Juni 2014 was de allereerste keer dat we de deur van het Ronald McDonaldhuis in Maastricht binnenstapten. Nyntha’s allereerste operatie. Een warm welkom door de vrijwilligster en onze kamer werd ons toegewezen. Ik herinner me nog dat ik toen vooral alleen wilde zijn. Op onze kamer. In de vroege ochtenduren dronk ik een snelle kop koffie om vervolgens naar Nyntha te gaan op 2 minuten loopafstand.

Er volgden nog 4 opnames in het AZM en elke keer hadden we het geluk dat er ruimte was in het RMcD. De opname met Kerst 2014 heeft misschien nog wel de meeste indruk gemaakt. Je kindje ligt in het Ziekenhuis in een periode waarin je thuis wilt zijn! Thuis bij de andere kinderen. Maar in het Huis werd alles op alles gezet om voor alle gezinnen een Thuis te creëren.

Januari 2016 was de allerlaatste keer dat we er verbleven. Volledig onverwacht na een spoedrit naar de Eerste Hulp. En daar zit je dan ineens weer. Erik thuis bij de andere meiden, ik alleen op die grote stille kamer terwijl Nyntha in het AZM ligt. Wachtend, geen oog dicht doen. En toch wel kunnen rusten.

Toen we begin dit jaar de vraag kregen of wij misschien een “Goed doel” wisten voor de opbrengst van een duivenveiling hoefden wij dan ook geen seconde na te denken! RONALD MC DONALD HUIS MAASTRICHT! Met hulp van de vele schenkers en kopers uit de duivenwereld hebben we een prachtig bedrag bijelkaar gebracht! €8328,-! En dat bedrag mochten we dinsdag gaan overhandigen, samen met onze Nyntha!

En dan sta je weer voor die deur. Je stapt over die drempel en haalt adem. De geur kruipt je neus binnen en je bent even weer terug in de tijd… Gelukkig is daar die kleine Nyntha die dan roept: “Mama! Kom, ik kan hier spelen!” En dan ben je weer terug in de tijd van nu.

Wat is het een bijzondere plek, een unieke plek. En wat zijn we dankbaar en blij dat we dit hebben mogen en kunnen doen!