Tien voor 6 in de ochtend. Nyntha heeft haar flesje bijna leeg en ligt lekker op mn schouder te slapen. Heel dicht tegen me aan.
Zeven weken verrijkt dit kleine meisje ons leven. Zeven weken geleden was ze net drie uur oud. Ik heb in de afgelopen zeven weken nachten wakker gelegen, nachten gehuild, maar geen seconde getwijfeld aan de liefde voor dit wonder.

Het lijkt alsof we haar letterlijk kunnen zien groeien. Haalde gisteren nog de zin uit n nummer aan van Acda en de Munnik (vrij vertaald ;-): “Hey hallo! Kijk me eens mijn kind zien groeien…” Ze groeit op alle fronten. Uiteraard qua grootte en gewicht (4660 gram 08-08-2013), maar zeker net zo in haar ontwikkeling. Ze kent ons, herkent ons. Af en toe schenkt ze ons een van haar zo mooie glimlachjes. Ze is er nog spaarzaam mee, daardoor zijn ze misschien nog wel specialer!

Ze is niet meer weg te denken uit ons leven. Niet meer weg te denken uit mn hart. Wat houd ik van dat bijzondere meisje.

Een meisje wat, zonder dat ze het weet, zo’n bijzondere rol in ons leven heeft. Ze heeft niet alleen gezorgd voor een onuitwisbare band tussen Erik en mij. Ze is ook de eerste en enige echte connectie tussen haar vier grote zussen. Zij legt die verbinding tussen vier meiden die weliswaar samen opgroeien, maar zonder haar “slechts” liefzussen waren. Nyntha,  zo klein als ze is, verbindt ze met elkaar. Met liefde. En maakt ons gezin nog meer een compleet gezin dat dat t al was…

Zo lief, zo klein en toch zo groot!