Categorie: Nyntha

De 20 weken echo verliep prima. Uk deed het prima en doet dat nog steeds, maar tijdens de 20weken echo zagen de artsen wel iets wat ze niet kenden. Met een verwijzing naar het AZM in Maastricht gingen we ietwat geschrokken, 2 dagen later, in alle vroegte naar Maastricht. Weer een uitgebreide echo en ja.. Nog steeds  zagen ze iets wat ze niet thuis konden brengen. Het werd omschreven als een ‘vochtschilletje’ buiten de borstholte, maar wel in de borstkas onder de huid. We kregen de vraag of er toevallig kindjes in het gezin waren met een kuiltje in de borstkas. Ja, die hebben we wel.  Ymke! Dus we kregen het verzoek om de week erna weer terug te komen, nu mét  Ymke zodat ze dit konden vergelijken. We moesten ons geen zorgen maken, want het zat niet op een plek waar de orgaantjes in de verdrukking komen. Met een nieuwe afspraak op zak gingen we dus weer naar Venray terug.

De afspraak naderde, Ymke werd ziek en zonder Ymke, maar met foto van Ymke togen we weer naar Maastricht. Een andere gynaecoloog, andere echoscopistes en weer zagen ze het ‘vochtschilletje’ en weer wisten ze ons geen duidelijkheid te geven. En weer werd er duidelijk bij gezegd dat we ons GEEN zorgen moesten maken. Over 2 weken terug! Er werd nog gesproken dat wanneer er bij het multidisciplinair overleg misschien nog vragen waren, we gebeld zouden worden op maandag. Maar  wij maakten ons geen zorgen! Nouja, geen…in ieder geval geen grote zorgen.

Maandagavond om half acht ging de telefoon. Of we dan toch eerder terug wilden komen dan over 2 weken, want er wilden toch ook nog andere artsen kijken en een Dokter van de genetica. Zucht.. So far  ongerust! Wel zei de gynaecologe wederom dat er echt geen zorgen nodig waren, dus afgelopen donderdag mochten we weer. Weer naar ons kindje kijken.

De gynaecoloog die donderdag keek, zag wederom hetzelfde wat we nu al een paar keer gezien hebben en ook deze gynaecoloog heeft totaal geen enkel idee wat het nuis. Ja, waarschijnlijk vocht, maar nee het kan echt geen kwaad, want de orgaantjes zitten echt niet in  de verdrukking. Maarja, normaal zit daar geen vocht dus moeten we naar Maastricht terug blijven gaan. Er is bloedonderzoek gedaan, omdat het kan zijn dat ik een bacterie bij me draag die het vocht veroorzaakt. Er is kort gesproken over een vruchtwaterpunctie, maar daar ga ik niet aan beginnen. Het kindje is verder kerngezond, dan ga ik absoluut geen risico’s nemen. Ik ben nu 22 weken en 5 dagen zwanger, de overlevingskans is vrijwel nul. NO WAY! Maar dat was gelukkig ook geen noodzaak, omdat het nog steeds niks is waar ze zich echt grote zorgen om maken. Maar, omdat ze niet weten wat het is  en waar het vandaan komt, danwel door veroorzaakt wordt, blijven we onder controle. In ieder geval nog 2 a 3 keer tot aan de geboorte. De eerste keer daarvan is weer op de 14e. Laten we het positief zien, we mogen keer op keer een glimp opvangen van ons wondertje!
Ik durf te zeggen dat ik niet heel erg bezorgd ben, ik kan het niet helemaal loslaten, maar het is een heel bezig kindje, laat zich met regelmaat goed voelen, orgaantjes groeien prima, kleintje zelf groeit ook prima. Dus daar zitten geen zorgen. En ach, kuiltje in de borst, wat extra vocht.. Ik hou er niet minder om van mn kindje!
Dus voor nu gaan we lekker verder genieten! 12 Maart naar de gynaecoloog in Venray, 14 Maart naar de gynaecoloog in Maastricht en 18 maart met Tanja naar de 3d-echo hier in Venray!

