Maand: september 2022

De slimme stuiterbal…

Zo rond de carnavalsvakantie waren we nog in afwachting van een iq-onderzoek en waren we nog zoekende in wat de toekomst ons en vooral Nyntha ging brengen. Nu, amper vier maanden verder is de wereld ineens volledig anders draaiende en lijkt er zo enorm veel gebeurd dat we zelf af en toe pas op de plaats moeten maken willen we het echt kunnen bevatten.

We hebben de bevestiging dat Nyntha inderdaad hoogbegaafd is. We hebben helaas ook de bevestiging dat Nyntha niet op de Bongerd kan blijven, omdat het reguliere aanbod niet voldoende is voor haar en met die wetenschap kwam er ook de spannende periode van aanmelden, observeren en wachten. (Lees: nagels bijten) Uiteindelijk kwam het verlossende woord dat Nyntha was aangenomen op de Aventurijn in Deurne en dat ze daar op de Leo-afdeling mag starten na de Zomervakantie.

Los van al deze stappen, maakte Nyntha ook een stap. Na de meivakantie maakte Nyntha de overstap naar groep 6. De gedachte en het idee hierachter was, dat ze van haar eilandje af kon komen. Het eilandje in groep 5 van het alleen werken. Alleen werken met Nieuwsbegrip, taal, spelling en nog legio andere onderwerpen. Dus vol goede moed maakten we de overstap.
Helaas stapte ze van het ene eilandje op het andere eilandje.

Nee, ze hoefde niet meer alleen te werken, want cognitief gezien stapte ze zo in. Geen probleem. Ze kon samenwerken, werkte uiteindelijk op taalgebied uiteindelijk ook aan groep 7 stof. (Met wat extrinsieke motivatie kreeg ze haar werk ook daadwerkelijk af) Maar ze was alle aansluiting kwijt. Vriendinnetjes zaten in groep 5, dus sociaal gezien zat ze nu op een ander eiland. En ineens werd ze echt, echt gepest.
Waar ze in groep 5 nog wel eens zei dat ze het gevoel had dat ze gepest werd, omdat iemand niet snel genoeg zijn of haar stoel naar voren schoof, nu kwam het echte werk. Dit eiland waar ze nu op zit, is een heel eenzaam eiland. En school heeft kneiterhard gewerkt op haar te helpen, om te werken met de pesters. Alles gedaan wat in hun macht lag, maar dit hakte erin.

Ook Wil’skracht heeft heel wat uren erin gestoken om met Nyntha te werken in het emotionele welzijn van Nyntha, want het had een weerslag op haar hele welzijn. Had ze eindelijk de cognitieve uitdaging, ging het op het andere vlak helemaal mis.

Erik en ik hebben ons menig keer afgevraagd of we wel de juiste stappen hebben gezet in dit proces. En we weten het nog steeds niet. Je doet wat je denkt dat het juiste is. Meer kun je niet.

Nu staan we aan de vooravond van de zomervakantie. De groepsbehandeling is afgerond. Een traject waarin Nyntha heeft mogen leren en ontdekken dat ze niet alleen is. De individuele afspraken liggen nu ook eventjes stil ivm de vakantie. En over 1,5 week is de periode “de Bongerd” ook officieel ten einde. Dan start ze aan de zomervakantie om daarna vol frisse en goede moed te starten aan de Aventurijn. Er is kennis gemaakt. Ze heeft er enorm veel zin in en kijkt er naar uit om naar school te mogen. En dát geeft ons een heel goed en positief gevoel.
Hoe zwaar en intensief het was, daar hebben we het voor gedaan. Ze wilt weer naar school. <3

Groep 5…

Een begeleidster die met haar ging werken, de gezinscoach die met haar af en toe één-op-één gesprekjes voerde. Maar het werd van kwaad tot erger. De gevechten om haar op school te krijgen werden groter en intensiever. Moeilijker. En ze werd bozer en bozer. Tot het punt waarop wij het bijna opgaven. Dán maar niet meer naar school. Zó hoeft het écht niet meer! We dwingen ons kind niet! We werden er zo enorm verdrietig van elke ochtend het gevecht aan te moeten gaan, omdat ze niet wilde.

