Auteur: Mama Sammy

Terugdenkend aan n blog die ik schreef toen ik nog zwanger was van Nyntha,  kijk ik nu naar dat wonder. Een van de vele slapeloze nachten die ik had toen. Door gewurm van Nyntha, gedraai van mezelf en extreme onrust in mn eigen koppie. Gebaald heb ik van de slechte nachten en zo moe was ik. Me afvragend hoe ik dit vol ging houden.

Momenteel heb ik ook gebroken nachten. Ik kan niet zeggen dat ze me niet zwaar vsllen, maar als dat meisje zo tegen me aanligt, volledig ontspannen, al slapend met de mooiste gezichtsuitdrukkingen, dan geniet ik. Dat zijn die kleine momenten waarin ik uren naar Nyntha zou kunnen kijken. Ik denk dat elke moeder/ouder ze wel kent. Me bewust van het wonder in mijn armen. De afhankelijkheid van dat kleine mensje voor jou als ouder en de wetenschap dat, over niet al te lange tijd, ze groot wordt. Van dat kleine hulpeloze is dan snel niks meer over.
Elke leeftijd heeft zn charmes. Momenteel geniet ik van t lieve, kleine, bijzondere hulpeloze wonder wat zoveel vertrouwen in mij als moeder heeft. Hoe bijzonder en hoe speciaal.
Mijn kleine Froemelke, onze kleine Nyntha ♡♥

Na 2 dagen afkolven en flesjes voor Nyntha, wilde ik haar vanavond weer zelf n voeding geven. Afgezien van dat ik er werkelijk van genoten heb, afgezien van de pijn, vond Nyntha zelf het volgens mij ook heerlijk. En nu ligt ze helemaal k.o. in mn armen. Ze gaat zo weer lekker naar bed en dzn ben ik benieuwd wat de nacht ons brengt.

Wat hou ik toch van dit kleine meisje. Onbeschrijfelijk…

Nyntha kan zo heerlijk slapen. Ik geniet er elke keer weer van! Kan er uuuuren naar kijken…

Negen dagen is Nyntha inmiddels. Negen dagen die werkelijk voorbij zijn gevlogen. Nyntha is niet meer weg te denken uit ons gezin. We hebben er al een redelijk goed ritme inzitten, Nyntha bezorgd me geen slapeloze nachten. Ze groeit prima.
Waar ze bij geboorte 2980 gram woog, vanochtend zat ze op 2960 gram. Tis n klein poppetje, maar ze is zo ontzettend sterk. Er worden nekspieroefeningen gedaan. Ze heeft flinke kracht in haar handjes.
Qua huilen durf ik te zeggen dat we geluksvogels zijn. Nyntha huilt zelden en t huiltje wat ze af en toe laat horen, is zo zacht dat we n babyfoon aan hebben moeten schaffen. Met alle deuren open, hoorden we haar nog niet…

Inmiddels is wel zo ongeveer iedereen op de hoogte van ons meisje. Dan wel via internet, via n kaartje, app of via alledrie de opties. De reacties die we hebben ontvangen zijn eigenlijk allemaal even lief, leuk en spontaan. Ik koester elke reactie die we krijgen. Pink bij menige reactie een traantje weg en bij t uitblijven van een enkele reactie… That’s life en soms.. tja.. soms gaan de dingen net anders dan je had gehoopt.
Maar no hard feelings en door. Wij zijn dolgelukkig met ons kleine mooie meisje. De mensen om ons heen genieten met ons mee. Onze fb-vriendjes en volgers op twitter moeten toch onderhand gek worden van alle #nynthaspam! Sorry! Maar ze is nu eenmaal zo lief en mooi en.. ach.. ik bespaar t jullie. Ik ben gewoon een hele trotse Mama!

Vanochtend zelf even voor n kleine checkup naar de huisarts geweest. Hb, suiker, bloeddruk allemaal dik in orde. Ontstekingswaarden waren niet echt verhoogd. Urine wordt op kweek gezet en daar komt morgen de uitslag van. We zijn benieuwd. Als ik de duizeligheid kwijt ben, ben ik lichamelijk gezien weer bijna helemaal mezelf!

Tijd voor Nyntha. Ze wilt weer eten. Fijne middag!