Afgelopen woensdag stond de echo voor 20 weken gepland. We zijn dan 19 weken, maar ach, met carnaval is het ook niet handig zullen we zeggen.
De afspraak was om half 10 in Venlo, dus het plan was de Bendevan4 naar school, en dan op het gemak die kant op. Het is toch slechts een klein half uurtje rijden.
Die ochtend bleek dat plan niks te worden: er was een hele dikke laag sneeuw gevallen, en het sneeuwde nog!
Dus de dames zelf naar school met slee en al, en wij eerder op weg. Na 20 minuten het dorp eindelijk uit, en richting snelweg. Ook geen goed plan: Dat was één grote ijsbaan! Dan maar via de provinciale weg. Uiteindelijk slechts 10 minuten te laat. Dat viel nog mee!

Dan de echo. Jeetje wat zien ze tegenwoordig veel! Alle lichaamsdelen worden bekeken! Van binnen en van buiten in het kindje! Ik heb met verbazing zitten kijken!

Uiteindelijk was alles prima. Alles zit waar het hoort, en doet wat het moet doen! Heerlijk om te zien!

Het geslacht bleef een vermoeden. De kleine Dwersklippel lag met de bovenbeentjes over elkaar, en de navelstreng zat ertussen 🙂

We zijn op de helft nu, alles gaat zoals het hoort. Genieten de komende tijd dus!

Inmiddels is er weer een weekje om. We zitten op de 17 weken en zo heel af en toe sta ik er niet eens meer bij stil dat ik zwanger ben. Heel af en toe, want echt ontkennen kan ik niet. Gewoon tegen het aanrecht staan is er niet meer bij. En nog tig voorbeelden.

Zo onwerkelijk als het het ene moment is, zo is er op dat ene moment ineens het besef van het wonder wat er in mijn buik groeit. Soms denk ik terug aan de tijd voordat ik het heuglijke nieuws kreeg dat ik zwanger was van Xanne. De spuiten elke maand, het slikken van de Clomid, het verplichte potje vullen. En dan natuurlijk exact op tijd in het Ziekenhuis aanwezig zijn, want je zult maar net die eisprong missen. 11 Keer heb ik dat doorstaan en toen ik eenmaal zwanger was, was er voor mij dan ook geen twijfel dat ik mee zou doen met Moeders voor Moeders. Iets wat ik bij Ymke ook heb gedaan en nu weer.
Bij Ymke liet de natuur me weten dat ik vooral niet aan de pil moest gaan. Ik hoor het me nog tegen mn ex zeggen: “Zodra ik ongesteld wordt, ga ik aan de pil. Ben er wel klaar mee!” En vervolgens word je 9 maanden niet ongesteld, want er groeit een kindje in je buik.

In september 2010, na de 2e keer het voorstadium baarmoederhalskanker, had ik me voorgenomen om, als ik nog 1 keer een slechte uitslag zou krijgen, ik de knoop zou doorhakken en zou kiezen voor mijn gezondheid. Kinderwens was voor mij niet meer belangrijk. Wat had ik aan ooit nog een kindje als ik vervolgens baarmoederhalskanker zou krijgen? Mijn besluit stond vast! En toen… leerde ik Erik kennen in April 2011. Slik.. daar kwam die kinderwens weer opzetten. Een man die zo graag nog een kindje wilde, jijzelf die eigenlijk diep van binnen ook nog niet klaar was voor dat definitieve.. We wagen het er maar op. Een risico, want hoelang kenden we elkaar nu werkelijk?!
En dan die dag na mijn 30e verjaardag. Ik zou telefoon krijgen van de uitslag van het Ziekenhuis. Een uitstrijkje weer. In de bus van Eindhoven naar Nuenen zat ik toen mijn telefoon ging. Ik hoor de arts nog zeggen dat het WEER niet goed was. Mijn wereld leek in te storten. Erik gebeld, die had dit niet verwacht. Mijn moeder gebeld en gehuild. Tranen met tuiten. Laten we zeggen dat het mijn week niet was. De ingreep stond weer voor de deur. En de vele vragen of het nog wel mogelijk was om ooit nog zwanger te raken. Eventuele extra risico’s. Het kon en mocht, maar ja.. er waren extra risico’s.

