Maand: april 2013

In het vervolg op mijn vorige blogje, kon het haast  niet uitblijven of er zou nog een bezoekje aan het Ziekenhuis in Venlo op het programma staan. Et voila! Gisteren was het zover! Mijn buik werd  er alleen maar beurser en pijnlijker op, maar Xanne moest eerst even afzwemmen voor haar C-diploma. Daarna was het dan toch wijs om contact op te nemen met de verloskamers in Venlo. Die wilden me wel eventjes zien. Dan regelen we dus ‘even’ een oppas en gingen we richting Venlo.

In Venlo besloten ze alles na te kijken. Urine werd gecontroleerd, er werd een CTG gemaakt, onderzoekje of er geen vruchtwater lekt, inwendig onderzoek, inwendige echo, uitwendige echo, bloeddruk. Zoals ze zelf zeiden daar: “We halen je even door de molen…”
En dan wachten. Urine was goed. MOOI! CTG was oke. PRIMA! Inwendige echo, baarmoederhals was nog maar 2,3 cm.. Daar waar we zo ontzettend blij waren met  die 4,5cm donderdag. SHIT! Inwendig onderzoek? Beginnende ontsluiting, ter grootte van een pink. K*T (Ja, mooie woordkeuze he!) Dát was nu even net niet de bedoeling! Met deze uitslagen op zak werd er besloten dat ik een nachtje moest blijven. Zo konden ze me in de gaten houden, wisten ze zeker dat ik rust zou houden en kon ik aan de CTG gelegd worden indien nodig.

De nacht was waardeloos, pijnlijk en vervelend, maar hoe vervelend het ook was,  de baarmoedermond bleef gelijk. Daar waren ze (en ik) toch wel erg blij mee. Ik mocht naar huis, maar het advies voor thuis is: Rust, rust, rust, rust en rust. Ik mag naar de wc lopen, naar de douche  en naar mijn bed, maar de rest mag ik niks.. En ik baal. Ik snap het, en ik houd me er aan, maar ik baal. Dit ken ik van bij Ymke en ik vind het niet leuk. Het is het waard voor uk,  dat weet ik. Ik klaag  niet, ik doe rustig aan. Maar toch baal ik. Morgen ga ik informeren bij het Groene Kruis of ik een rolstoel kan lenen. Zo kan ik tenminste nog af en toe naar buiten.
En voor de komende tijd hoop ik vooral dat Uk besluit dat het nog veel te gezellig is bij Mama. Ik ben nu 30 weken en 4 dagen en mijn streven is toch echt wel minimaal 36 weken! Duimen jullie met me mee?

Woensdag overigens weer terug naar de gynaecoloog. Weer eens verder kijken.

De 30 weken hebben we bereikt en dus mochten we weer naar Venray. Inmiddels kijk ik met weemoed terug aan die keer dat de gynaecoloog sprak over een modelzwangerschap. Hoe kon ik ook denken dat in een zwangerschap in mijn lijf alles gaat zoals men dat verwacht.

Sinds een dag of drie loop ik al met behoorlijk wat harde buiken. Naja, harde buiken. Gevoeld naar hoe pijnlijk het is denk ik dat het ergens tussen de harde buiken en weeën in zit. Ik zal  het nog geen echte noemen, want ik weet natuurlijk dat me nog heel wat meer te wachten staat. Gezien de wetenschap dat ik toch vandaag naar de gynaecoloog moest, heb ik er maar even niks mee gedaan. Geprobeerd wat rustiger aan te doen. Niet meer te lopen of fietsen dan nodig.
Dr. Sollie begon vandaag met inwendig de boel maar eens nakijken. “Hmm.. n weke baarmoedermond. Hmmm..” Ergens in mijn hoofd klonk iets van herkenning, maar echt thuisbrengen kon ik het op dat moment niet. Verplaatsen naar een andere kamer om de baarmoedermond enzo op te meten. Daar stond ons de positieve verrassing te wachten dat mijn baarmoederhals langer was geworden! Vorige keer 2,8 cm en nu 4! Ik ben er blij mee, verklaar me voor gek! Geen ontsluiting, ook daar ben ik blij mee. De weke baarmoedermond daarentegen. Daar ben ik niet zo blij mee.  De gynaecoloog maakte zich niet direct ernstige zorgen, omdat de baarmoederhals nog netjes is en er geen ontsluiting is, maar wat mijn lijf nu aan het doen is kon hij niet zeggen. Over een week wil hij me al terug zien i.p.v. over 3 weken. Bloeddruk was trouwens prima in orde. Voor mijn eigen gevoel wat hoger dan anders, maar hun zijn tevreden.

Terwijl ik buiten zat te wachten tot Erik met de auto me op zou pikken,  zodat ik niet naar de parkeerplaats hoefde te waggelen, ben ik even internet op gedoken. Hoe zát dat ook alweer met die weke baarmoedermond? Hmz.. Oke.. Samantha gaat rustiger aandoen. Alles wat ik vind, geeft aan dat een weke baarmoedermond stap 1 is voor het verstrijken van de baarmoedermond, het ontstaan van de ontsluiting en alles wat daar bij hoort. Ik weet dat het zo ver nog niet is, maar het heeft me wel even teruggefloten. Zolang de gynaecoloog zich niet te veel zorgen maakt, doe ik dat ook niet. En Erik ook niet. Over een weekje zien we weer verder. Het komt vast goed! Ik ben nog steeds heel erg positief ingesteld. Kleintje beweegt nog steeds volop, doet alles wat het moet doen. En gezien de termijn van de zwangerschap,  zou uk, zij het met de nodige extra zorg, gewoon een supergoede kans hebben. Maar zo ver komt het niet. Sammy gaat rustiger aan doen en alles kump goe! Ugh! 😉

Vandaag mochten we ons weer laten zien in Maastricht. Weer eens kijken hoe het met onze uk ervoor staat en eigenlijk toch wel hopen dat we wat duidelijkheid zouden krijgen.