21 Juni. De dag dat Erik de leeftijd van 45 jaar bereikte en ik mijn best ging doen om Erik een uniek en speciaal cadeautje te geven! Dé dag dat we ons meisje in handen zouden houden! Althans, dat dachten we. Op 21 juni om 7 uur werden we in Maastricht verwacht voor de inleiding. Ik zou een CTG krijgen en dan zouden de vliezen gebroken worden. De intiemste details zal ik jullie besparen, maar de klok kroop vooruit deze dag. We waren er om half zeven, ruim op tijd. Ik werd netjes aan de CTG gelegd en mijn buik was, nog, rustig. Toen moesten we wachten. De gynaecoloog was bezig met de overdracht, en een gesprek en nog een inleiding en volgens mij moest hij nog de auto parkeren, de ramen wassen en wat al niet meer. Erik en ik werden toch wel een beetje ongeduldig.

09:30 kwam eindelijk de gynaecoloog. Joost mocht het weten wat hij gedaan had, ow wacht.. Joost wist het, want zo heette de gynaecoloog. Hij kwam de vliezen breken. Dacht hij. Tja, blijkbaar heb ik iets stevigs gebouwd, want de vliezen braken pas een beetje toen de sonde in het hoofdje werd aangebracht. Het infuus werd ook gelijk aangesloten en het grote wachten kon beginnen. Op dat moment hadden we nog geen idee hoe groot dat wachten zou worden…

Uren kropen voorbij en er werd meerdere keren gekeken hoe het ervoor stond met de ontsluiting. Tja, binnenkomen met 1 cm en vervolgens… duurde het tot 17 uur ’s middags om te horen dat we nog steeds maar 3 cm hadden. Geloof me dat de moed me onderhand in mijn sokken was gezakt. De weeën waren niet bepaald prettig te noemen en mijn batterijtje was danig leeg. Na goed overleg met Joost werd besloten om toch voor een ruggenprik te gaan. Ze zouden even een telefoontje plegen en dan kwam er zo iemand van de anaesteasie om de ruggenprik te zetten. Ach, die paar weeën pufte ik nog wel weg, er kwam tenslotte een moment van rust aan zodat ik even energie op kon doen voor de rest! En we wachten weer verder. Na een 3 kwartier werden de weeopwekkers uitgezet, omdat ik de weeeën niet meer goed op kon vangen, dan zouden ze minder hevig worden, maar mijn lijf had de smaak te pakken en die kwamen nóg heviger terug! Na ruim anderhalf uur kwam dan eindelijk iemand voor de ruggenprik. Ja, ik moest wel stil zitten! TIJDENS een wee! HALLOW! Maargoed, ruggenprik gezet, ontsluiting was om 19 uur nog steeds maar 3 cm. Ik had de handdoek bijna in de ring gegooid.
Wat een genot, zo’n ruggenprik! Ik heb anderhalf uur heerlijk geslapen, Erik in een stoel naast me, met onze hoofden tegen elkaar aan. Handen in elkaar en samen even geslapen. Samen even energie opdoen voor de rest.

Om 9 uur kwamen ze weer kijken hoe het ervoor stond. Niet helemaal goed wakker en al bibberend als een volleerd parkinsonpatiënt werd de ontsluiting gemeten. 7 cm! Yes! Geloof me, ik was heel erg blij! Al bibberend lag ik daar, zonder pijn, want de ruggenprik werkte nog steeds! Maar het hartje van ons kleintje dook nu wel heel snel heel hard naar beneden! Telkens naar 80 en dan langzaam weer omhoog. Om 21:20 uur werd, voor de zekerheid, nog maar eens naar de ontsluiting gekeken. 10CM! In 20 minuten zat ik volledige ontsluiting! Dat verklaarde waarom mijn lijf als een dolle bibberde en waarom ons kleintje het zo zwaar had! Maar dan. Dan zou je moeten kunnen gaan persen. Dus de ruggenprikknop mocht niet meer gebruikt worden en langzaam kwamen de weeën ook weer op. In alle hevigheid. En toen bleek dat ik niet mocht persen, want ze schoot keer op keer terug naar boven. Ze zakte niet naar beneden zoals het moest. Na rijp overleg en weer enkele uren hevige weeën, mocht ik weer aan de ruggenprik. Zo kon mijn lijf in alle rust werken om haar naar beneden te laten zakken.

