Ik zat rustig op de bank. Nyntha in bed. Ymke in bed. Erik stond buiten te beppen met de buren. Xanne en Eleni in de tuin en Larissa op zolder.
Ineens stond Ymke in de woonkamer. Nou, DAT gebeurd zelden. “Mama? Nyntha stond net op de rand van haar bedje en was spulletjes van de kast aan het pakken.”
Een beetje vertwijfeld keek ik Ymke aan. ‘Yeah right, zeker…’ Maarja… Wat nu als… Dus toch maar mee naar boven.
Eenmaal boven zat Nyntha te spelen. Met heel veel speelgoed! Marshall, Chase, een petje, grote Konijn, een sneeuwbal van Vlieland, 3 tutjes in bed. Euhm…
“Nyntha? Waar komen die spulletjes vandaan?” (Jaja, ik vroeg naar de bekende weg.)
‘Van de kast Mama!’
“En hoe kom jij daar dan aan Nyntha?”
‘Zo Mama!’
*en ze stond op, gooide een been in de lucht en klom op de rand van haar bed…*
…………
Een lichte paniek maakte zich even van me meester. Adem in… Adem uit…
Spulletjes die niet in haar bed thuishoren uit haar bed. En toen aan Nyntha uitleggen dat dat HEEL gevaarlijk is en dat ze HEEL hard kan vallen. “Dat doet pijn hè Mama?”
‘Ja dat doet pijn meisje. Niet meer klimmen dus! Gewoon gaan slapen nu!’
Nyntha kroop diep onder de dekens. Ymke ook en de meisjes gingen wonder boven wonder slapen!
Maarja. Nu is er geen ontkomen meer aan. Nu moeten we. Zojuist dus de grote wisseltruc gedaan. Bed afgebroken. Bed omgezet. Opgemaakt.
En toen ik Nyntha de foto liet zien zei ze: “Dat is mijn grote-meisjesbed hè Mama? Daar mag ik in slapen! Zonder tutje!” ♡
Nu ben ik benieuwd hoe het vanavond gaat. Ze kan in ieder geval niet meer op kasten klimmen en uit ledikantjes vallen!
