5 Jaar.. En mijn hemel wat ga je ineens snel. Van dat kleine frotje wat in onze armen lag, ben je ineens een meisje geworden wat zo wegfietst op een fiets zonder zijwieltjes. Een meisje wat naar me toeloopt en vraagt: “Mama, mag ik bij Lia spelen?” En weg ben je naar t buurmeisje. En na de zomervakantie start je gewoon al in Groep 2/3. Kun je klokkijken (hele en halve uren) en lezen gaat elke dag beter.

Je kletst ons de oren van ons hoofd en hebt de mooiste opmerkingen. En zo af en toe wil ik de tijd echt stoppen. Je bent mn kleine meisje, maar je bent helemaal niet meer zo klein! Maar je bent wel de laatste bij wie we dit meemaken en ik wil niks missen. Geen stap, geen uitspraak, geen enkele opstap die je maakt.

Lieve kleine friemel, blijf je nog even Mama’s kleine meisje? Gewoon, alleen voor mij? Ondertussen mag je doorgroeien. Groeien in de grote wereld. Groeien zo hard als je kunt. Maar Mama wilt nog even van die kleine friemel genieten, oké?