Maand: oktober 2018

Gisteren moesten we op controle in Boxmeer. Nieuw gips, foto maken en gesprek met de chirurg. Vooral dat laatste vond ik, Mama, nogal spannend. Je weet t niet hè?

Zo gezegd, zo gedaan. Op naar Boxmeer. Gips eraf. Wond goed bekijken. (Zag er nog wat akelig uit, maar ze waren tevreden). Wond opnieuw verbinden op een manier dat t de komende weken kon blijven zitten onder het gips. En toen mocht Nyntha een kleur uitkiezen.

Voor Nyntha was dat appeltje eitje, want wij hoorden al sinds vrijdag dat ze roze wilde en dus werd t roze. 2 lagen werden erom gedaan omnte zorgen dat er extra stevigheid werd aangebracht.

Vanuit de gipskamer, door naar de rontgen. Foto’s maken. En toen weer door naar de wachtkamer.

Eenmaal bij de chirurg werd al gauw duidelijk dat deze tevreden was. Nee, het stond nog steeds niet 100% recht, maar recht genoeg. Het zou aangroeien. Verdere inspectie van de foto’s van vrijdag had ook nog een tweede breukje/scheurtje laten zien. In haar enkel. Maar omdat ze toch al in het gips zit, hoeft hier niks extra’s aan gedaan te worden.

Belangrijkste is nu: Niet lopen… (HELP!!) Op 8 november mag het gips eraf. Enige wat roet in t eten zou kunnen gooien is een ontsteking aan de wond, maar daar gaan we natuurlijk niet vanuit. Het zag er nu zo netjes uit.

Ondertussen is de uitnodiging voor de H2 lactose ademtest ook binnen. 16 November gaat deze plaatsvinden. De dag ervoor betekent een dag dieet voor Nyntha en om 9 uur worden we in Maastricht verwacht.

Dus ook het mdl-stukje loopt gewoon door.

Zo ben je op weg naar huis en klets je vrolijk over je speeldate over een half uur met je vriendinnetje Sophie en ineens hoor ik je heel hard gillen achter me..

Ik rem meteen af en zie dat je met je rechtervoetje totaal verdraaid tussen de spaken van mijn fiets zit! Mijn hart staat stil en in mijn hoofd schiet van alles heen en weer. Hoe? Wat? Waar? HELP!

Ik probeer mijn fiets neer te zetten, jou van mijn fiets te tillen, maar t wilt allemaal niet. Ymke komt aanlopen in tranen en je grote zus helpt me met mijn fiets.

Ik zet je op de stoeprand en doe voorzichtig je maillot uit en de angst slaat me om het hart als ik je voetje zie. Aan de bovenkant lijkt de schade mee te vallen, maar de onderkant ligt open. Hoe dan? Je had schoenen aan! Ik heb jasbeschermers! Voetensteuntjes.

Shit. Papa is werken, hoe kom ik nu bij de dokter met jou? Ik bel Marijke en zij kan gelukkig snel naar ons toekomen. Ik bel de dokter en jij huilt oorverdovend van de pijn. Arm arm meisje… De dokter zegt dat we meteen mogen komen.

Terwijl we wachten op Marijke komen er mensen die ons willen helpen. Een koud doekje, mijn fiets binnen zetten in hun tuin. Mensen van school die kijken of ze kunnen helpen. Ymke die haar zusje steunt.

Als Marijke er is gaan we snel naar de dokter en al snel is duidelijk dat het een ritje Boxmeer wordt. En daar wordt al meteen gezegd dat het sowieso gips wordt. Protocol bij een “spaakverwonding”. De foto’s zullen uitwijzen voor hoelang.

Na het maken van de foto’s wordt eerst de wond verzorgd. Dat vind je echt niet leuk, want dat doet je pijn. Tis dan ook een lelijke open wond… En dan komt David met het gips.

Even later komt de dokter met het nieuws dat je scheenbeen gebroken is. Volledig.

Maar omdat het scheef staat is er overleg geweest met de chirurg en moet er na het gipsen een nieuwe foto gemaakt worden om te kijken naar de stand. Gelukkig blijkt deze “acceptabel”. Over een week moeten we terug voor n nieuwe foto en nieuw gips en hopelijk is je breukstand ook dan nog “acceptabel”, anders moet het toch hersteld worden.

Lieve lieve Nyntha, sorry kleine meid. Ik hoop dat de pijn snel minder wordt.

Lieve Marijke, je was echt echt mijn reddende engel vandaag! Ik weet echt niet hoe ik je moet bedanken…

Vandaag was t dan tijd voor de kennismaking met de nieuwe mdl-arts. Deze zou kijken voor een nieuw plan du campagne en gaan kijken of hij de touwtjes in handen ging houden of dat t straks weer terug ging naar n reguliere kinderarts.

Na een korte anamnese was een vraag al beantwoord: Hij blijft onze behandelend arts. Dan zitten we zeker op de juiste plek.

En een plan du campagne:

*Ontlasting onderzoeken op eiwitten.

*Passageonderzoek (markers slikken, 6 dagen op rij, 7e dag foto maken om te kijken waar de markers zich bevinden in het lichaam en hoeveel er nog in t lichaam zijn. Dit mét Macrogol, omdat ze zonder totaal vastloopt.

*Lactose-ademtest. (Nuchter lactose drinken en dan een aantal keer in een buisje (?) Blazen verdeelt over een paar uur voor bepaalde metingen. (Als ik t goed heb begrepen)

*Belafspraak om dit allemaal te bespreken

*Darmlediging *zucht* met aansluitend…. bariumonderzoek, ook wel coloninloop genoemd…

En dan hopen we de antwoorden te hebben. Ondertussen gaat de arts ook nog haar hele dossier doorspitten, want gek genoeg wist ik niet meer op welke dag Nyntha voor het eerst gepoept had. Geluk bij n ongeluk is Nyntha in t AZM geboren en 3 dagen moeten blijven, dus staat dat in haar dossier. 😉

Na het bespreken van de te nemen stappen, mochten we aan de balie even bespreken wat we moesten bespreken en toen naar radiologie voor de “markers”. Of toch niet? Die stuurden ons terug naar de arts, want de arts zou die markers hebben. Aangekomen bij de arts, bleek dat ook hij die niet had, maar dat die vanuit het Zh in Heerlen moesten komen. Dat gaat de arts voor ons regelen. Ook gaat hij nog in t dossier van Opa kijken, omdat de medische geschiedenis vergelijkbaar is. Die toestemmingsverklaring moet alleen nog ff afgerond worden.

Al met al: Wij zijn dik tevreden over onze nieuwe arts! We kunnen weer vooruit!