Dames naar school gebracht. The usual. Nog even kletsen op het schoolplein en daarna richting Maastricht. Het was druk op de weg deze keer dus ondanks dat we ruim op tijd vertrokken waren,  was het krapjes aan toen we eenmaal in Maastricht waren. Ik ben rustig aan naar binnen gelopen en Erik heeft de auto geparkeerd. Gemeld binnen en weer opgemaakt voor een hele lange zit. Uhm, verhip! Die zit was dit keer helemaal niet zo lang! We werden binnen geroepen en zagen 2 bekende gezichten. Inmiddels zijn wel meer artsen bekend daar in Maastricht en wij zijn daar ook al geen vreemden meer met onze #bendevan4.

Buik ontbloten, ijskoude gel op mijn buik. (Nooit geweten dat gel die net uit de kast komt, nog kouder is dan die er normaliter staat!) Apparaat aan en het hele rondje qua meten werd weer gestart. Qua grootte was de echoscopiste dik tevreden. Alles zag er prima uit. Uk zit rond een gemiddelde van 1250 gram momenteel. Alles netjes op ‘schema’. 
Dan het gene waar we voor kwamen. Het vocht in de borstholte. Gekeken, gemeten, gezien. Het zit er nog. Qua vermoeden denkt de gynaecoloog nog steeds aan hetzelfde als de afgelopen keren; de lymfeklieren die het vocht veroorzaken. Doordat kleintje goed groeit, lijkt het minder op te vallen. Dat is positief! Dat was ook waar de gynaecoloog op hoopte.

We zijn nu wel weer wat wijzer. Over 5 weken moeten we weer naar Maastricht. Dan gaan ze nogmaals kijken hoe het er voor staat. Daarna gaan ze ons in een multidisciplinair overleg bespreken en dan krijgen we uitsluitsel over waar we mogen gaan bevallen. We hebben in ieder geval duidelijk dat, als het Maastricht wordt, het een gewone (ingeleide) bevalling wordt. Er wordt een duidelijk plan opgesteld over hoe te handelen wanneer eventuele pijnstilling niet zou werken wanneer het toch tot een keizersnede zal komen.
Het was een ochtend met antwoorden, vragen en iets meer duidelijkheid.

Er is heftig geprobeerd om uk op de foto te krijgen, maar er werden angstvallig 2 armen voor het gezichtje gehouden. Het leek wel of uk wilde zeggen: “Ich hub koppien! Laot mich mit rus!”

“Ik krijg er hoofdpijn van!”

Als er een kindje komt, is het meestal ook zo dat er een babykamer ingericht moet worden. In ons geval is dat natuurlijk niet anders, alleen is het bij ons zo dat de kleine Uk de kamer gaat delen met Ymke. Voor Ymke betekent dat dat ze een stukje van haar kamertje moet opofferen. Nadat Erik en ik menige keer op de kamer van Ymke hebben staan debatteren, discussiëren, twijfelen en puzzelen, waren we er 2 weken geleden dan eindelijk uit hoe we het wilden gaan doen. Zorgen dat wij ruimte hadden om met de kleine bezig te zijn, maar ook zeker zorgen dat Ymke ruimte overhield zodat ze wel nog lekker kon spelen op haar kamer. Best een uitdaging, aangezien haar kamertje geen erg grote kamer is, maar we zijn eruit!
Vorige week Ymke verteld dat haar bed verplaatst zou worden, waar het bedje van de baby kwam te staan en dat we binnenkort gingen doen. Vanochtend Ymke bij me geroepen, haar verteld dat Erik vandaag echt aan haar kamertje ging beginnen en dat vanavond haar bedje op een andere plek in de kamer zou staan. Overleg gepleegd over wat er met haar K3-poster moest gebeuren, wat er met haar Hello Kitty poster ging gebeuren en toen konden Erik en ik aan de slag.

Stapje voor stapje, meubelstukje voor meubelstukje werd er verplaatst. Alles wat van zijn plek afging bracht een stoffige vloer in beeld, dus werd het stofzuigen. Gelukkig kan ik dat heel goed op mijn kont zittend.

Het resultaat is geweldig. Hoewel het nog niet helemaal af is, is het wel echt een mooi stukje van de kamer geworden. Ymke heeft nu ook eindelijk haar schilderijtjes hangen en zo is de kamer toch voor een groot deel klaar. En ik ben blij.

Dat de kamer nu klaar is,  maakt het allemaal nog echter. Niet dat het nog te ontkennen viel, maar nu staat er echt een bedje. Erik en ik stonden ook even aan het bedje en zeiden tegen elkaar dat alleen die kleine Uk nog ontbrak. Ons kleine wondertje!

Nah, om het met jullie te delen, hieronder dan een kleine impressie aan de hand van wat foto’s.

Het bedje.. NU nog opgemaakt, zonder kleur. Tja.. geslacht moet nog ff een verrassing blijven. 😛

Commode, aankleedkussen en de eerste sokjes. Ymke’s schilderijtjes nog op de plank.

Overall-view gezien vanaf de deur. Incl stukje Ymke’s bedje

Wederom Overall-view

Het bedje van Ymke met  Koekiemonster, Ernie en het bedje van Uk

En nog een om het af te leren. <3  Donderdag mogen we weer naar de gynaecoloog. Eens kijken wat deze ons te vertellen heeft! Het zal niet veel spannends zijn, aangezien hij enkel kijkt naar hoe het met mij gaat en we volgende week weer naar Maastricht mogen om echt naar de kleine te kijken.