In mijn blog carrière heb ik al veel aparte blogs geschreven, maar eigenlijk nog nooit een blog gewijd aan een blender. En toch ga ik dat nu doen.

Vorig jaar, na de nissenoperatie van Nyntha, was na een periode van staafmixeren al snel duidelijk dat mijn staafmixer de frequentie van eten fijnmalen niet aankon. Ik kreeg toen het aanbod van een kennis hier uit Venray dat we haar blender wel mochten lenen voor zolang het nodig was.
Na rijp beraad en overleg besloten dat we de blender zouden lenen. Maar haar wel verteld dat we niet wisten hoelang het zou zijn dat we hem nodig hadden, omdat we niet wisten hoe het zou gaan met Nyntha.

En toen ging de periode dat we de blender leenden van dagen over in weken. En van weken over in 1, naar 2 maanden. En toen kwamen we aan in december en kreeg Nyntha de sonde en kregen we de keiharde terugval. En was de blender nog harder nodig dan ooit! En de maanden dat we de blender moesten lenen liepen op.
Zo onderhand voelde het bezwaard om de blender überhaupt nog in huis te hebben!

Maar eindelijk! Eindelijk is de tijd aangebroken! Vorige week heb ik een berichtje gestuurd naar het baasje van de Blender. Of ik de blender terug mag komen brengen. Hij staat nu al een tijdje werkeloos op mijn aanrecht dat we het aandurven. Maar wat zijn we dankbaar dat we hem mochten lenen.

En lieve Blender. Wat zijn wij jouw dankbaar dat jij het eten van ons meisje zo hebt gepureerd zodat ze toch alles binnenkreeg wat ze binnen moest krijgen. Dat je nooit tegensputterde, zoals de staafmixer wel telkens deed. Dat je elke dag, dag in dag uit, onvermoeibaar, de prakjes van Nyntha maakte tot iets wat zij kon verdragen. Dankjewel.

En verklaar mij maar voor gek, maar ik vind het een emotioneel iets. Een gigantische stap vooruit.
Dag blender! Hallo normaal eten