In april worstelden we en werd er van alles geprobeerd om Nyntha weer met een glimlach in de taxi te krijgen en met een goed gemoed naar school te krijgen. Dat werd met de dag een grotere strijd, maar waarom? We kregen er de vinger niet op. Er was uitdaging genoeg. Gelukkig kwam de zomervakantie eraan en na de zomervakantie zou ze háár favoriete juf terugkrijgen. Nyntha was zielsgelukkig. Dan zou alles voor haar veranderen.

Helaas ontvingen we een week voor het schooljaar startte het bericht dat haar juf een fantastische nieuwe uitdaging had gevonden en wegging. Een fikse klap voor Nyntha, want daar had ze echt haar zinnen op gezet en eerlijk is eerlijk, wij ook voor haar. Niet zozeer op de juf, geen zorgen. Maar wel op het feit dat Nyntha, samen met de juf haar eigen vertrouwen terug kon vinden.

Het schooljaar startte en Nyntha probeerde, deed haar best en worstelde. Qua leerstof was het fluitend, meestal te makkelijk en eigenlijk geen bal aan (haar woorden). En ze voelde zich zo eenzaam.

Toen opperden wij het idee om eens te gaan snuffelen op het Agora hier in Venray. Het Agora is dit jaar gestart op haar oude school, de Bongerd en is een vorm van onderwijs waarin de kinderen ipv de uitdaging aangereikt krijgen zelf op zoek moeten naar de uitdaging. En natuurlijk zijn de geijkte vakken gewoon aanwezig, want aan de eindstreep in groep 8 moet er gewoon een eindtoets gedaan worden, maar de rest is allemaal op onderzoeksbasis. En zeg nou eerlijk, we leren allemaal lekkerder als een onderwerp ons werkelijk interesseert.

Voor de Herfstvakantie ging Nyntha snuffelen en ze kwam overenthousiast thuis. Letterlijk. “Mama, het voelt echt als thuiskomen.” En daar stonden Erik en ik dan. Voor de onmogelijke keuze. Ze zat op hb-onderwijs waar het aangepast is op wat ze cognitief nodig heeft en het wordt haar hier aangereikt. Ze kan naar een plek waar ze mag zijn wie ze is, los van strakke kaders. En hier mag ze de uitdaging zelf gaan zoeken. Dát is misschien nog wel een grotere uitdaging. Na 3 weken hoofdpijn hebben we de knoop doorgehakt. Ze ging de overstap maken.

Op dit moment zijn we 8 weken onderweg en durven we wel te zeggen dat de stap goed was. Ging het altijd vlekkeloos alle dagen? Nee, natuurlijk niet. Maar ze gaat met plezier naar school. En waar ze de afgelopen 6 jaar tegen het plafond ging als we het woord rekenen noemden, wilt ze nu rekenen. Heeft ze zelf de tafeltjes leren automatiseren. Is ze een toneelstuk aan het regisseren en schrijven. Heeft ze een miniboek geschreven, zowel in het Nederlands en Engels. Ze hebben inspiratiesessies gehad over de onderwaterwereld, de tweede Wereldoorlog, maar ook over Paperdragons vouwen. De diversiteit is heerlijk en zo bijzonder om te zien. Elke dag mag haar knuffel mee naar school en tijdens een rustmomentje is het niet ondenkbaar dat ze gewoon dr ogen dichtdoet en in slaap valt.
Ze is gelukkig.
Op het moment wordt ze helaas gepest, maar de school zit hier scherp bovenop en waar wij als ouders zelf kunnen instappen hebben we dat ook al gedaan. En dat is nu een stuk makkelijker, omdat we de ouders natuurlijk kennen op school.

Ze kan weer afspreken en heeft dat dan ook al gedaan en is ook vandaag weer afspreken. Regelmatig staan klasgenootjes aan de deur om haar op te halen. En al die dingen bijelkaar bevestigen alleen maar dat we er goed aan hebben gedaan.