De klok tikte door en inmiddels was het 0:00 uur. 22 Juni 2013. Om 0:40 uur kwam de gynaecoloog met de mededeling dat ze het nog maximaal een uur aan wilde kijken. Als ze dan nog niet goed naar beneden was gezakt, zou het alsnog een keizersnede worden. Erik en ik baalden er van als een stekker, maar het was goed. Alles beter als uren zo doorgaan en een kindje wat steeds meer in de knel kwam. Er werden nog diverse onderzoeken gedaan, een druklijn aangelegd om de weeën goed te meten, een nieuwe sonde om haar hartje te meten. Er werd bij de kleine bloed afgenomen om te kijken hoe het met haar was. T ging allemaal nog wel, maar het moest geen uren meer gaan duren.

Om 01:45 kwam de gynaecoloog terug. Hmz.. Nee, ze schoot nog steeds terug naar boven, maar ze wilde het toch nog even proberen. En het werkte! Met elke keer persen kroop ons kleintje een heel klein beetje naar beneden en om 02:38 uur was ze er dan eindelijk! Toen kreeg ik dat hele kleine meisje op mijn borst gelegd en kon ik haar eindelijk zien. Konden Erik en ik eindelijk dat meisje zien waar we al maanden naar uitkijken. En wat was ze mooi!

De kinderarts moest haar gelijk na de geboorte direct nakijken ivm de afwijking die ze dachten gezien te hebben. Papa ging met onze kleine Nyntha mee en even later kregen we het verlossende woord dat alles goed was! Maar omdat ik tijdens de bevalling koorts had gekweekt, moest Nyntha opgenomen worden. Erik ging met haar mee naar de couveuseafdeling en ik werd een beetje opgefrist. Daarna werd ik al snel naar Nyntha gebracht zodat ik haar kon aanleggen. Wat een bijzonder moment om te zien hoe dat kleintje gewoon gelijk wist wat ze moest doen!

Inmiddels zijn we 4 dagen verder. Lekker thuis met ons kleine wondertje. We zoeken naar het ritme van Nyntha en daarmee ook naar het ritme van ons. De kinderen vinden het bijzonder en vinden Nyntha geweldig. Als het aan hen lag zaten ze constant aan haar te friemelen. Het is ook moeilijk voor de dames om zo’n kleintje te weerstaan. Vanaf overmorgen hebben de meiden vakantie. Dan valt het ritme van school weg en zal het weer even anders worden. De nachten gaan vooralsnog goed. Elke nacht is weer afwachten, maar de afgelopen nachten zijn goed gegaan. Ik heb gewoon kunnen slapen.

Als ik zo naar Nyntha kijk, besef ik me pas wat voor een gigantisch wonder het eigenlijk is. Een klein mensje, zo hulpeloos en klein, volledig afhankelijk van haar Papa en Mama. Ontstaan uit onze liefde. Ontstaan uit iets wat eigenlijk in woorden niet is uit te drukken. We zijn dankbaar dat we zo’n mooi meisje op de wereld hebben mogen zetten. Dankbaar dat ik het zelf heb kunnen en mogen doen. Dankbaar dat alle zorgen voor niks waren en onze Nyntha helemaal gezond is. Dankbaar voor elkaar.
En ik ben dankbaar voor de steun die ik van Erik heb mogen krijgen tijdens de bevalling. Hoe hard ik hem ook kneep, hij gaf er niks om. Bood me keer op keer zijn arm en hand om in te knijpen en zijn schouder om tegenaan te kruipen. Gaf me de steun en de kracht die ik nodig had om dit te doorstaan. Als Erik die uren niet zo sterk was geweest en uit een of ander hoekje de energie vandaan had gehaald om bij me te zijn, had ik het niet gehaald. Dan had ik het opgegeven en had ik voor de keizersnede gegaan. Lieve Erik.. Ik hou van jou.. Dankjewel…

Nyntha 26-06-2013

Vandaag mochten we dan EINDELIJK weer naar Maastricht en dit keer bij een echte gynaecoloog. De gynaecologe die we bij een van de vele echo’s ook een aantal keer hadden gezien, dus geen onbekende voor ons. En iemand die tenminste zeker weet waar ze het over heeft en ook beslissingen mag en kan nemen.