En eindelijk kwam het hoge woord eruit. Ze wilde niet naar school, want school was zo saai, het was zo simpel en makkelijk en eigenlijk vond ze er gewoon helemaal niks meer aan. Ze was veel liever thuis, dan kon ze zelf nog wat uitdaging zoeken.

En toen werd de deur van de complete ballenbak opengetrokken. Ineens kon er vanálles!
En misschien was dat wel teveel in een keer, want er werd zo hard geprobeerd om haar uitdaging aan te bieden. Niemand kon meer echt tussen de bomen het bos zien. Niemand wist echt wat er nu voor de volgende dag op de planning stond en het allerbelangrijkste was dat Nyntha het niet wist.
Maar alles wat er werd geprobeerd hielp allemaal maar zo kort.
Telkens een dag of 2, max 3, dat ze er profijt van had. Een dag of 2 a 3 dat we een vrolijke en blije dochter hadden die zin had in school en blij uit school kwam. Die niet ’s avonds na het eten alweer ontplofte. Maar op die 2 of 3 dagen, konden wij weer wat energie opdoen, om daarna die boze buien weer op te vangen.

Rond de carnavalsvakantie zou ze opnieuw nieuwe uitdaging krijgen. Groep 6 en groep 7 stof. Random aangeboden. Tot het punt waar ze het te moeilijk gaat vinden. Zo dat het hoofd aan gaat, maar stilstaat van (in onze ogen) “onzinnige” gedachten. Zodat ze het leren weer leuk gaat vinden en niet ontzettend makkelijk. Als blijkt dat de stof van groep 7 toch ook nog te makkelijk is, dan moet er weer verder gekeken worden.

Dít was toen het plan van school. Daarnaast kwam ze tweewekelijks bij een organisatie voor kinderen met hoogbegaafdheid. Wil’skracht genaamd. Op vrijdag in een groep met kinderen die hoogbegaafd zijn, zodat ze onder gelijkgestemden is en één keer per week individueel en dan werkt de begeleider met haar aan individuele taken op het vlak van didactiek. En ook aan ontdekken van wie ze zelf is.
Daarnaast was er nu een IQ-test aangevraagd zodat we duidelijkheid krijgen waar ze nu daadwerkelijk zit en we dus ook helder krijgen of ze nog wel op haar plek zit op haar huidige basisschool en of we niet beter kunnen kijken naar een voltijds-HB-school. En eigenlijk ook het antwoord op de vraag: “Is ze écht hoogbegaafd?”

Denk je alles te hebben gehad, krijgen we onze slimme stuiterbal 😉

31-03-2022

Prima plan leek het te zijn, die stof aanbieden uit groep 6, maar in de praktijk bleek dat te resulteren in een kind wat voortdurend op een eilandje zat. Voortdurend alleen aan het werken was, terwijl ze er zo van houdt om samen te werken. Maar die samenwerking kon niet, want haar klasgenootjes kunnen de aangeboden stof niet aan.

Dus na lang puzzelen en veel wikken en wegen van school is er een besluit genomen voor een tijdelijke oplossing. Spelling en nieuwsbegrip mag ze in groep 6-7 gaan doen en op die manier hoopt school weer meer plezier in school te creëren. Dit wordt dan wel bewerkstelligd in de tijd dat groep 6-7 deze vakken heeft. Dus hoe het daadwerkelijk ten uitvoer gaat komen, gaan we in de komende tijd ervaren.

Op 20 april is er wederom een HGPD-consult. Dan is ook de uitslag van het iq-onderzoek bekend en dan wordt er ook een besluit genomen over verder versnellen en de stap maken naar volledig groep 6-7. En in welke hoedanigheid. Al met al komt er nu eindelijk wel vooruitgang in. Eindelijk.

We zien dan ook eindelijk rust ontstaan bij haar. Ze lijkt zich eindelijk gezien en gehoord te voelen. Iets wat voor haar zo belangrijk is. Wat voor elk kind belangrijk is natuurlijk.  

