Zaterdagochtend. In Casa1plus1is6 is iedereen nog in diepe rust. Best iets unieks aangezien Larissa normaliter om zes uur al aan t spoken is.  Ik lig al weer een tijdje wakker. Dat gebeurd me tegenwoordig elke nacht. Niet dat ik dat niet gewend ben hoor. Ik slaap al maaaaaaanden slecht, maar dit is toch anders.

Ik word wakker, rol op mn zij, duw mezelf omhoog en waggel richting badkamer. Doe mn ding, waggel terug naar de slaapkamer en rol terug in bed. Ik draai een minuut of tien en uiteindelijk vind ik n houding waarin ik wel weer kan slapen. Dit ritueel herhaalt zich tussen de 5 a 10 x per nacht.
Afgelopen nacht liep ik voorbij de kamer van Ymke (en dus ook ons meisje). Deur op n kiertje en even naar binnengekeken. Mijn mooi meisje Ymke in diepe rust, samen met Wauwke. En even verder staat dan het bedje van ons kleintje.
Alsof ze het merkte, kreeg ik n paar zachte trapjes in mn buik. Alsof ze zeggen wilde: “Nog ff Mama! Nog ff en dan lig ik in dat bedje!” En ik kijk er echt naar uit. Naar het moment dat ik haar aan mag kijken, aan mag raken. Het moment dat ze voor iedereen tastbaar is en niet meer alleen voor mij. Aan de andere kant, dat exclusieve zal ik enorm gaan missen. Dan moet ik haar delen.
Maar wat zal dat kleine meisje overladen worden met liefde. Van Mama, Papa, haar vier grote trotse zussen. Opa’s, Oma’s en ga maar door.

Voor nu geniet ik van mn kleine meisje in de kamer hiernaast en mn nog kleinere meisje in mn buik. Ymke is nog ff mn kleintje en dan wordt ook Ymke grote zus.

Ik kijk de tijd vooruit…