Vandaag was de grote dag! Hoopten we.. De dag dat we eindelijk een datum zouden krijgen. Vol goede moed (en een buik vol baby) gingen we vandaag weer op weg naar Maastricht. Omdat het vorige keer toch wel een blunder eerste klas was, besloten we ons te melden zodra we aankwamen, ruim een uur te vroeg, en bleek dat we gewoon op tijd waren. Dit maal hadden we het tijdstip wel gewoon goed onthouden! We zijn nog niet helemaal aan het dementeren! Er is nog hoop!

Om de wachttijd iets te verlichten een kop koffie gaan drinken in het restaurant. Rond kwart voor 12 richting de afdeling en toen was het tijd om te wachten. En te wachten… En te wachten… En.. Nee ik zal jullie niet vervelen met net zolang wachten als wij, maar om half 1 waren we aan de beurt. Binnengeroepen door een Arts (in opleiding naar achteraf bleek) bijgestaan door een co-assistent. Plaatsnemen op een stoel. Naja, Erik dan, want ik zat natuurlijk al.
Dossier bekeken wat vanuit Roermond was verstuurd. Dossier vanuit Venray was er nog niet. (Naar later bleek, heeft Venray het vandaag pas verzonden. Zegt men.) Even kort doorgesproken met welke termijn ik bij Xanne en Ymke was bevallen. Ze vond het een goed idee om me de komende weken elke week te laten controleren, maar dat mocht dan de ene week in Venray en de andere week in het Azm… Euhm.. Wacht, iets gaat hier fout. Ons is beloofd door de gynaecoloog die we de afgelopen keren telkens zagen, dat ik niet met weeën naar Maastricht hoefde te reizen, maar dat ik rond de 37,38 of 39 weken in het AZM ingeleid zou worden. Dit was prettiger voor alle partijen! Ow… Nou dan was het beter als we volgende week terugkwamen en dat we dat dan bespraken met een echte gynaecoloog. Er werd nog wat besproken en ineens besefte ik me wat ze zei. “Een echte gynaecoloog.” Een echte? Wat is zij dan? Wat doe ik hier? Waarom zit ik dan nu niet bij een echte gynaecoloog! Ik ben ook echt zwanger hoor! Maarja, adrem als ik ben, hield ik natuurlijk mn snuffert..

Al met al. De benodigde onderzoeken werden uitgevoerd. Mijn bloeddruk was dit keer 140/77. Prima in hun ogen. Voor mijn doen toch wel aan de hoge kant. Ik heb altijd (gedurende al mn zwangerschappen) rond de 105-110/60 gezeten. Het verklaard wel mn hoofdpijn en misselijkheid. Maar er is niks aan de hand. Voor hun geen zorgen en dus ook geen zorgen voor ons kleintje. Er werd naar haar hartje geluisterd. Ze is een heel eind naar beneden gezakt, maar ligt nog niet vast in mijn bekken. Buik is prima op groei. Baarmoedermond werd nog gemeten. Deze is stabiel gebleven. 2,3 cm. Eigenlijk alles prima dus! Een geruststellende gedachte, maar…. Waarom heb ik dan zo verrekte veel pijn in mn buik dag in, dag uit. Elke nacht. Maar ons kleintje doet het goed, dat telt! Toch?

Na afscheid genomen te hebben van deze namaakgynaecoloog (of zoiets) mochten we een afspraak maken bij de gynaecoloog die ons dus al meerdere keren heeft gezien. 10 Juni mogen we weer terug naar Maastricht en dan wil ik niet weg voor ik een datum heb! Denk ik… Zeg ik nu heel dapper…

Ik ben blij dat alles goed is met ons kleintje. Ik wil ook absoluut niet ondankbaar overkomen als ik zeg dat ik er klaar mee ben. Ik weet dat er Mama’s zijn die mochten willen dat ze deze termijn gehaald hadden of die er reikhalzend naar uitkijken. Maar deze Mama begint langzaam op te raken. Ik loop nu ruim 5 weken 24 uur per dag met pijn. Zit alweer een paar weken in die stomme rolstoel. Ben veroordeeld tot de bank en tot het uit handen geven van de kleinste dingen. En ik ben maar gewoon zwanger! Ik voel me schuldig dat ik zo weinig mag, voel me schuldig dat ik er klaar mee ben. Maar ben zo dankbaar dat ik de 35 weken heb gehaald! Nu nog ff doorbijten! (Niet letterlijk hoor!!)