November 2012 was dan die dag die ik niet had verwacht ooit nog mee te maken. En nu probeer ik elke dag te genieten van dat wondertje in mijn buik. Erik geniet mee, zo lief om te zien hoe hij bezig is met de kleine in mijn buik. Hele gesprekken worden er gevoerd tussen vader en zoon/dochter. Ik vind dat iets heel bijzonders en wil dit gevoel zo lang mogelijk vasthouden en besef me dan ook eens te meer wat voor een geweldig bijzonder wonder dit is dat ik dit nog mee kan en mag meemaken.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik dit eenieder die de wens heeft om ooit zwanger te raken echt gun vanuit de grond van mijn hart. En geniet. Geniet van elke dag, elk moment dat dat kindje in je groeit!

Morgen 16 weken en het is inmiddels niet meer te ontkennen. Helaas (nog) geen echte ronde buik, maar het groeit. Het lijkt wel of mijn buik elke dag dikker wordt. Ik geniet er in ieder geval met volle teugen van. Van het groeien, van de kleine actieveling in mijn buik. Ik hoop dat het zo voorspoedig mag blijven gaan!! <3

We mochten weer! Op naar Dr. Sollie. Even de uitslagen doorgenomen, ben kerngezond, en achterstallig onderhoud zoals hij het noemde weggewerkt. Hij had Xanne en Ymke er nog niet instaan. Niet geheel onbelangrijk om toch even te noteren wie er hiervoor in mijn buik heeft gebivakkeerd en hoe die zijn ontsnapt.

We mochten nog even mee naar het andere kamertje. Een echo maken. En het is net of ukkie gewoon weet dat we meekijken, want er werd weer gezwaaid!
Globale meting weer gedaan. Even gekeken naar hoe de placenta lag ivm de Placenta Preavia bij Ymke, maar het ziet er vooralsnog prima uit! Sollie waagde zich zelfs aan de uitspraak: ‘modelzwangerschap’. Dat ik dát nog mee mag maken! 😉

Vandaag de eerste dag zonder de medicatie tegen de misselijkheid. Afgelopen 3 dgn afgebouwd, dat ging lala.. Vandaag afwachten, maar komt vast goed! Ben positief ingesteld! Komt goed! Toch?

Vandaag ff een heavy dagje. Mijn bloeddruk was gisteren wat aan de hoge kant. We wijden t maar aan de zaak vandaag. Dus na vanmiddag kan mijn bloeddruk weer terug naar normaal. Volgende keer is mijn bloeddruk gewoon in orde! Ugh!

Donderdag de 17e hebben we een voorlichtingsgesprek bij de Verpleegkundige hier in t VieCuri. Erik zei al dat dat eigenlijk wel wat aan de late kant was! 😉

En voor nu. Verder met zwanger zijn! 14w + 6dgn zijn we vandaag.

Het is erg vroeg, maar het is echt waar: ik heb als papa gisteren de kleine voelen bewegen in mama’s buik!
De kleine was aan het bewegen, en met mijn hand op mama’s buik voelde het alsof er een ei in mijn handpalm ronddraaide.
WOW! SOOO COOL! <3

Kerst in Casa 1plus1is6. Een dagje later dan de rest van Nederland, maar bij ons kan alles!

En buiten ons weten om was er ook cadeautje voor Sammy en Erik, wat na uitpakken voor de baby bleek te zijn!
Santa Clause aka Larissa wist ons goed te verrassen! Heerlijk om te weten dat de meiden er zo in meeleven en zo denken aan hun toekomstige broertje of zusje!

Ons gezinnetje! Nu al compleet en volgend jaar nóg completer!!

Een paar maanden voor we erachterkwamen dat ik zwanger was, besloten Erik en ik dat we alles wat van babyspul nog in de schuur stond, weg ging. Niet dat we de wens naast ons neerlegden qua een kindje, maar ik kreeg er diep van binnen steeds meer moeite mee om er steeds tegenaan te kijken. Daarnaast was het ook uit praktische overwegingen. Het stond gewoon in de weg in de schuur!

