Nyntha gaf al langere tijd aan dat ze pijn had met, in haar oren, harde geluiden. Geluiden die echter geen harde geluiden waren. Geluiden zoals het opendraaien van de kraan en het water wat eruit stroomt of de stofzuiger die op de gang aangaat. Dit was een probleem waarvoor we in juli al eens bij de Kno-arts waren geweest, maar waarover we te horen kregen ( And I quote:) ” Niks aan te doen. Moet ze mee leven. Fijne dag verder.”
De afgelopen maanden merkten we dat t erger werd. Pijnlijker voor Nyntha en eigenlijk ook lastiger voor ons. We konden er niet meer rekening mee houden, want t gebeurde zo vaak op momenten dat wij echt niet het idee hadden dat het om harde geluiden ging. Dus tijd om weer eens te bellen. Dit keer kregen we geen afspraak bij de Kno-arts, maar bij de audioloog. Een professor. Klinkt zo chique.
En we kregen een hele duidelijk uitleg en een naam bij Nyntha’s probleem. ” Hyperacusis”. Ontstaan na een lange periode van heel slecht horen. En deze periode zat voor de buisjes. Waar we NU dus te horen kregen dat er toen een daling van 60 DB had in haar gehoor en dus vrijwel niks hoorde. Na het plaatsen van de buisjes ging ze naar een normaal gehoor. Super! Maar, haar koppie moet an blijkbaar opnieuw ‘geprogrammeerd’ worden om de geluiden te kunnen verwerken.
Waar mensen met een gewoon gehoor liggen harde en zachter geluiden ver uit elkaar liggen, liggen deze bij Nyntha heel dicht bijelkaar en doen ze dus pijn. Nyntha’s hoofd moet ze leren herkennen, verwerken en ‘accepteren’. En de enige manier hoe item dus kan is door haar er gewoon aan bloot ten stellen. Zeker niet oordopjes in te doen of weg te houden van de stofzuiger of van muziek. (Al mag dat op de Kermis bijvoorbeeld wel, want dat duurt lang en kan dat echt langdurig pijn gaan doen.)
Met de blootstelling aan de geluiden zou t in theorie na 3 maanden weg moeten zijn geweest (Dat was het dus niet, maar wij hebben haar op sommige momenten wel ontzien natuurlijk) Nu we deze duidelijke uitleg hebben, hopen we dat t wel echt gaat verbeteren. Zoniet, mogen we alsnog terug naar de kinderaudioloog die dan toch verder gaat zoeken. Al wordt daar niks van verwacht.
Een bezoekje met heel strikt genomen dezelfde uitkomst als vorige keer, maar wel met een hele duidelijke uitleg en verklaring. En dat is toch wel heel prettig. Hyperacusis. Nog nooit van gehoord. Ik denk dat we ouders moesten worden van Nyntha om het medische woordenboek te ontdekken ;-).
Gisteren in Vlissingen gaf ze een paar keer aan dat ze moest plassen. Hoewel ze nog niet zindelijk is, reageerden we er wel op. En tot onze grote verbazing was de eerste natte luier die we gisteren hadden de luier ’s avonds om 21 uur. De rest van de dag hield ze hem droog en plaste ze netjes op de wc! 
Heerlijk spelen met Papa in de zee, lopen door de branding op blote voetjes, kijken naar de zonsondergang. Ons kleine meisje wordt groot. Maar voor ons blijft ze ons kleine meisje. Alleen dan met mooie bolle wangen! 