Na de nodige wachttijd werden we binnen geroepen. Eerst maar eens de bloeddruk opgemeten. 125/70. Prima dus. Iets hoger dan ik gewend ben, maar stukken lager dan de laatste keren in Venlo. Ik klaag niet zeg maar!

Daarna eens even de dingetjes doorgesproken. Verteld wat mijn buik al weken aan het doen is, wat er in Venlo gezegd is. Even gesproken over de kleine en de “afwijking” op de echo’s. Ze vertelde dat Maastricht toch ook besloten had om ons daar te laten bevallen. Al wisten we dat natuurlijk al. Even doorgesproken dat ze eigenlijk niet zo’n voorstander was van het inleiden met 37 weken. Dit mag en kan allemaal wel, maar zij was er toch wat voorzichtig mee. Als het even kon en mogelijk was, wilde ze het toch proberen uit te stellen tot 38+5. (Vanaf vandaag nog 2 weken dus)

Hierna wilde ze even een inwendig onderzoek doen. Alles zag er prima uit. In theorie was alles klaar om het dat kleine extra zetje te geven om de bevalling echt op gang te helpen, maar ze durfde het toch niet aan.
Daarna was het tijd om een echo te maken. Ze ging eens kijken hoe groot ons meisje nu was. Al snel kwam ze tot de conclusie dat het nog steeds een kleintje was. Ze vroeg me naar het gewicht van Xanne en Ymke en met 2720 gram en 3160 gram, waren dit ook geen dikkertjes. Ons meisje nu zit om en nabij de 2600 gram geschat. Als ze inderdaad besluit om nog 2 weken te blijven zitten, dan zal ze met een beetje geluk net de 2900 gram halen. Maatje 44 was geen overbodige luxe werd ons al verteld. De tas is dus al aangepast naar het kleinere maatje.

Op de vraag of ik de kleine goed voelde bewegen, moest ik helaas ontkennend antwoorden. Van 10 x op een dag erg actief, mag ik tegenwoordig blij zijn met 2 actieve momentjes. En voor de rest eens een klein plopje van haar. Wel even anders dan ik van haar gewend ben. Omdat ze dat toch niet helemaal vertrouwde, moesten we voor een CTG naar de verloskamers. Daar zou ik voor een half uur aan de CTG moeten liggen. Ik denk dat ze óf in Maastricht langzamere klokken hebben óf het moest gewoon langer dan een half uur, want een dik uur later werd ik er pas af gehaald. Met constante opvolgende weeën/harde buiken en een rustig kindje, wilden ze me langer laten liggen. Pas toen uk 10 minuten aan een stuk wat actiever was, mocht ik er vanaf. De herhaaldelijke weeën weet de gynaecoloog aan het toucheren. Ik hoop dat ze gelijk heeft. Ze waren niet echt heel pijnlijk, maar prettig waren ze ook niet. Beleid in Maastricht is wel dat ze bij n rustig kindje de dag erna weer een CTG maken, dus morgen mogen we weer naar Maastricht. Mijn buik is nog niet echt rustig, maar we wachten het gewoon af.

Na de CTG mochten we lekker naar huis. Nouja.. lekker. Eenmaal in de parkeergarage merkte ik dat ik wat zweverig werd in m’n hoofd, ik kreeg vlekken voor mijn rechteroog en al snel viel het kwartje dat er een migraineaanval aan zat te komen. GRMPF! Het akelige was dit keer wel dat de vlekken en later ook de uitvalsverschijnselen, aan de rechterkant zaten, terwijl deze eigenlijk al 23 jaar aan de linkerkant zitten. In de auto heb ik mijn ogen dichtgedaan. Zonnebril op en zo naar huis gezweefd. Ik kan me vrij weinig herinneren van de reis. Nog een nadeel van die vervloekte migraine. Thuisgekomen met excuses aan Tanja en Kay mijn bed in gedoken. Vond het heel ongezellig, maar kon echt niet anders. Ik heb een anderhalf a 2 uur geslapen en toen ging het wel weer. Uitvalsverschijnselen waren weer wat afgezwakt (of aangesterkt, maar net hoe je het bekijkt). Ik kan weer wat dingen onthouden, kan weer lezen en ook nog weten wat ik lees. Of schrijf ;-).