Advertentie op Marktplaats geplaatst, maar geen reactie. Toen op twitter geprobeerd en al snel vonden we iemand die het heel hard kon gebruiken. In ruil voor een bloemstukje is alles wat we hadden op een goede plek terecht gekomen. Maar dan… Dan ben je zelf zwanger. En wat heb je dan nog? Juist. Niks! Nouja, misschien her en der een verdwaalde katoenen luier! Maar verder echt niks meer. Tja.. Zorg voor later in de Zwangerschap, maar soms krijg je dingen in je schoot geworpen.
Dit keer op het schoolplein. Moeder van een klasgenootje van Xanne vroeg of wij toevallig nog een babykamer nodig hadden. Ja! Foto gestuurd en samen overlegd en we waren het er over eens dat we er maar voor gingen. Schilderen kon altijd nog. De foto was wat aan de donkere kant.

Vandaag gingen we erheen. Stoelen plat van de auto. Erheen gereden en toen we de meubeltjes zagen waren we het er allebei HEEL snel over eens dat we dit kamertje echt NIET gaan schilderen! Het is echt een geweldig stel samen! Hele donkere kleur en ontieglijk degelijk materiaal! Momenteel staat het natuurlijk nog niet op, dus foto’s zijn er nog niet, maar wat ben ik er blij mee!

En zo krijgen we beetje bij beetje de spullen compleet! <3

Tja.. we krijgen een kindje, maar zijn niet getrouwd. Dan moet je ineens veel meer regelen dan wanneer je wel getrouwd bent. Dus mochten we vandaag naar het Gemeentehuis in Venray voor “Erkenning van de ongeboren vrucht”.
Een hele mond vol en eigenlijk klinkt het heel oneerbiedig, maar het komt er op neer dat ik toestem dat ons Ukkie straks de naam van Erik mag gaan dragen en dat Erik de vader is en Erik tekent ook voor deze Erkenning. Ik vind het wel iets bijzonders. Natuurlijk weet ik dat Erik de vader is van mijn kind. En dat is hij ook als de kleine mijn naam draagt, maar ik vind het bijzonder dat ONS kindje de naam mag en kan dragen van zijn of haar vader. Van de man waar ik met heel mijn hart van hou.

Tja.. en dan heb ik dadelijk 3 kindjes met 3 achternamen. En heel standaard is dat allemaal niet, maar ik ben dan ook verre van standaard. Voor mij zijn ze alledrie even veel waard. En dat dit Ukkie straks ook “de Laat” mag gaan heten, vind ik alleen maar mooi. Een naam waar dat kleintje straks trots op mag zijn!

Vandaag mochten we weer naar de gynaecoloog. Voor de eerste keer in Venray, want de eerste echo was in Roermond.

Een vreemde arts, die eigenlijk niet goed begreep hoe we in Roermond terecht waren gekomen. Korte uitleg gegeven en samen even de belangrijkste dingen doorgenomen. Voorgeschiedenis, de meiden. We kregen mooi de kans om de belangrijkste vragen te stellen. en toen was het tijd om te gaan kijken hoeveel weken we nu echt waren.

Volgens onze telling waren we 11 weken en 1 dag onderweg. Altijd even spannend in hoeverre dit ook klopt met de werkelijkheid, zeker gezien mijn verleden van PCOs.

Blijkbaar staat het echo-apparaat in een andere ruimte, dus we mochten naar een andere kamer. Daar mocht ik me weer uitkleden. Echo-apparaat in gereedheid en eens gaan kijken wat we konden zien. En wat zagen we? Een lief klein mensje wat leek te zwaaien op ons! Met een prachtig kloppend hartje, wat we weer mochten horen. Wat een heerlijk gevoel om te weten en te zien dat alles goed is met dat gene waar we zo op gehoopt hebben!

Even meten… Meerdere keren om een goede meting te krijgen en… 11 Weken precies! Ik vind het geweldig! En ben eigenlijk gewoon verekte trots op mijn lijf dat mijn lijf zich na al die jaren zo heeft weten te regelen dat ik A: Zwanger mocht raken en B: Het ook nog eens gewoon precies doet wat het moet doen!

Nu is het tijd om te regelen en dat heb ik ook gedaan. Kraamzorg is aangevraagd. Nog even geinformeerd hoe het zat met een eventuele vergoeding van een NT-meting (nekplooimeting). Ik zit niet in de risicogroep en daardoor wordt het vaak niet vergoed, maar is het eigenlijk ook niet nodig. Uiteindelijk hebbenw e ook besloten om het niet te doen. Ik hebben er alle vertrouwen in dat ons wondertje helemaal gezond is!