de antibiotica is een oorontsteking. Daarnaast heeft ze bloedneuzen, hoest ze bijna onafgebroken, geeft ze aan keelpijn te hebben. Al met al, een hoopje ellende.
Maar omdat ze nog drinkt hebben we goede hoop dat ze vanaf morgen wel vooruit gaat. Dat de koorts gaat dalen, de pijn minder wordt en ze weer het vrolijke, blije, hongerige meisje wordt.
Wij gaan ervoor!