Morgen mogen we dus weer naar Maastricht voor een CTG. Aanstaande maandag staat er weer een afspraak gepland bij de gynaecoloog. Dan wordt er zeker een datum geprikt als ze er dan nog niet is. Wij hebben wel een beetje onze voorkeur dus hopen eigenlijk morgen de gynaecologe even te spreken. Die laatste 2 weken red ik nog wel. Ik ga door. Er is een einde in zicht! Nog heeeeeel ff van mn kleintje in mijn buik genieten en dan ga ik haar aan de grote boze wereld laten zien en met jullie een beetje delen.

Ik wil mijn blogje eindigen met een enorm woord van dank aan Tanja en Kay. Zaterdag hadden ze Ymke al om op te passen en gisteren zijn ze mee gereisd naar Venray. Vanochtend om 7 uur ging ook hun wekker, net als de onze en zijn zij opgestaan om deze dag voor onze bende te zorgen. Dat gaf ons het geruste gevoel dat we op ons gemak alles konden doen in Maastricht, wat we moesten doen. Na het eten zijn ze teruggereisd naar huis en we zijn ze echt dankbaar. Dat ze dit voor ons en onze meiden willen doen. Onbetaalbaar, de hulp die ze ons bieden. Dankjulliewel Tanja en Kay. We maken het goed. Beloofd, hoe en wat. Ik weet nog niet hoe, maar als straks alles achter de rug is, maken we het goed met jullie. BELOOFD! Kus!

Woensdagmiddag. 5 juni. Tanja had al heel vroeg heel dapper geroepen dat ik deze dag zou bevallen. T moge inmiddels duidelijk zijn dat dat niet is uitgekomen, maar n heeeeeeel klein beetje had ze gelijk. Woensdagmiddag begon mn rug te irriteren. Begon met n aanhoudende pijn in mijn rug alsof ik teveel had gedaan. Normaliter zou ik het daar op houden, maar aangezien ik al weken geen klote uitvoer, kon het dit keer niet de oorzaak niet zijn. Douchen, paracetamol en ’s avonds leek het eindelijk wat af te nemen… in mn rug dan. Mijn buik was niet de beroerdste en nam het zonder problemen over van mn rug. Leuk, dat teamwork. Slapeloze nacht zoveel op n rij tot gevolg.
Donderdag ging de wekker, kids naar school en tja… terug naar bed dan maar. Zooooo moe en zoveel last van mn rug en buik. Uiteindelijk donderdagmiddag dan toch maar Venlo gebeld en erheen. Hoe blij kan een mens zijn als n ctg-apparaat eindelijk registreert wat ik voel! Met n tijdsverschil van n kwartier, was dr Sollie ervan overtuigd dat ik maandag, de afspraak in Maastricht,  makkelijk ging halen. Dus we mochten naar huis.

Gisteravond bracht ons wederom naar Venlo. T kwartier was inmiddels nog maar iets van 5-6 minuten. Ook dit keer zag t ctg-apparaat ze. Hij registreert ze niet als heel krachtig, maar hij ziet ze. Iets wat ik wel fijn vind, want ik ben dus niet helemaal gek! Maar qua sterkte en duur kon de verloskundige in Venlo er niet meer van maken dan voorweeën. Niks aan te doen, paracetamol tegen de scherpste randjes en wachten tot het echt door gaat zetten. Kwestie van dagen als ik de verhalen op internet mag geloven. Ik teken ervoor. Om half 2 waren we thuis en om kwart voor twee lagen we in bed.

As we type, zijn ze er wel gewoon. Ergens tussen de 4-7 minuten schommelend, maar nog steeds niet van een duur die n echte wee mag heten. Paracetamol begint nu uit te werken dus de randjes worden weer wat scherper. Dadelijk weer n paracetamol en dan kan ik er weer een paar uur tegenaan.

Morgen om 9:45 uur (ja we weten deze tijd zeker!) mogen we weer naar t AZM. We zijn benieuwd. Gisteren vertelden ze me aan de telefoon dat de neonatologieafdeling een opnamestop had. Er konden dus geen babytjes bij. Ik hoop dat t geen langdurige stop is, want dat zou voor ons inhouden dat we niet op korte termijn in Maastricht kunnen bevallen. We gaan het horen morgen! Ik kijk er echt naar uit! *paracetamol zoekt*

Vandaag was de grote dag! Hoopten we.. De dag dat we eindelijk een datum zouden krijgen. Vol goede moed (en een buik vol baby) gingen we vandaag weer op weg naar Maastricht. Omdat het vorige keer toch wel een blunder eerste klas was, besloten we ons te melden zodra we aankwamen, ruim een uur te vroeg, en bleek dat we gewoon op tijd waren. Dit maal hadden we het tijdstip wel gewoon goed onthouden! We zijn nog niet helemaal aan het dementeren! Er is nog hoop!

