En al zo “ff” dat we nu door de nieuwe tunnel mochten én het nieuwe gedeelte van het Ziekenhuis af was. Goed teken toch? 

Maarja, we waren er natuurlijk niet zomaar om koffie te leuten. Daar waar een van m’n laatste blogs nog ging over dat Nyntha de harde geluiden niet kon verdragen, hikten we nu al weken aan tegen een Nyntha die aan 1 kant vrijwel doof was. Een bezoekje aan de huisarts wees ons wel naar de oorzaak, maar deze kon ons niet de oplossing bieden en verwees ons terug naar Maastricht. 

Het losgelaten buisje uit het trommelvlies blokkeerde, samen met heel veel oorsmeer, haar volledige gehoorgang. Met doofheid tot gevolg. En pas toen we zagen hoeveel de arts er werkelijk uithaalde, begrepen we waarom het blokkeerde. 

LET OP! FOTO KAN ALS ONSMAKELIJK WORDEN GEZIEN!

Nadat dit verwijdert was, bleef er nog wat vocht achter en was de conclusie dat er een virale infectie speelde. Viraal, dus niks aan te doen. 

Wel hebben we zalf meegekregen tegen de terugkerende bloedneuzen om de bloedvaatjes te kalmeren en de korstjes zacht te houden.

Over 2 maanden mogen we terug. Een gehoortest staat dan op het menu en algemene controle. Er is heel voorzichtig gesproken over herplaatsen van buisjes. Wij hebben dat heel voorzichtig aangehoord. Eerst maar eens de gehoortest over 2 maanden en zien dan wel weer verder. One thing at a time. Als t nodig is, is t nodig. 

Voor nu kan ze weer beter horen. En is het paracetamol tegen de koorts en zalf tegen de bloedneuzen.

En Nyntha? Die deed het meer dan fantastisch!!!