Nyntha slaapt nog met een tutje. Wij vinden dat ze daar wel eens vanaf mag, ondanks dat ze m echt alleen voor de nacht heeft.
Vanochtend was zo’n momentje dat Nyntha haar grote-meisjesbed weer aanhaalde en ik daar mooi op in kon spelen. Dacht ik.
Mama: “Nyntha? We moeten toch echt eens zonder tutje gaan slapen. Je bent bijna 3 jaar.”
Nyntha: “Jaaaa, ik ben bijna jarig!”
Mama: “Dus Mama mag je tutje weggooien?”
Nyntha: “Neeeee, dat is toch raar!?”
Mama: “Maar als je in een grote-meisjesbed wilt gaan slapen, slaap je toch zonder tutje? Vraag maar aan Papa.”
Nyntha: “Papaaaaaa!”
Papa: “Ja Nyntha?”
Nyntha: “Dat is toch raar?”
Papa: “Wat is raar Nyntha?”
Nyntha: “Zonder tutje?”
Papa: “Maar je wilt toch in een grote-meisjesbed slapen? Net als Larissa, Xanne, Eleni en Ymke?”
Nyntha: “Ja, met mn Elmo-deken!”
*Papa loopt weg*
Mama: “Want Nyntha, Larissa slaapt in n grote-meisjesbed zonder tutje, Xanne slaapt in een grote-meisjesbed zonder tutje…”
Nyntha: “Ja! En Eneni ook! In een grote-meisjesbed zonder tutje!
*mama wordt hoopvol*
Mama: “En Ymke ook. En Papa en Mama slapen in een grote-mensenbed zonder tutje. En wat gaan we nu met Nyntha doen?”
Nyntha: “In het kleine bedje laten slapen. Met tutje…”
*Mama druipt af*
