Vanochtend wakker geworden in Venray. Bij onze andere meiden. Nyntha in het AZM. Ogen open, even oriënteren. Kop koffie en de telefoon gelijk gepakt om naar Maastricht te bellen.

Nyntha had een hele goede nacht gehad, geen koorts (36.5), een prima plasluier en was lekker wakker. Het eten was wel een probleem, maar wat melk lukte gelukkig wel.

Met de verpleegkundige samen even wat dingen doorgenomen over de sondevoeding voor thuis die zij voor ons na zou vragen aan de kinderarts en langzaam gingen wij ons bij elkaar rapen om richting Maastricht te gaan.
Onze vraag zat vooral in het punt dat de dietiste nadrukkelijk had gezegd dat we van de sondevoeding die we thuis hebben (150kcal/100ml) nu maximaal 250cc mogen geven per nacht. Maar omdat Nyntha zo ontzettend slecht eet en drinkt, komt ze absoluut niet aan haar vocht.
Na overleg met de kinderarts, is besloten dat we voor het weekend de sondevoeding van het ziekenhuis mee hebben gekregen (100kcal/100ml) welke we mogen aanvullen tot een maximum van 1000 cc vochtintake per dag. Dat houdt dus wel in dat we elke dag bij moeten houden wat Nyntha binnen krijgt aan drinken en eten. In het begin misschien even een investering en uitdaging om daar elke keer aan te denken, maar wel belangrijk, omdat we zo een goed beeld krijgen.
Maandag moeten we contact leggen met de dietiste over hoe verder. Of we door moeten met die iets calorie-armere voeding of dat we toch naar de 250cc moeten en kijken wat ze zelf doet.

Nadat we van Venray tot Roermond de sneeuw hadden getrotseerd en eenmaal in Maastricht aan waren gekomen, zijn we eerst even in het Ronald Mc Donaldhuis langs geweest. Even een kop koffie gaan drinken. Afscheid genomen van een gezin wat naar huis mocht met hun prachtige zoon en toen met de andere dames naar Nyntha.

Eenmaal op de afdeling, leek het er eerst op dat Nyntha nog sliep dus liep ik eerst alleen de kamer op. Al snel hoorde ik haar met haar speen langs de spijltjes van haar bed rammelen. Toen ze me zag, klaarde ze op en klonk er een enthousiast: “MAMA!” *smelt* Toen volgde de rest al snel. Nyntha wist niet wie ze allemaal een knuffel wilde en moest geven en ze was met al haar grote zussen zo blij! En met Papa!
En wat waren wij blij met de grote mooie blauwe ogen van Nyntha die ons zo fris en helder aankeken!

De verpleegster kwam nog even een kijkje nemen en samen met een collega werd de sonde nog even opnieuw vastgelegd en doorgespoten. Daarna nog even schone billen gemaakt en even haar temperatuur gemeten. 37.7. Grmpf.. Erik en ik hebben elkaar even aangekeken en nog eens naar Nyntha… Nee, ze gaat mee naar huis..

De verpleegkundige heeft de benen onder haar lijf uit gerend voor ons, maar we hadden alles wat we moesten hebben. Alle tassen ingepakt en toen weer naar het Ronald Mc Donaldhuis. Daar moest nog gepoetst worden.

Na afscheid te hebben genomen in het huis, zijn we met onze 5 meiden in de auto gestapt en zijn Erik en ik met een zielsgelukkig gevoel van compleetheid in de auto gestapt. Compleet. Weer samen. Allemaal thuis. Samen… 😉

Jippie!Ik mag lekker naar  huis!!!!

Ik wil dit blogje afsluiten met een paar dankwoordjes..

Een dankwoord voor de afdeling B2 in het AZM. Voor de voortreffelijke verpleging. En ach, alle papa’s en mama’s mopperen wel eens. En er worden wel eens fouten en vergissingen gemaakt. Maar ons meisje is nu lekker thuis. En als er ooit weer een volgende keer een Ziekenhuisopname nodig zou moeten zijn, dan weten wij door welke verpleegsters en verplegers wij ons meisje zou willen laten verzorgen..

Een dankwoord voor de kinderartsen die ons nadrukkelijk betrokken bij alle besluiten die genomen werden en genomen moesten worden en die ons ook op het hart drukten dat alles besluiten SAMEN werden genomen. Naar huis? Oke.. Maar niet eerder dan er van alle kanten ook daadwerkelijk goed vertrouwen was. Bedankt daarvoor!

Een dankwoord voor de vrijwilligers van het Ronald Mc Donaldhuis in Maastricht. Die mensen maken zoveel mogelijk. Dat je je thuis kunt voelen, terwijl je het liefst wegkruipt onder de zwaarste steen. En dat allemaal vrijwillig. Geweldig!!!!

En als laatste een dankwoord aan jullie. Iedereen die zo met ons heeft meegeleefd in de afgelopen tijd. De afgelopen dagen, weken en maanden. Jullie helpen ons door de moeilijke dagen heen. De wetenschap dat er overal kaarsjes brandden voor ons kleine meisje, gaf ons kracht om overeind te blijven. Het gevoel dat we niet alleen stonden in Maastricht. Heel erg bedankt allemaal! Zichtbaar en onzichtbaar. Bedankt dat jullie er zijn en waren! <3