En we gaan niet echt vooruit…

De 24 uur ORS zijn om, maar niet helemaal verlopen zoals gehoopt. Ze heeft 3 keer gebraakt in die 24 uur, wat ons onder andere heeft doen besluiten om nogmaals contact op te nemen met het AZM.

Daarnaast is Erik vanochtend met Nyntha even langs de huisarts geweest om de CRP-waardes te prikken oftewel de waardes die aangeven of er een ontsteking aanwezig is. Deze waren woensdag ook al geprikt en zo konden we vergelijken en dit gelijk doorgeven aan de kinderarts van het AZM. Gelukkig (of juist niet) waren de waardes gedaald. Waarom ik zeg “of juist niet” is omdat een bacteriële infectie te bestrijden is met een antibioticakuur, een virale infectie is niks tegen te doen. 

Rond 11 uur heb ik contact opgenomen met de kinderarts. Samen met haar doorgenomen hoe de afgelopen 24 uur zijn gegaan. Het braken en haar algehele gesteldheid. Deze is namelijk duidelijk minder goed dan gisteren. Gisteren was ze nog levendig en wilde ze nog spelen. Vooralsnog zit er in Nyntha weinig leven. Gillen van de pijn en huilen. En nu dan slapen is het enige wat ze doet.
Volgens de dokter hoort dit bij het ziektebeeld en is dit iets waar ze helaas niks aan kan doen. Maar is het wel iets wat in de loop van de dag en richting morgen moet verbeteren. Zo niet, moeten we aan de bel trekken.

Het plan voor de komende 24 uur is door het braken helaas gewijzigd. Zouden we eigenlijk langzaamaan richting normaal voedsel gaan, nu moeten we de 24 uur ORS  herhalen. Minimaal 3 plasluiers.
Omdat ze nu wel beter in het vocht zit, mag de minimale vochttoediening per uur wel wat naar beneden. Van 60 ml per uur, naar 45 per uur. Met een minimale vochttoediening van 800-900 ml per 24 uur.
Als ze de komende 24 uur niet braakt, mogen we morgen na 11 uur langzaam weer richting normale voeding.
De ORS mogen we uit de koelkast en op kamertemperatuur bewaren, omdat Nyntha schreeuwt van de pijn als we de ORS door de sonde geven vanuit de koelkast.
En we gaan proberen of we de Antagel weer kunnen starten vandaag om zo de maag misschien weer iets te kalmeren.

Al met al wederom exact dezelfde stappen die ze ook bij een opname zouden doen. Ze gaf ons de keuze: Die kant op komen als we het zelf niet aandurfden of het thuis nog proberen. Verschil in behandeling/aanpak is er niet.
Wij proberen het nog even. Lukt het niet, zijn we zo daar. Ze zit goed in het vocht, maar zien we onze kleine dappere meid dadelijk nog minder levendig worden, dan reken maar erop dat ik vanmiddag aan de bel hang.

Wordt vervolgd….