Maandag kregen we een telefoontje dat we dinsdag terecht konden in t azm. Sneller dan verwacht. Niet dat ik had gedacht dat het weken zou duren, maar nu moesten we ineens van alles regelen aangezien de dames ’s middags studiemiddag hadden. Gelukkig was Sanne onze reddende engel om Xanne en Eleni op te vangen. En Ymke mocht met Mijntje mee.

Om kwart voor elf meldden we ons op de kinderpoli. Nyntha werd gewogen en gemeten (8845 gram en 71.4 cm) en we mochten terug de wachtkamer in. Voor maar even, want de arts (in opleiding) kwam vrij snel. We mochten het probleem voorleggen, uitleggen. Er werd gekeken naar de volledige anamnese van beider families. Gekeken naar de echo’s en besproken wat men destijds dacht te zien en wat ze niet hadden gezien en ons werd duidelijk dat de echo die men gezegd had dat gemaakt was nooit gemaakt was.

De arts ging Nyntha onderzoeken. Wat deed hij dat op een leuke manier! Nyntha werd in principe helemaal goedgekeurd. Er was in ieder geval niks zichtbaars aan haar te zien.
Na een grondig onderzoek en een uitgebreid gesprek ging ze overleggen met de maar-lever-darm kinderarts. En toen gingen we wachten. En wachten. En wachten. En voor de verandering nog maar wachten. Tot de arts dan eindelijk kwam.
Volgende week dinsdag mogen we terug naar t azm. Dan krijgt Nyntha een Doorlichting maag en slokdarm. Via een sonde krijgt ze barium toegedient en dan gaan ze gedurende 45 minuten foto’s maken. Erik en ik mogen erbij blijven zodat Nyntha wat rustiger blijft en is. Het vermoeden is dat er een vernauwing of obstructie zit in de slokdarm. Of er iets niet klopt met de structuur van de slokdarmwand. We gaan het afwachten.

As we speak is Nyntha weer flink aan het hoesten en proesten. Snot loopt weer uit haar neusje en ze wilt weer niet drinken. Zo onderhand zou je er moedeloos van worden. Wat is er toch met ons kleine meisje aan de hand….