Een einde aan een hele lange periode

In 2013, al in mijn zwangerschap van Nyntha, kwamen wij voor het eerst in het AZM. Een afwijkende 20-weken echo bracht ons destijds in Maastricht en er brak toen al een onzekere tijd aan. Met een bevalling in Maastricht en uiteindelijk een baby waar niks mee aan de hand bleek, gingen we na 3 dagen naar huis. Whoop! Maar na 10 maanden stonden we weer in Maastricht op de stoep. Ons kleine meisje bleek een middenrifbreuk te hebben en eindelijk was de oorzaak gevonden waardoor ze maar geen vast voedsel binnen kon houden. Een (eerste) operatie was onvermijdelijk en die volgde dan ook 3 dagen na haar 1e verjaardag. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk nooit meer weggeweest in Maastricht. Op KNO-gebied bleek dat Nyntha zo goed als doof was, dus dat moest opgelost. Met succes! Helaas was t wel elke herfst raak met fikse bovenste luchtweginfecties en kwamen we geen herfst door zonder ziekenhuisopnames en operaties. Klein of groot. Vorig jaar resulteerde een kleine ingreep als buisjes plaatsen in een extremere obstipatie dan dat ze al had. Onderzoek na onderzoek volgde en zorgde voor diverse opnames om haar darmen keer op keer weer helemaal leeg te maken en tussendoor moesten we zoeken naar de juiste dosering. Wat is nu de juiste dosering zodat ze niet na 2 maanden alweer helemaal vol zit. En wat werkt er thuis aan medicatie om opnames te voorkomen. En dát punt hebben we gevonden! Na bijna 2 jaar zoeken met de meest fantastische arts kunnen we nu zeggen dat we voorlopig echt niet terug hoeven. Thuis geven we haar medicatie. En ja, dat is een dosering waarmee wij, als volwassenen de wc niet meer afkwamen.. Maar het werkt voor haar. Als we merken dat ze minder gaat eten, buikpijn krijgt, gaan we eerst masseren, dan mogen we met bisacodyl ingrijpen en mocht dat nu toch niet werken, sturen we een mailtje en is er direct contact met de arts. En de KNO-arts was ook meer dan tevreden. Een supergoede gehoortest. De lage tonen waren ietwat twijfelachtig, maar nog steeds binnen de lijnen. Geen vocht meer achter het trommelvlies. We weten wat te doen bij bloedneuzen (Die heeft ze wel nog steeds) en als we de arts nodig hebben, hoeven we maar te bellen. Het waren een aantal heftige jaren, maar we durven nu met vertrouwen achter ons te kijken. In onze rugzak zit zoveel kennis en ervaring dat we hiermee vooruit durven te gaan. En natuurlijk weten we niet wat de toekomst gaat brengen, want we weten dondersgoed dat het darmprobleem een levenslang probleem is, maar hoe heerlijk is het als je nu gewoon even niet hoeft! Een woord van dank aan alle artsen van de afgelopen jaren. Alle verpleegkundigen. Alle secretaresses. Iedereen die steeds weer insprong als we hulp nodig hadden. Steun bood. Bedankt!