Op 1 december kreeg Nyntha buisjes en werden haar neusamandelen verwijdert. Een relatief kleine ingreep met een opname van een dag.

De ingreep zelf verliep voorspoedig. Nyntha ging huilend de narcose is en kwam er net zo huilend uit. Toen ik op de recovery aankwam, stond er een verpleegkundige naast om te voorkomen dat Nyntha met haar hoofdje tegen de rand van het bed sloeg. Ze was zo verschrikkelijk wild!
Ik heb Nyntha op mijn arm naar de kamer teruggebracht. Niet dat ze er echt kalmer van werd, maar in het bedje laten liggen was helemaal geen optie.

Eenmaal terug op de kamer was het de strijd om haar aan het drinken te krijgen. We liepen tegen hetzelfde probleem aan als bij de operatie van juni. Ze lust geen water en ranja. En de eerste 2 uur na de operatie, mocht ze geen melkproducten.

De tijd kroop tergend langzaam voorbij, voordat Nyntha van de anesthesioloog dan melkproducten mocht. In de tussentijd had Nyntha al een neusbloeding gehad waar een kno-arts bij kwam kijken en had ze haar hele maaginhoud er al uitgegooid. Een vieze bruinrode drab van bloed en maagsappen.

Toen Nyntha eenmaal melkproducten mocht en ze haar Pyamapapje mocht, ging het allemaal vlot. Ze dronk en toen mochten we ook snel naar huis. We waren thuis voordat de andere meiden thuis waren. Perfect getimed toch?

Inmiddels zijn we 5 dagen verder en gaat het herstel verdorie niet zo goed als we hadden gehoopt. Dinsdagavond hebben we telefonisch contact gehad met het AZM, omdat Nyntha krijsend wakker werd en keer op keer voor kortdurende momenten flauw viel. Woensdagochtend bezoek aan de huisarts gebracht. Zijn conclusie was “collapse”. Flauwvallen door pijn.
Woensdag, donderdag en vrijdag dus netjes een zetpil gegeven voor het slapen, maar zaterdag vergeten. En zaterdag was het weer mis.

Zaterdag, gisteren dus, was het weer raak. Krijsend en gillend werd ze weer wakker. Om zich heen slaande. Geen land mee te bezeilen en wederom ging ze af en toe “out”. Erik vertrouwde het niet en nam weer contact op met het AZM. De KNO-arts belde ons terug en na het aanhoren van het verhaal, ging hij in overleg met de kinderarts. Besluit was dat ze Nyntha die nacht nog wilden zien.
Nyntha had ik in de tussentijd al een zetpil gegeven, met het collapse-verhaal in mijn achterhoofd.

Dat betekende voor ons om 1.00uur ’s nachts nog in de auto, naar Maastricht.
Daar eenmaal aangekomen was het even wachten op de KNO-arts. Deze keek Nyntha na en ontdekte al snel dat Nyntha een ontstoken rechteroortje heeft en een loopoor. Dus daar werd een antibiotica in druppelvorm voorgeschreven. Haar lymfklieren zijn iets opgezet, maar dat is gelukkig niet problematisch.

En toen was het wachten op de kinderarts. Nadat zij ons verhaal had aangehoord en Nyntha had onderzocht kwam zij toch tot een iets andere conclusie dan de huisarts. Al wijkt het er niet heel veel van af.
Breath Holding Spell. Wat inhoudt dat Nyntha door pijn, angst, boosheid en/of frustratie haar adem inhoudt, hierdoor flauwvalt. Als ze dan buiten bewustzijn zijn is, gaat ze vanzelf weer ademhalen en is alles weer oké. Het kan geen kwaad en ze groeit er zelf weer overheen. En nu we weten wat het is, weten we ook hoe we er mee om moeten gaan. Hopelijk haha.

Tijdens het onderzoek ontdekten ze ook dat de lever van Nyntha wat lager leek te liggen dan gewoonlijk. Of dit komt omdat Nyntha tegendruk gaf met haar buik of doordat deze vergroot is, was niet duidelijk, maar dit gaan ze verder onderzoeken. Morgen krijgen we bericht voor een afspraak voor een echo van de lever. Ze heeft het onderzoek 3 keer herhaald en tot 3 keer toe kwam ze tot dezelfde ontdekking dus ze wilt het zeker weten.
Wordt vervolgd zullen we maar zeggen.

Uiteindelijk waren we om 8 uur ’s ochtends weer thuis in Venray. (Er zat wel nog een bezoekje aan de HAP voor mezelf bij met longfoto’s en een longontsteking als uitslag bij)

One thing is for sure. Zetpil voor het slapen gaan!