Vandaag was dan eindelijk de dag dat Nyntha het onderzoek kreeg. Of eindelijk. Zo mag ik het eigenlijk niet noemen, want het ging hartstikke vlot in de aanloop ernaar toe.

Eenmaal aangekomen op de radiologieafdeling, waar we uiteraard te vroeg waren, kregen we een kop koffie aangeboden en begon het wachten. Wat praatjes met de andere wachtenden gevoerd, genoten van de complimentjes die we kregen over wat een mooi gezichtje Nyntha heeft. En gezien hoe snel er actie komt als er op een alarmbel wordt gedrukt! Neenee, niet voor ons. Er stond een oudere man in zijn bed te wachten en bij het ophalen door de radiologiemedewerkers, werd de bel per ongeluk geraakt. Wát een reactievermogen van al het personeel! Binnen tien seconden stond het wit van de artsen en verpleegkundigen. Uit elke deur kwam wel iemand aangestormd! Chapeau!

Maar goed. Nyntha. Ik mocht ons mopje uitkleden en tor daar ging alles prima. Er werd me een loodschort aangereikt en Erik kreeg er ook een aan toen ze zagen wat een wild meisje wij mee hadden gebracht.
Ik mocht aan haar hoofdje gaan staan. Armpjes beiden langs haar hoofd en armen en hoofd vasthouden. De arts in opleiding bracht de sonde in. Brrrrr.. hartverscheurend begon Nyntha te huilen. Eenmaal ingebracht werd er al met rontgen gekeken of ze goed zaten. Wat lucht uit haar maagje gehaald en van alle kanten gekeken of het goed zat. En toen begon het bariumavontuur.

Al heel snel was duidelijk dat
A: Alles terugstroomde vanuit de maag haar slokdarm in
B: Dit dus wel degelijk reflux is
C: Ze een te wijde slokdarm heeft
D: Door de te wijde slokdarm stroomt het vloeibare wel terug, maar komt het maar tot drie kwart en blijft het dus binnen, maar wanneer er vast voedsel bijkomt, “botst” het en komt het vaste voedsel er weer uit.
E: Ze een hoog wurgreflex heeft, wat in houdt dat ze heel makkelijk braakt.
F: Slokdarm en keel zijn dermate geirriteerd dat het allemaal pijn doet. Dit verklaart het steeds weer terugkomen van de klachten. Ze eet goed, krijgt pijn, wilt dan niet meer eten, de boel geneest, dan wilt ze weer eten, dan krijgt ze weer pijn… enz.

Dit alles is voorlopig. Er is geen uitsluitsel of er niet mss meer is. Er is nog geen oplossing. Er is nog geen behandeling. Op 18 april krijgen we de volledige uitslag met hopelijk een behandelplan. Medicatie? Dieet? We hebben geen idee. We wachten het af.

Nyntha heeft het echt FANTASTISCH gedaan. Erik en ik kunnen niet trotser zijn op ons kanjertje. En hoewel het geen leuke uitslag is en het ook totaal anders is dan verwacht, zijn we blij met deze duidelijkheid. Nu begrijp ik waaeom ze sommige dagen super drinkt en sommige dagen vrijwel niks. Waarom ze haar bordje nu weer een paar dagen niet leeg eet, maar over een paar dagen waarschijnlijk wel. Nu is zoveel meer duidelijk. Nu kunnen we Nyntha ook beter helpen, erger voorkomen.
Wat zijn wij blij met die verwijzinf naar Maastricht!

Ow en het alombekende vochtlaagje? Niks (meer) van te zien. De radioloog zag totaal niks afwijkends in de borstholte. “Ik zie alleen maar lucht.” Wij blij, gerustgesteld. En nu afwachten op volgende week donderdag.