Drie jaar geleden liep ik nog met een klein wondertje in mn buik. Een klein meisje wat wij al de naam Nyntha hadden gegeven, maar voor de buitenwereld was ze nog een groot geheim. (“Het zal wel Zoë worden of iets met een Q!”)
Tegelijkertijd was Erik, samen met zijn vader, volop bezig met onze tuin bezig en in onze tuin stond een boompje waarvan Erik en ik niet wisten wat het was. Aangezien ernaast een grote pruimenboom stond hadden we wel een vermoeden dat het een fruitboom was, maar welk soort fruit?
Erik en ik zeiden toen tegen elkaar: “Als het een appelboom is, noemen we het de ‘Nyntha-appel’!”
Toen er een aantal weken later blaadjes aankwamen en Gerard, Eriks vader, bij ons was liep hij de tuin in en zonder twijfel zei hij: “Hè! Een appelboom!” Erik en ik keken elkaar toen met een veelzeggende blik aan. “ONZE NYNTHA-APPEL!”
Momenteel zijn we weer bezig met de tuin. Er komt een duivenhok te staan en dat hok komt net te staan op de plek van het boompje. Radicaal gaan we om met bomen, planten en struiken, maar met dat ene boompje, Nyntha’s boompje, daar gaan we toch net wat voorzichtiger mee om.
Gisteren is ze met liefde omgeplant. Naar een mooi plekje in de zon waar ze mag blijven staan. En waar ze hopelijk kan gaan groeien. Net zoals Nyntha dat vanaf nu ook echt kan gaan doen. Onze Nyntha-appel! ♡
