Vandaag mochten we dan EINDELIJK weer naar Maastricht en dit keer bij een echte gynaecoloog. De gynaecologe die we bij een van de vele echo’s ook een aantal keer hadden gezien, dus geen onbekende voor ons. En iemand die tenminste zeker weet waar ze het over heeft en ook beslissingen mag en kan nemen.

Na de nodige wachttijd werden we binnen geroepen. Eerst maar eens de bloeddruk opgemeten. 125/70. Prima dus. Iets hoger dan ik gewend ben, maar stukken lager dan de laatste keren in Venlo. Ik klaag niet zeg maar!

Daarna eens even de dingetjes doorgesproken. Verteld wat mijn buik al weken aan het doen is, wat er in Venlo gezegd is. Even gesproken over de kleine en de “afwijking” op de echo’s. Ze vertelde dat Maastricht toch ook besloten had om ons daar te laten bevallen. Al wisten we dat natuurlijk al. Even doorgesproken dat ze eigenlijk niet zo’n voorstander was van het inleiden met 37 weken. Dit mag en kan allemaal wel, maar zij was er toch wat voorzichtig mee. Als het even kon en mogelijk was, wilde ze het toch proberen uit te stellen tot 38+5. (Vanaf vandaag nog 2 weken dus)

Hierna wilde ze even een inwendig onderzoek doen. Alles zag er prima uit. In theorie was alles klaar om het dat kleine extra zetje te geven om de bevalling echt op gang te helpen, maar ze durfde het toch niet aan.
Daarna was het tijd om een echo te maken. Ze ging eens kijken hoe groot ons meisje nu was. Al snel kwam ze tot de conclusie dat het nog steeds een kleintje was. Ze vroeg me naar het gewicht van Xanne en Ymke en met 2720 gram en 3160 gram, waren dit ook geen dikkertjes. Ons meisje nu zit om en nabij de 2600 gram geschat. Als ze inderdaad besluit om nog 2 weken te blijven zitten, dan zal ze met een beetje geluk net de 2900 gram halen. Maatje 44 was geen overbodige luxe werd ons al verteld. De tas is dus al aangepast naar het kleinere maatje.

Op de vraag of ik de kleine goed voelde bewegen, moest ik helaas ontkennend antwoorden. Van 10 x op een dag erg actief, mag ik tegenwoordig blij zijn met 2 actieve momentjes. En voor de rest eens een klein plopje van haar. Wel even anders dan ik van haar gewend ben. Omdat ze dat toch niet helemaal vertrouwde, moesten we voor een CTG naar de verloskamers. Daar zou ik voor een half uur aan de CTG moeten liggen. Ik denk dat ze óf in Maastricht langzamere klokken hebben óf het moest gewoon langer dan een half uur, want een dik uur later werd ik er pas af gehaald. Met constante opvolgende weeën/harde buiken en een rustig kindje, wilden ze me langer laten liggen. Pas toen uk 10 minuten aan een stuk wat actiever was, mocht ik er vanaf. De herhaaldelijke weeën weet de gynaecoloog aan het toucheren. Ik hoop dat ze gelijk heeft. Ze waren niet echt heel pijnlijk, maar prettig waren ze ook niet. Beleid in Maastricht is wel dat ze bij n rustig kindje de dag erna weer een CTG maken, dus morgen mogen we weer naar Maastricht. Mijn buik is nog niet echt rustig, maar we wachten het gewoon af.

Na de CTG mochten we lekker naar huis. Nouja.. lekker. Eenmaal in de parkeergarage merkte ik dat ik wat zweverig werd in m’n hoofd, ik kreeg vlekken voor mijn rechteroog en al snel viel het kwartje dat er een migraineaanval aan zat te komen. GRMPF! Het akelige was dit keer wel dat de vlekken en later ook de uitvalsverschijnselen, aan de rechterkant zaten, terwijl deze eigenlijk al 23 jaar aan de linkerkant zitten. In de auto heb ik mijn ogen dichtgedaan. Zonnebril op en zo naar huis gezweefd. Ik kan me vrij weinig herinneren van de reis. Nog een nadeel van die vervloekte migraine. Thuisgekomen met excuses aan Tanja en Kay mijn bed in gedoken. Vond het heel ongezellig, maar kon echt niet anders. Ik heb een anderhalf a 2 uur geslapen en toen ging het wel weer. Uitvalsverschijnselen waren weer wat afgezwakt (of aangesterkt, maar net hoe je het bekijkt). Ik kan weer wat dingen onthouden, kan weer lezen en ook nog weten wat ik lees. Of schrijf ;-).

Morgen mogen we dus weer naar Maastricht voor een CTG. Aanstaande maandag staat er weer een afspraak gepland bij de gynaecoloog. Dan wordt er zeker een datum geprikt als ze er dan nog niet is. Wij hebben wel een beetje onze voorkeur dus hopen eigenlijk morgen de gynaecologe even te spreken. Die laatste 2 weken red ik nog wel. Ik ga door. Er is een einde in zicht! Nog heeeeeel ff van mn kleintje in mijn buik genieten en dan ga ik haar aan de grote boze wereld laten zien en met jullie een beetje delen.

Ik wil mijn blogje eindigen met een enorm woord van dank aan Tanja en Kay. Zaterdag hadden ze Ymke al om op te passen en gisteren zijn ze mee gereisd naar Venray. Vanochtend om 7 uur ging ook hun wekker, net als de onze en zijn zij opgestaan om deze dag voor onze bende te zorgen. Dat gaf ons het geruste gevoel dat we op ons gemak alles konden doen in Maastricht, wat we moesten doen. Na het eten zijn ze teruggereisd naar huis en we zijn ze echt dankbaar. Dat ze dit voor ons en onze meiden willen doen. Onbetaalbaar, de hulp die ze ons bieden. Dankjulliewel Tanja en Kay. We maken het goed. Beloofd, hoe en wat. Ik weet nog niet hoe, maar als straks alles achter de rug is, maken we het goed met jullie. BELOOFD! Kus!