Gisteren zaten we bij Opa en Oma aan tafel en zong Benny Neyman zijn liedje met deze titel, nu klinkt het in mijn oren. Nu zitten we in Maastricht.

Tegen jullie zeg ik: “Kom met me mee naar Maastricht. Voor wie niet weet waar dat ligt. Ergens in het uiterste Zuiden van t land.” Maar kies dan wel n beter doel dan wij steeds doen ;-).

Vanochtend mochten we ons weer melden voor een geplande opname voor Nyntha. Op het menu staat de Kleanprep voor Nyntha. 1800 ml in 8 uur. Elke dag herhalen tot ze helemaal leeg is. We zijn sowieso hier tot maandag, want dan staat de OK gepland voor haar neusje en we moeten zeker weten dat de opstart daarna goed gaat. Haar darm reageert helaas niet lekker op de pijnstilling die wordt gegeven bij dergelijke ingrepen, dus de artsen willen zeker weten dat alles goed gaat.

Nyntha huppelde vanochtend letterlijk het ziekenhuis in.

Inmiddels zijn er heel wat uren voorbij en is de vrolijkheid helaas van haar mooie snoetje verdwenen. Ze voelt zich niet meer zo fijn, is een beetje verdrietig en heeft wat last van haar keel. Maar wat zijn we nog steeds ongelofelijk trots op haar. Ze doet t allemaal maar wel!

Door een miscommunicatie naar het voedingsteam was haar een broodmaaltijd gebracht. Nyntha zat dus lekker plakjes worst en kaas te eten. Opeens kwam de arts binnen met de mededeling dat ze dat eigenlijk niet mocht hebben zolang als de Kleanprep liep. “Oh!” Zei Nyntha. En ze schoof het dienblad zonder morren aan de kant. Mijn hart vulde zich met trots en brak op hetzelfde moment in 1000 stukjes. Ze zou dit allemaal helemaal niet gewoon moeten vinden. Ze zou gewoon moeten tegensputteren en t allemaal niet moeten begrijpen, omdat t allemaal nieuw is. Maar ze kent t allemaal zo goed. Herkent 90% van de verpleging en omgekeerd. Is hier gewoon echt letterlijk bijna kind aan huis…

Ooit.. Ooit gaat dit voorbij..