21 Juni. De dag dat Erik de leeftijd van 45 jaar bereikte en ik mijn best ging doen om Erik een uniek en speciaal cadeautje te geven! Dé dag dat we ons meisje in handen zouden houden! Althans, dat dachten we. Op 21 juni om 7 uur werden we in Maastricht verwacht voor de inleiding. Ik zou een CTG krijgen en dan zouden de vliezen gebroken worden. De intiemste details zal ik jullie besparen, maar de klok kroop vooruit deze dag. We waren er om half zeven, ruim op tijd. Ik werd netjes aan de CTG gelegd en mijn buik was, nog, rustig. Toen moesten we wachten. De gynaecoloog was bezig met de overdracht, en een gesprek en nog een inleiding en volgens mij moest hij nog de auto parkeren, de ramen wassen en wat al niet meer. Erik en ik werden toch wel een beetje ongeduldig.

09:30 kwam eindelijk de gynaecoloog. Joost mocht het weten wat hij gedaan had, ow wacht.. Joost wist het, want zo heette de gynaecoloog. Hij kwam de vliezen breken. Dacht hij. Tja, blijkbaar heb ik iets stevigs gebouwd, want de vliezen braken pas een beetje toen de sonde in het hoofdje werd aangebracht. Het infuus werd ook gelijk aangesloten en het grote wachten kon beginnen. Op dat moment hadden we nog geen idee hoe groot dat wachten zou worden…

Uren kropen voorbij en er werd meerdere keren gekeken hoe het ervoor stond met de ontsluiting. Tja, binnenkomen met 1 cm en vervolgens… duurde het tot 17 uur ’s middags om te horen dat we nog steeds maar 3 cm hadden. Geloof me dat de moed me onderhand in mijn sokken was gezakt. De weeën waren niet bepaald prettig te noemen en mijn batterijtje was danig leeg. Na goed overleg met Joost werd besloten om toch voor een ruggenprik te gaan. Ze zouden even een telefoontje plegen en dan kwam er zo iemand van de anaesteasie om de ruggenprik te zetten. Ach, die paar weeën pufte ik nog wel weg, er kwam tenslotte een moment van rust aan zodat ik even energie op kon doen voor de rest! En we wachten weer verder. Na een 3 kwartier werden de weeopwekkers uitgezet, omdat ik de weeeën niet meer goed op kon vangen, dan zouden ze minder hevig worden, maar mijn lijf had de smaak te pakken en die kwamen nóg heviger terug! Na ruim anderhalf uur kwam dan eindelijk iemand voor de ruggenprik. Ja, ik moest wel stil zitten! TIJDENS een wee! HALLOW! Maargoed, ruggenprik gezet, ontsluiting was om 19 uur nog steeds maar 3 cm. Ik had de handdoek bijna in de ring gegooid.
Wat een genot, zo’n ruggenprik! Ik heb anderhalf uur heerlijk geslapen, Erik in een stoel naast me, met onze hoofden tegen elkaar aan. Handen in elkaar en samen even geslapen. Samen even energie opdoen voor de rest.

Om 9 uur kwamen ze weer kijken hoe het ervoor stond. Niet helemaal goed wakker en al bibberend als een volleerd parkinsonpatiënt werd de ontsluiting gemeten. 7 cm! Yes! Geloof me, ik was heel erg blij! Al bibberend lag ik daar, zonder pijn, want de ruggenprik werkte nog steeds! Maar het hartje van ons kleintje dook nu wel heel snel heel hard naar beneden! Telkens naar 80 en dan langzaam weer omhoog. Om 21:20 uur werd, voor de zekerheid, nog maar eens naar de ontsluiting gekeken. 10CM! In 20 minuten zat ik volledige ontsluiting! Dat verklaarde waarom mijn lijf als een dolle bibberde en waarom ons kleintje het zo zwaar had! Maar dan. Dan zou je moeten kunnen gaan persen. Dus de ruggenprikknop mocht niet meer gebruikt worden en langzaam kwamen de weeën ook weer op. In alle hevigheid. En toen bleek dat ik niet mocht persen, want ze schoot keer op keer terug naar boven. Ze zakte niet naar beneden zoals het moest. Na rijp overleg en weer enkele uren hevige weeën, mocht ik weer aan de ruggenprik. Zo kon mijn lijf in alle rust werken om haar naar beneden te laten zakken.

