Nyntha ligt heerlijk te slapen. De afgelopen dagen is ze zo ontzettend vrolijk. Dat is wel iets wat het voor ons zo nu en dan wel moeilijker maakt. Ons besluit staat vast hoor. De operatie zetten we door. Ze heeft deze gewoon nodig.
Maar als we dan nu zo naar haar kijken. Een brede glimlach op dat prachtige snoetje.

Vandaag kwam dan de brief. We hebben netjes de verpleegkundige anamnese ingevuld. Vanavond een draaiboek gemaakt zodat ik zeker weet dat ik niks vergeet en de andere meiden ook gewoon hun ding kunnen doen. Duidelijk op papier gezet wie er welke dag is. Op welke dag ze naar Papa danwel Mama gaan. Wanneer Opa en Oma komen.
Net heb ik de laatste dingen op het lijstje gezet, de klapper dichtgeklapt. De pen weggelegd en tegen mezelf gezegd dat het goed is zo. Maar helaas werkt het niet zo in mijn hoofd. Ik ben nog even bezig met alle informatie die ik heb gelezen in de brieven, folders en op internet aan het verwerken. En dan tussendoor aan het denken of ik niks vergeten ben om op te schrijven.

Gelukkig weet ik dat Nyntha in het AZM in de beste handen is. Dat ze daar alles er aan zullen doen om ons poppetje op te lappen. En of het nu volgens het boekje gaat of dat er noodscenarios aan te pas komen. Nyntha komt er wel. En wij ook.
Alleen die molens malen nog even. De belangrijkste dingen weten we. De belangrijkste dingen staan op papier. De meiden  zijn geregeld. Dus nu… Zennn of zoals Nyntha zelf zou zeggen: “Nennnnnnnnn”

Opppp naar de 25/26e. Maar eeeeerst.. party!!!