Het is alweer april en de afgelopen weken dreigden we in een negatieve spiraal te geraken. Nyntha wilde niet naar school, was weer in negatievere buien en het was allemaal ineens niet meer zo leuk. Nu hebben we natuurlijk al heel veel geleerd en dat scheelt een hoop, waardoor het lang niet meer zo hoog oploopt als een jaar geleden, maar de uitspraak “Ik wil niet naar school” zorgt er wel voor dat de haren overeind gaan staan en Erik en ik toch echt in hoge staat van alertheid komen. Nadat we het 2 weken hadden aangekeken, hebben we toch contact gelegd met school, want het kon zoveel zijn, er kon zoveel spelen, maar wat het dan ook was. Het moest opgelost worden. Het was zo belangrijk dat ze weer blij richting de taxi liep ipv haar bed niet eens uit wilde.

Gelukkig was de juf meteen alert, meteen bereid om met Nyntha te gaan zitten en meteen bereid om met ons het gesprek aan te gaan. Er was geen twijfel aan onze woorden of aan de woorden van Nyntha en ik kan je echt vertellen: DAT is zo fijn… Een jaar geleden moesten we school overtuigen dat het echt waar was, moesten we met een schoppend en gillend kind terug naar school om ze te laten zien dat het echt waar was en nu worden we geloofd na 1 simpel bericht.
En nu al, na 1 bericht, 1 gesprek en 1 telefoongesprek had ik vrijdag al een iets blijer kind.
En we leren, merken en ontdekken elke dag weer nieuwe dingen. En natuurlijk heeft elk kind behoefte aan duidelijkheid, structuur en regelmaat, maar ik besef me nu pas hoe belangrijk het is dat elke leerkracht dezelfde afspraken hanteert. Zelfs bij de zussen van Nyntha die bekend zijn met autisme, leverde dat niet zoveel weerstand op. (Nee, Nyntha heeft geen autisme of een andere diagnose op het spectrum).

We hopen dat we vanaf nu weer vooruit kunnen. De juf van Nyntha ziet Nyntha, hoort Nyntha en we hebben de lijntjes weer kort, ondanks de grote afstand.

En Nyntha? Die wordt gewoon een tiener over 2 maanden! Stop de tijd!