Het moge duidelijk zijn dat dit in verschillende tijden geschreven is en daardoor niet helemaal lekker leest. Excuses hiervoor.

“Hoe klein ik ook ben, ik heb vier grote zussen die me alles zullen leren.”
Van die strekking was de tekst op het geboortekaartje van Nyntha. En naarmate Nyntha groter, wijzer en slimmer werd zeiden we vaak gekscherend tegen elkaar: “Hadden we díe tekst maar weggelaten!”
Nyntha liet ons dingen zien, waarvan we ons achter de oren krabden en ons afvroegen of we dat nu gewoon vergeten waren van haar zussen of dat gewoon gemist hadden en nu zoveel bewuster mee bezig waren, omdat ze onze laatste en jongste was. Je weet het niet he?

Nyntha werd groter, sterker en slimmer. Ze werd ook bozer naarmate er meer uitdaging zou moeten komen.

In groep 2/3 zat ze toen ze voor het eerst haar boze buien liet zien. Niet dat ze eerder geen temperament had laten zien, integendeel. Maar de manier waarop het hier naar buiten kwam was voor mij, voor ons, ongekend. Het lieve, gehoorzame, brave meisje wat altijd huppelend de klas uit kwam was veranderd in een ongeleid projectiel waarvan ik niet wist wie ze was, wat ze was en hoe ik met haar om moest gaan. Dus ik handelde zoals ik ook zou hebben gehandeld bij elke andere boze bui van haar zussen: “Je kunt nu meekomen of Mama gaat naar huis.” En ze kwam wel mee, maar de boze bui zette thuis gewoon door…

Het aantal blauwe schenen wat ik heb gekregen zijn niet te tellen en we wisten maar geen oorzaak. De ene helft van de week ging het top, de andere helft van de week was het flop. Was het de juf? Was het de drukte in de klas? Wij lieten ons van alles door ons hoofd gaan.

Van groep 2 ging ze naar groep 3 enz. En hoewel het op school supergoed ging en ze leerde enorm voortvarend, waren er thuis toch wel wat problemen met haar gedrag. Wij gingen ons voorzichtig afvragen of het soms ADHD kon zijn. Of het aan ons lag. Of het aan onze opvoedskills lag. Naja, je gaat eigenlijk gewoon gigantisch aan jezelf twijfelen en eigenlijk aan de hele wereld. Je zoekt overal naar adviezen, je probeert van alles uit, trekt de halve bibliotheek leeg. Maar naar nu blijkt hebben we in de verkeerde sectie van de bieb gezocht..

In groep 4 aangekomen kwam er eigenlijk wel een dieptepunt. Na een half jaar stond ik in de ochtend met haar te vechten, omdat ze simpelweg niet meer naar school wilde. Dus sleepte ik haar naar school, ging in gesprek met de juf en ging weer naar huis. Dit herhaalde zich tig keer en zo gingen we verder.  We modderden elke dag aan. We vochten elke dag.

Inmiddels was er wel her en der wat hulp ingeschakeld, maar niet specifiek op Nyntha. De begeleiding van Ymke hielp mee vanaf de zijlijn en het woord “hoogbegaafdheid” viel zo nu en dan en Erik en ik hebben elkaar menig keer meewarig aangekeken. Hoezo hoogbegaafd? Dat zijn toch gewoon hele slimme kinderen? Toch geen kinderen die kasten slopen en hun moeder blauwe plekken schoppen?

Na een gesprek op school met de gezinscoach, school en een orthopedagoge werd er een ambulant begeleider ingeschakeld op school met ingang van het nieuwe schooljaar. Zij zou met Nyntha gaan werken om haar te leren leren, want dat was iets wat voor haar erg lastig was, aangezien alles super-easy was, aldus Nyntha zelf. Dus met goede hoop richting het nieuwe schooljaar gingen we van start. Op naar Groep 5. Een nieuw schooljaar, dezelfde juf als in groep 2/3 en dezelfde juf als in groep 4, maar extra hulp en natuurlijk moeilijke stof. Toch?