Inmiddels is er weer een weekje om. We zitten op de 17 weken en zo heel af en toe sta ik er niet eens meer bij stil dat ik zwanger ben. Heel af en toe, want echt ontkennen kan ik niet. Gewoon tegen het aanrecht staan is er niet meer bij. En nog tig voorbeelden.
Zo onwerkelijk als het het ene moment is, zo is er op dat ene moment ineens het besef van het wonder wat er in mijn buik groeit. Soms denk ik terug aan de tijd voordat ik het heuglijke nieuws kreeg dat ik zwanger was van Xanne. De spuiten elke maand, het slikken van de Clomid, het verplichte potje vullen. En dan natuurlijk exact op tijd in het Ziekenhuis aanwezig zijn, want je zult maar net die eisprong missen. 11 Keer heb ik dat doorstaan en toen ik eenmaal zwanger was, was er voor mij dan ook geen twijfel dat ik mee zou doen met Moeders voor Moeders. Iets wat ik bij Ymke ook heb gedaan en nu weer.
Bij Ymke liet de natuur me weten dat ik vooral niet aan de pil moest gaan. Ik hoor het me nog tegen mn ex zeggen: “Zodra ik ongesteld wordt, ga ik aan de pil. Ben er wel klaar mee!” En vervolgens word je 9 maanden niet ongesteld, want er groeit een kindje in je buik.
In september 2010, na de 2e keer het voorstadium baarmoederhalskanker, had ik me voorgenomen om, als ik nog 1 keer een slechte uitslag zou krijgen, ik de knoop zou doorhakken en zou kiezen voor mijn gezondheid. Kinderwens was voor mij niet meer belangrijk. Wat had ik aan ooit nog een kindje als ik vervolgens baarmoederhalskanker zou krijgen? Mijn besluit stond vast! En toen… leerde ik Erik kennen in April 2011. Slik.. daar kwam die kinderwens weer opzetten. Een man die zo graag nog een kindje wilde, jijzelf die eigenlijk diep van binnen ook nog niet klaar was voor dat definitieve.. We wagen het er maar op. Een risico, want hoelang kenden we elkaar nu werkelijk?!
En dan die dag na mijn 30e verjaardag. Ik zou telefoon krijgen van de uitslag van het Ziekenhuis. Een uitstrijkje weer. In de bus van Eindhoven naar Nuenen zat ik toen mijn telefoon ging. Ik hoor de arts nog zeggen dat het WEER niet goed was. Mijn wereld leek in te storten. Erik gebeld, die had dit niet verwacht. Mijn moeder gebeld en gehuild. Tranen met tuiten. Laten we zeggen dat het mijn week niet was. De ingreep stond weer voor de deur. En de vele vragen of het nog wel mogelijk was om ooit nog zwanger te raken. Eventuele extra risico’s. Het kon en mocht, maar ja.. er waren extra risico’s.
November 2012 was dan die dag die ik niet had verwacht ooit nog mee te maken. En nu probeer ik elke dag te genieten van dat wondertje in mijn buik. Erik geniet mee, zo lief om te zien hoe hij bezig is met de kleine in mijn buik. Hele gesprekken worden er gevoerd tussen vader en zoon/dochter. Ik vind dat iets heel bijzonders en wil dit gevoel zo lang mogelijk vasthouden en besef me dan ook eens te meer wat voor een geweldig bijzonder wonder dit is dat ik dit nog mee kan en mag meemaken.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik dit eenieder die de wens heeft om ooit zwanger te raken echt gun vanuit de grond van mijn hart. En geniet. Geniet van elke dag, elk moment dat dat kindje in je groeit!
