Het Ph-metrieonderzoek

Eindelijk was daar de dag. Nyntha zou het Ph-metrieonderzoek krijgen. Na een behoorlijke slopende week met een zieke, koortsige, hoestende, snotterige en spugende Nyntha was het maar de grote vraag of vandaag wel door zou gaan.

Woensdag nam ik zelf contact op met het AZM en al snel belde een arts in opleiding me terug dat Nyntha een buikgriep had en we het onderzoek maar moesten verzetten. Enigszins verbouwereerd wist ik deze goede man te overtuigen om dat verzetten toch echt aan mezelf over te laten. Met nog vier kinderen is dat niet een eenvoudige klus!
Eigenwijs als Erik en ik zijn besloten we om het onderzoek niet te verzetten. Wij geloofden niet zo in n telefonische buikgriepdiagnose aangezien wij onze dochter kennen. Dus na een bezoek aan de huisarts en een definitieve ‘dit is geen buikgriep, maar een bovenste luchtweginfectie’ diagnose besloten we de afspraak te laten staan.

Eerlijk is eerlijk. Zowel Erik als ik hebben tot vanochtendvroeg getwijfeld. Nyntha is en was nog steeds niet fit. Het hoesten is echt minder en het spugen ook, maar ze voelt zich nog steeds niet lekker. Dat was ook de reden dat we bij aankomst in Maastricht de kinderarts aanspraken op de gang. Wat was haar advies. Besproken hoe de week was verlopen. Hoe het nu ging. En zij gaf ons groen licht. Aangezien ik een dagboek moet bijhouden van haar eet en drinkpatroon en ook eventueel braken kunnen ze goed zien of de verkoudheid dit veroorzaakt.

Aangezien we uiteraard weer veel te vroeg waren, mochten we wat eerder de kamer in. De twee verpleegkundigen waren zo’n lieve dames die maar niet uitgesproken raakten over de mooie bijzondere unieke naam van Nyntha! Na wat uitleg over wat er ging gebeuren werd de sonde ingebracht. Dat ging allemaal vrij vlot. Maar toen.
Hoe plak je een sonde waar een kastje aan vastzit zo op een gezichtje dat het blijft zitten. Blijft zitten bij een kind waarvan de neus een lopende snotfabriek is en alles dus losweekt.

Meer dan respect voor het geduld dat ze hebben opgebracht om het vast te zetten. Meerdere pogingen hebben ze gedaan. Met enig vertrouwen gingen we naar huis, maar thuis bleek het niet goed te zitten. Leukoplast erbij. Weer vastplakken. En we konden weer even vooruit. Maar naarmate de tijd verstreek en de snot vorderde zag ik de sonde millimeter voor millimeter verder naar buiten komen. Uiteindelijk zelfs 2 cm. Toen ben ik de huisarts gaan bellen. Als Nyntha daar met haar vingertje achter grijpt trekt ze de hele sonde eruit.
Na een heel overleg mochten we dan toch even langs komen. De huisarts er weer wat bijgeplakt en nu lijkt het echt goed te zitten. Hopen we.

Met een voorraadje leukoplast en leukosilk zijn we naar huis gereden in de hoop dat t allemaal niet nodig is. Ze ligt nu te slapen. Mocht ze onverhoopt de sonde eruit trekken, moeten we naar de ehbo in Venlo, want de huisartsen zetten een dergelijke sonde niet terug. We hopen maar dat Nyntha (en ons) dat bespaard blijft.
Morgen om half twaalf mogen we ons weer melden in Maastricht en donderdag krijgen we de uitslag. En dan hopelijk eindelijk vooruit. Hopelijk met medicatie. Je mag er niet op hopen, maar het andere alternatief is operatie dus wij hopen op medicatie.

Update: 20:00uur sonde ligt eruit. Ehbo here we come

Update: 22:00uur thuis met sonde. Zelf nog wat extra vastgelegs met leukoplast. Blijkbaar is t n uniek iets, want zelfs voor de kinderarts was t onbekend. 

“Blaas dr maar wat lucht doorheen” (door n niet holle sonde…

We gaan slapen. Wish us luck…