Groep 5…

Een begeleidster die met haar ging werken, de gezinscoach die met haar af en toe één-op-één gesprekjes voerde. Maar het werd van kwaad tot erger. De gevechten om haar op school te krijgen werden groter en intensiever. Moeilijker. En ze werd bozer en bozer. Tot het punt waarop wij het bijna opgaven. Dán maar niet meer naar school. Zó hoeft het écht niet meer! We dwingen ons kind niet! We werden er zo enorm verdrietig van elke ochtend het gevecht aan te moeten gaan, omdat ze niet wilde.

En eindelijk kwam het hoge woord eruit. Ze wilde niet naar school, want school was zo saai, het was zo simpel en makkelijk en eigenlijk vond ze er gewoon helemaal niks meer aan. Ze was veel liever thuis, dan kon ze zelf nog wat uitdaging zoeken.

En toen werd de deur van de complete ballenbak opengetrokken. Ineens kon er vanálles!
En misschien was dat wel teveel in een keer, want er werd zo hard geprobeerd om haar uitdaging aan te bieden. Niemand kon meer echt tussen de bomen het bos zien. Niemand wist echt wat er nu voor de volgende dag op de planning stond en het allerbelangrijkste was dat Nyntha het niet wist.
Maar alles wat er werd geprobeerd hielp allemaal maar zo kort.
Telkens een dag of 2, max 3, dat ze er profijt van had. Een dag of 2 a 3 dat we een vrolijke en blije dochter hadden die zin had in school en blij uit school kwam. Die niet ’s avonds na het eten alweer ontplofte. Maar op die 2 of 3 dagen, konden wij weer wat energie opdoen, om daarna die boze buien weer op te vangen.

Rond de carnavalsvakantie zou ze opnieuw nieuwe uitdaging krijgen. Groep 6 en groep 7 stof. Random aangeboden. Tot het punt waar ze het te moeilijk gaat vinden. Zo dat het hoofd aan gaat, maar stilstaat van (in onze ogen) “onzinnige” gedachten. Zodat ze het leren weer leuk gaat vinden en niet ontzettend makkelijk. Als blijkt dat de stof van groep 7 toch ook nog te makkelijk is, dan moet er weer verder gekeken worden.

Dít was toen het plan van school. Daarnaast kwam ze tweewekelijks bij een organisatie voor kinderen met hoogbegaafdheid. Wil’skracht genaamd. Op vrijdag in een groep met kinderen die hoogbegaafd zijn, zodat ze onder gelijkgestemden is en één keer per week individueel en dan werkt de begeleider met haar aan individuele taken op het vlak van didactiek. En ook aan ontdekken van wie ze zelf is.
Daarnaast was er nu een IQ-test aangevraagd zodat we duidelijkheid krijgen waar ze nu daadwerkelijk zit en we dus ook helder krijgen of ze nog wel op haar plek zit op haar huidige basisschool en of we niet beter kunnen kijken naar een voltijds-HB-school. En eigenlijk ook het antwoord op de vraag: “Is ze écht hoogbegaafd?”

Denk je alles te hebben gehad, krijgen we onze slimme stuiterbal 😉

31-03-2022

Prima plan leek het te zijn, die stof aanbieden uit groep 6, maar in de praktijk bleek dat te resulteren in een kind wat voortdurend op een eilandje zat. Voortdurend alleen aan het werken was, terwijl ze er zo van houdt om samen te werken. Maar die samenwerking kon niet, want haar klasgenootjes kunnen de aangeboden stof niet aan.

Dus na lang puzzelen en veel wikken en wegen van school is er een besluit genomen voor een tijdelijke oplossing. Spelling en nieuwsbegrip mag ze in groep 6-7 gaan doen en op die manier hoopt school weer meer plezier in school te creëren. Dit wordt dan wel bewerkstelligd in de tijd dat groep 6-7 deze vakken heeft. Dus hoe het daadwerkelijk ten uitvoer gaat komen, gaan we in de komende tijd ervaren.

Op 20 april is er wederom een HGPD-consult. Dan is ook de uitslag van het iq-onderzoek bekend en dan wordt er ook een besluit genomen over verder versnellen en de stap maken naar volledig groep 6-7. En in welke hoedanigheid. Al met al komt er nu eindelijk wel vooruitgang in. Eindelijk.

We zien dan ook eindelijk rust ontstaan bij haar. Ze lijkt zich eindelijk gezien en gehoord te voelen. Iets wat voor haar zo belangrijk is. Wat voor elk kind belangrijk is natuurlijk.  

Het moge duidelijk zijn dat dit in verschillende tijden geschreven is en daardoor niet helemaal lekker leest. Excuses hiervoor.