De klok tikte door en inmiddels was het 0:00 uur. 22 Juni 2013. Om 0:40 uur kwam de gynaecoloog met de mededeling dat ze het nog maximaal een uur aan wilde kijken. Als ze dan nog niet goed naar beneden was gezakt, zou het alsnog een keizersnede worden. Erik en ik baalden er van als een stekker, maar het was goed. Alles beter als uren zo doorgaan en een kindje wat steeds meer in de knel kwam. Er werden nog diverse onderzoeken gedaan, een druklijn aangelegd om de weeën goed te meten, een nieuwe sonde om haar hartje te meten. Er werd bij de kleine bloed afgenomen om te kijken hoe het met haar was. T ging allemaal nog wel, maar het moest geen uren meer gaan duren.

Om 01:45 kwam de gynaecoloog terug. Hmz.. Nee, ze schoot nog steeds terug naar boven, maar ze wilde het toch nog even proberen. En het werkte! Met elke keer persen kroop ons kleintje een heel klein beetje naar beneden en om 02:38 uur was ze er dan eindelijk! Toen kreeg ik dat hele kleine meisje op mijn borst gelegd en kon ik haar eindelijk zien. Konden Erik en ik eindelijk dat meisje zien waar we al maanden naar uitkijken. En wat was ze mooi!

De kinderarts moest haar gelijk na de geboorte direct nakijken ivm de afwijking die ze dachten gezien te hebben. Papa ging met onze kleine Nyntha mee en even later kregen we het verlossende woord dat alles goed was! Maar omdat ik tijdens de bevalling koorts had gekweekt, moest Nyntha opgenomen worden. Erik ging met haar mee naar de couveuseafdeling en ik werd een beetje opgefrist. Daarna werd ik al snel naar Nyntha gebracht zodat ik haar kon aanleggen. Wat een bijzonder moment om te zien hoe dat kleintje gewoon gelijk wist wat ze moest doen!

Inmiddels zijn we 4 dagen verder. Lekker thuis met ons kleine wondertje. We zoeken naar het ritme van Nyntha en daarmee ook naar het ritme van ons. De kinderen vinden het bijzonder en vinden Nyntha geweldig. Als het aan hen lag zaten ze constant aan haar te friemelen. Het is ook moeilijk voor de dames om zo’n kleintje te weerstaan. Vanaf overmorgen hebben de meiden vakantie. Dan valt het ritme van school weg en zal het weer even anders worden. De nachten gaan vooralsnog goed. Elke nacht is weer afwachten, maar de afgelopen nachten zijn goed gegaan. Ik heb gewoon kunnen slapen.

Als ik zo naar Nyntha kijk, besef ik me pas wat voor een gigantisch wonder het eigenlijk is. Een klein mensje, zo hulpeloos en klein, volledig afhankelijk van haar Papa en Mama. Ontstaan uit onze liefde. Ontstaan uit iets wat eigenlijk in woorden niet is uit te drukken. We zijn dankbaar dat we zo’n mooi meisje op de wereld hebben mogen zetten. Dankbaar dat ik het zelf heb kunnen en mogen doen. Dankbaar dat alle zorgen voor niks waren en onze Nyntha helemaal gezond is. Dankbaar voor elkaar.
En ik ben dankbaar voor de steun die ik van Erik heb mogen krijgen tijdens de bevalling. Hoe hard ik hem ook kneep, hij gaf er niks om. Bood me keer op keer zijn arm en hand om in te knijpen en zijn schouder om tegenaan te kruipen. Gaf me de steun en de kracht die ik nodig had om dit te doorstaan. Als Erik die uren niet zo sterk was geweest en uit een of ander hoekje de energie vandaan had gehaald om bij me te zijn, had ik het niet gehaald. Dan had ik het opgegeven en had ik voor de keizersnede gegaan. Lieve Erik.. Ik hou van jou.. Dankjewel…

Nyntha 26-06-2013