Eigenlijk n belachelijke titel voor n blogje over n meisje van 8 weken, maar voor Erik en mij voelt het wel zo.

Een kleine 8 weken geleden, kregen we dat hele kleine meisje in onze armen. Twee grote ogen keken de grote wijde wereld in en zochten zo nu en dan onze blik op. Totaal hulpeloos en afhankelijk van Papa en Mama kwam ze in die grote boze wereld.
Op zondag zaten we toen nog in Maaatricht. Nyntha op een afdeling een paar honderd meter verder. Erik en ik samen op 1 kamer. 

Op het moment dat ze haar eerste levenslicht zag, woog ze 2980 gram. Niet mijn lichtste kindje, maar ook niet mijn zwaarste. Ze zat precies tussen Xanne en Ymke in en qua gewicht zat ze ruim onder haar andere zussen Larissa en Eleni.Inmiddels is ze gegroeid. En hoe! En natuurlijk zijn we dolblij dat ze zo goed groeit, maar het is soms ook moeilijk te bevatten dat het zo anel gaat!

Afgelopen donderdag woog ze 4910 gram! Met n brok in mijn keel heb ik op de weegschaal gekeken. Erik en ik keken elkaar aan en ik ben er eigenlijk van overtuigd dat we beide hetzelfde dachten… Mijn hemel wat gaat het snel.

Geen ongerichte blikken, maar echt contact. Steeds meer glimlachjes die er gericht uitkomen ipv lachstuipjes. Er wordt al meer gespeeld ipv geslapen. Zoveel kleine vooruitgangen, waardoor ons kleine meisje zo groot wordt!

We genieten van Nyntha, van elk klein momentje. En diep van binnen laten we beide n traan voor dat kleine meisje wat eigenlijk helemaal zo klein niet meer is…

Ons klein froemelke…