Maand: juli 2018

Vandaag was t tijd voor de eerste afspraak bij de kinderneuroloog en kwam de vraag op tafel: Deelde zij de zorgen van de kinderarts omtrent een eventueel open ruggetje of zag zij dit absoluut niet en was dit bezoekje eenmalig.

Om er een kort verhaal van te maken;

Zij ziet ook redenen om verder te zoeken. En daarmee wordt er nu dus een MRI ingepland. Normaliter zouden ze dit onder narcose doen, maar ondat narcose bij Nyntha betekent dat de darmen weer helemaal stil komen te liggen, gaan we dit dus NIET doen.

Binnen 2 weken neemt t pedagogisch team contact met ons op en zij zullen Nyntha helemaal voorbereiden op de MRI met als doel de MRI laten doen terwijl ze gewoon wakker is.

Zodra we de datum van de MRI hebben, plannen we ook n nieuwe afspraak bij de neuroloog en afhankelijk van de uitslag gaan we weer verder kijken.

Zoals de neuroloog t ons uitlegde:

Bij de eerste aanleg van een baby is het embryo nog zo plat als een pannenkoek. Als het laatste stukje sluit voor het een “3d-baby” wordt, sluiten de laatste 3 dingen: de aanleg naar de benen, blaas en darmen. En daar lijkt nu dus iets niet helemaal goed te zijn gegaan. Benen lijkt wel oké, krachtig en sterk. Darmen en blaas is een ander verhaal.

We gaan het allemaal zien in de komende weken en we laten het allemaal op ons afkomen. Nyntha doet het fantastisch en is echt n kanjer!

Het kan nog zomaar zijn dat er toch niks aan de hand blijkt te zijn.

5 Jaar.. En mijn hemel wat ga je ineens snel. Van dat kleine frotje wat in onze armen lag, ben je ineens een meisje geworden wat zo wegfietst op een fiets zonder zijwieltjes. Een meisje wat naar me toeloopt en vraagt: “Mama, mag ik bij Lia spelen?” En weg ben je naar t buurmeisje. En na de zomervakantie start je gewoon al in Groep 2/3. Kun je klokkijken (hele en halve uren) en lezen gaat elke dag beter.

Je kletst ons de oren van ons hoofd en hebt de mooiste opmerkingen. En zo af en toe wil ik de tijd echt stoppen. Je bent mn kleine meisje, maar je bent helemaal niet meer zo klein! Maar je bent wel de laatste bij wie we dit meemaken en ik wil niks missen. Geen stap, geen uitspraak, geen enkele opstap die je maakt.

Lieve kleine friemel, blijf je nog even Mama’s kleine meisje? Gewoon, alleen voor mij? Ondertussen mag je doorgroeien. Groeien in de grote wereld. Groeien zo hard als je kunt. Maar Mama wilt nog even van die kleine friemel genieten, oké?

Ik neem jullie mee naar een doodnormale maandagavond aan de eettafel. We zitten met 7 aan tafel. Op tafel staan frietjes, spareribs, sla en komkommer. De spareribs worden door de een helemaal afgekloven en de ander snijdt het vlees met het mes eraf. Hoe dan ook: De botjes belanden in een kommetje tussen Nyntha en Mama in.

Opeens volgt het volgende gesprek tussen Nyntha en Mama:

N:”Mama? Kun je die botjes voor mij bewaren?”

M:’Uhm.. Waarom dan Nyntha?’

N:”Nou, voor later als ik een kindje wil.”

M: ….. ‘Maar Nyntha, wat ga je dan met die botjes doen?’

N: “Gewoon, ik pak die botjes en doe er dan een vachtje omheen en dan heb ik een baby.”

M: …………. ‘ Uhm… Nyntha… Maar uhm… Zo zit het niet helemaal in elkaar met babytjes.’

N:”Heb jij voor mij dan geen botjes bewaard dan Mama om mij te maken?”

*inmiddels weet niemand aan tafel nog echt houding te geven*

M: ‘Nee meisje, jij bent in mijn buik gegroeid. Door een zaadje.’

N:” Dan doe ik de botjes wel in mijn buik met t vachtje of n zaadje in de tuin!”

M: ……. ‘Nou.. babytjes groeien niet in de tuin schatje. Maarre. Zal Mama het een keer uitleggen als je wat ouder bent? Je hebt de botjes in ieder geval niet nodig. Die kunnen we gewoon weggooien.’

N:”Ow, oké Mama!”