Om de wachttijd iets te verlichten een kop koffie gaan drinken in het restaurant. Rond kwart voor 12 richting de afdeling en toen was het tijd om te wachten. En te wachten… En te wachten… En.. Nee ik zal jullie niet vervelen met net zolang wachten als wij, maar om half 1 waren we aan de beurt. Binnengeroepen door een Arts (in opleiding naar achteraf bleek) bijgestaan door een co-assistent. Plaatsnemen op een stoel. Naja, Erik dan, want ik zat natuurlijk al.
Dossier bekeken wat vanuit Roermond was verstuurd. Dossier vanuit Venray was er nog niet. (Naar later bleek, heeft Venray het vandaag pas verzonden. Zegt men.) Even kort doorgesproken met welke termijn ik bij Xanne en Ymke was bevallen. Ze vond het een goed idee om me de komende weken elke week te laten controleren, maar dat mocht dan de ene week in Venray en de andere week in het Azm… Euhm.. Wacht, iets gaat hier fout. Ons is beloofd door de gynaecoloog die we de afgelopen keren telkens zagen, dat ik niet met weeën naar Maastricht hoefde te reizen, maar dat ik rond de 37,38 of 39 weken in het AZM ingeleid zou worden. Dit was prettiger voor alle partijen! Ow… Nou dan was het beter als we volgende week terugkwamen en dat we dat dan bespraken met een echte gynaecoloog. Er werd nog wat besproken en ineens besefte ik me wat ze zei. “Een echte gynaecoloog.” Een echte? Wat is zij dan? Wat doe ik hier? Waarom zit ik dan nu niet bij een echte gynaecoloog! Ik ben ook echt zwanger hoor! Maarja, adrem als ik ben, hield ik natuurlijk mn snuffert..

Al met al. De benodigde onderzoeken werden uitgevoerd. Mijn bloeddruk was dit keer 140/77. Prima in hun ogen. Voor mijn doen toch wel aan de hoge kant. Ik heb altijd (gedurende al mn zwangerschappen) rond de 105-110/60 gezeten. Het verklaard wel mn hoofdpijn en misselijkheid. Maar er is niks aan de hand. Voor hun geen zorgen en dus ook geen zorgen voor ons kleintje. Er werd naar haar hartje geluisterd. Ze is een heel eind naar beneden gezakt, maar ligt nog niet vast in mijn bekken. Buik is prima op groei. Baarmoedermond werd nog gemeten. Deze is stabiel gebleven. 2,3 cm. Eigenlijk alles prima dus! Een geruststellende gedachte, maar…. Waarom heb ik dan zo verrekte veel pijn in mn buik dag in, dag uit. Elke nacht. Maar ons kleintje doet het goed, dat telt! Toch?

Na afscheid genomen te hebben van deze namaakgynaecoloog (of zoiets) mochten we een afspraak maken bij de gynaecoloog die ons dus al meerdere keren heeft gezien. 10 Juni mogen we weer terug naar Maastricht en dan wil ik niet weg voor ik een datum heb! Denk ik… Zeg ik nu heel dapper…

Ik ben blij dat alles goed is met ons kleintje. Ik wil ook absoluut niet ondankbaar overkomen als ik zeg dat ik er klaar mee ben. Ik weet dat er Mama’s zijn die mochten willen dat ze deze termijn gehaald hadden of die er reikhalzend naar uitkijken. Maar deze Mama begint langzaam op te raken. Ik loop nu ruim 5 weken 24 uur per dag met pijn. Zit alweer een paar weken in die stomme rolstoel. Ben veroordeeld tot de bank en tot het uit handen geven van de kleinste dingen. En ik ben maar gewoon zwanger! Ik voel me schuldig dat ik zo weinig mag, voel me schuldig dat ik er klaar mee ben. Maar ben zo dankbaar dat ik de 35 weken heb gehaald! Nu nog ff doorbijten! (Niet letterlijk hoor!!)