Nyntha natuurlijk 😉

Wie is Nyntha?

Nyntha is geboren in 2013 op 22 juni. Na een zwangerschap van 39 weken.
Tijdens de zwangerschap van Nyntha dacht de echoscopiste in Venlo-Viecuri een afwijking te zien en werden we, per direct, doorverwezen naar het AZM voor een uitgebreidere echo. Wat ze hier zagen bleek een vochtrandje wat gesitueerd was onder de huid in de borstholte ter hoogte van de maag. Vele echo’s volgden en de vraag bleef staan: “Wat was het?”

Met 39 weken en 3 dagen werd ik ingeleid in Maastricht en met 39 weken en 4 dagen werd Nyntha geboren. Ze werd van top tot teen onderzocht en op dat moment kon men niks meer vinden van wat men al die weken zag. Opgelost?

Omgekeerde reflux?

Met 6 maanden was het tijd voor fruit, boterhammen en fatsoenlijk eten. Dachten we. Elk stukje en hapje wat niet glad of vloeibaar was, braakte ze meteen weer uit. Met de ervaring die we hadden, besloten we dus nog maar een paar maanden te wachten. Ze was er misschien nog niet klaar voor?
Tot ze in de herfst verkouden werd. En bij elke hoestbui moest braken, braken en nog eens braken. Een eerste opname in het Viecuri volgde. Uitdroging werd verholpen en we werden weer naar huis gestuurd. Het duurde niet heel lang of het was weer raak. Ondertussen probeerden wij weer fruithapjes en brood, maar telkens met hetzelfde resultaat. Braken.
Toen we bij een verkoudheid en braken weer op de Eerste Hulp in Venlo terechtkwamen, troffen we een arts-in-opleiding die de woorden uitsprak: “Ik zie geen ziek kind.” Verslagen keken wij naar ons meisje, want wij zagen een hoopje ellende. Er werd toch weer besloten tot een opname. Wij vertelden wederom het verhaal over het fruit en brood, want ze vonden het bijzonder dat Nyntha nog geen vaster voedsel at. Geloofd werden we daarentegen niet. Tot een verpleegkundige zei: “Nou, pak dan maar eens een boterham, dan wil ik het ook zien gebeuren ook.”
Erik en ik deden een stap achteruit, want we wisten wat er ging gebeuren en na 2 stukjes brood, had de verpleegkundige natte voeten en een natte broek. En hadden wij de verwijzing voor Maastricht. Dit was toch niet normaal.

AZM – De nissenoperatie

En daar waren we dan in Maastricht. Onderzoek na onderzoek en al snel bleek dat Nyntha een middenrifbreukje had waardoor ze geen vaste voeding binnen kon houden. Een allereerste ingreep, 4 dagen na haar 1e verjaardag, was onvermijdelijk.
Uitleg over de operatie: Klik hier  

Een half jaar herstel stond er voor de operatie. Dan zou ze kunnen smikkelen van brood, koekjes, vlees! Helaas was dat veel te vroeg gejuichd. In Nyntha’s geval werd er een half jaar na de operatie een sonde aangesloten die haar 4 maanden zou gaan voorzien van haar voeding. Ze kreeg zelf absoluut niet voldoende binnen en, ondanks dat men zei dat braken na een nissenoperatie niet mogelijk was, bewees Nyntha het tegendeel.

KNO-gedeelte

Omdat Nyntha, naast haar Maag-darmproblemen, ook elke 4 weken enorm verkouden was, zaten we ook al snel bij de KNO-Arts aan tafel. Daar bleek dat Nyntha vrijwel niks hoorde. (Dat hadden wij dan weer niet gemerkt) Buisjes werden geplaatst. Keel- en  neusamandelen verwijdert. In dehoop zo ook deze problemen aan te vliegen.
Wonder boven wonder ging Nyntha ETEN als een malle na het verwijderen van de keelamandelen. THANK GOD!

Februari 2018… Daar gaan we weer.. 

In februari 2018 moesten er opnieuw buisjes geplaatst.Ingreep nummer 5, maar een kleintje. We dachten er niet teveel van en eigenlijk gingen we er ook vrij nuchter in. Nyntha ging er goed in, kwam er goed uit en alles leek heel erg voorspoedig te gaan. Tot een week na de ingreep. Volledige obstipatie die alleen maar extremer werd. En dan ineens besef je je dat je normaal bij elke ingreep vooraf voorzorgsmaatregelen neemt en ook na de ingreep extra medicijnen moet geven. Maarja, t was maar een kleintje dus wie denkt daar nu aan.. Wij niet..
Huisarts ingeschakeld. “Wacht het nog maar even af, maar begin maar wel met de macrogol.” *Joh, dat hadden we allang gedaan.. Maar er gebeurd… NIKS.*

En toen.. Na nog een aantal dagen ging het mis. Iets wat ons vrouwen gebeurd bij een bevalling gebeurde ons kleine meisje van, toen, 4 jaar. Huisarts, overleg etc. En wederom terug naar het AZM. Want we hadden geen geldige verwijzing meer voor de mdl-arts.

Na bijna 2 jaar puzzelen, onderzoeken en heel veel raadsels is de conclusie: “Dit is het en hier zal ze mee moeten leren leven. De medische wetenschap is op dit moment nog niet ver genoeg om het probleem van de trage darm van Nyntha op te lossen, maar met de juiste hoeveelheid macrogol (40 gram per dag) kunnen we er in ieder geval voor zorgen dat ze niet meer telkens vast- en volloopt. Hierdoor hebben we alle verwijdingen ook voor het grootste deel weggekregen en is het nu een kwestie van onderhouden.”

En dat doen we nu dus ook. We hebben thuis de middelen om het te onderhouden. In te grijpen wanneer nodig. En zo was 2020 een jaar zonder opnames voor Nyntha! Zou het dan nu echt?

2022
Geen ziekenhuis! Nog steeds niet. Het gaat gewoon goed en we zijn van plan dat ook zo te houden. Nyntha doet het goed en die houden we erin.

2023: Het ziekenhuis lijken we te hebben afgezworen, maar Nyntha heeft ons goed beziggehouden door een traject om te ontdekken of ze hoogbegaafd was of niet. Nu we dat weten is het allemaal een stuk makkelijker. Altijd? Nee, zeker niet. Maar we begrijpen elkaar een stuk beter.